Εύηχες προγραμματικές για ευήκοα ώτα

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Για να πω την αλήθεια, περίμενα από τον Αλέξη Τσίπρα να πει περισσότερα απ’ όσα είπε στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του στη Βουλή. Ειδικά στην κρίσιμη καμπή που βρίσκονται σήμερα οι σχέσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές. Περίμενα ν’ ακούσω τον τρόπο που θα υλοποιηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αλλά και με ποιον τρόπο σκοπεύει να ξεπεράσει τον σκόπελο της κρίσης.

Περίμενα να επιχειρήσει ν’ αντιστρέψει τους προβληματισμούς της υγιούς κοινωνίας και να

δημιουργήσει συνθήκες μεγαλύτερης ασφάλειας στην ανασφαλή ελληνική κοινωνία.

Αντ’ αυτών ακούσαμε όλοι τον πρωθυπουργό να μιλάει για παροχές που θα δημιουργήσουν νέα ελλείμματα, χωρίς και πάλι να εξηγεί από θα βρεθούν τα χρήματα γι αυτές. Πλην, φυσικά, της πολυφορεμένης εξαγγελίας για την πάταξη της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου στα καύσιμα και στον καπνό και της φορολόγησης των πλουσίων. Χωρίς καν να ξέρουμε ποιοι θεωρούνται πλούσιοι.

Ακούσαμε και πατριωτικές κορώνες, αναφορικά με τη λαϊκή μας κυριαρχία και την ανάκτησή της κι γι’ αξιοπρέπεια, αφού δεν «πέφτουμε πια στα τέσσερα», όπως δήλωσε ο εταίρος της κυβέρνησης.

Όμως, οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Τρεις, μόνο, εξαγγελίες του κοστίζουν κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή:

1.      13^η σύνταξη (500 εκ),

2.       Μη περικοπές στις επικουρικές (480 εκ.)

3.       Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ (1,8 δις, αν το αφορολόγητο των ακινήτων φτάσει στις 200 χιλιάδες).

Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτά.

Η αύξηση του αφορολόγητου στις 12 χιλιάδες ευρώ, δεν μπορεί να καταμετρηθεί, αναφορικά με ποιο ύψος «τρύπας» θα δημιουργήσει στα έσοδα.

Στην οποία, βεβαίως, θα έχουν πέσει και τα προσδοκώμενα χρήματα από τις αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες «παγώνουν».

Πώς άραγε θα πετύχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς; Δεν μας είπε.

Αντιθέτως, ακούσαμε κάποια μέτρα τα οποία ηχούν εύηχα στα ώτα της κοινωνίας, αλλά ελάχιστο δημοσιονομικό όφελος προσφέρουν. Όπως, επί παραδείγματι, η μείωση κατά 30% των συμβούλων του Μαξίμου ή η πώληση ενός από τα κρατικά αεροσκάφη (κι η προηγούμενη κυβέρνηση επιχείρησε ανεπιτυχώς να το πουλήσει) ή η κατάργηση του «λίζινγκ» των βουλευτικών αυτοκινήτων (κοστίζουν ετησίως 3,5 εκ.).

Δηλαδή, ενώ με τις παροχές δημιουργείται «μαύρη τρύπα δισεκατομμυρίων, με τις «οικονομίες» απλώς …εξοικονομούνται κάποια λίγα εκατομμύρια.

Όμως, δεν φταίει μόνο ο πρωθυπουργός περί τούτων.

Μια ολόκληρη κοινωνία και σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, αντί να ζητούν επιτακτικά συζήτηση σχετικά με την θέση μας στην Ευρωζώνη που διακυβεύεται, συζητούν για το …δάκρυ του Τσίπρα, τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Βαρουφάκη, τ’ αυτοκίνητα των βουλευτών και το ταπεινό Skoda με το οποίο μετακινείται πλέον ο Βενιζέλος και τις φιλοκυβερνητικές δηλώσεις του Μπαλτάκου, του μητροπολίτη Καλαβρύτων και του τέως βασιλιά!

Άντε να σωθεί αυτός ο τόπος…