Θρησκευτικά και ερωτική ποίηση

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Όταν ο κ. Κουράκης ήταν στην αντιπολίτευση, υποστήριζε πως το μάθημα των Θρησκευτικών, «με τον σημερινό του ομολογιακό προσανατολισμό, πρέπει να αντικατασταθεί από μάθημα θρησκειολογίας». 

Προσωπικά συμφωνώ με τον κ. Κουράκη, αλλά νομίζω πως η γνώμη μου δεν έχει σημασία. Εκείνος είναι υπουργός Παιδείας κι εκείνος θα κληθεί να εφαρμόσει, ως κυβέρνηση, το πρόγραμμα που εξεπόνησε

όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Θα είμαι ειλικρινής.

Το μάθημα των Θρησκευτικών, όταν καθόμουν στα σχολικά θρανία προ αμνημονεύτων ετών, το βρίσκαμε -κατά γενικήν ομολογία- βαρετό και μάλλον ανούσιο. 

Και είναι η αλήθεια, ότι θα μου ήταν πολύ χρησιμότερο να μου δίδασκε κάποιος τη σκέψη του Μεγάλου Βασιλείου, σε συνδυασμό με τη σκέψη του Αυγουστίνου ή του Θωμά Ακινάτη και τη σημασία που είχαν οι θρησκευτικοί πόλεμοι τον 17ο αιώνα στη διαμόρφωση της σημερινής Ευρώπης. 

Αφήστε ότι θα αισθανόμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τον ισλαμικό φανατισμό και τους κινδύνους του αν κάποιος μου είχε σχολιάσει -μερικές έστω- σουράτες από το Κοράνι. 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν εκπαιδευτικοί ικανοί να διδάξουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως και δεν ξέρω αν, παρ’ όλα όσα λένε, οι φιλόλογοι της μέσης εκπαίδευσης θα ήσαν έτοιμοι να αλλάξουν τον τρόπο διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, που μάλλον σύγχυση προκαλεί στα μυαλά των μαθητών. Σύγχυση με την έννοια του «συγχύζομαι» και μου ανεβαίνει η πίεση. 

Και δεν ξέρω αν υπάρχουν και γονείς που θα δέχονταν το παιδί τους να χάνει χρόνο για να μαθαίνει τι έλεγε ο αιρετικός Λούθηρος, τη στιγμή που τους περιμένει η δοκιμασία της εισαγωγής στο ΑΕΙ ή το ΤΕΙ της ημετέρας παραπαιδείας.

Ως εκ τούτου, προκειμένου να μην αναταραχθούν τα λιμνάζοντα ύδατα της εκπαίδευσης και να μη διαταραχθούν οι σχέσεις του κράτους της καθ’ ημάς Ανατολής με την ελληνορθόδοξη εκκλησία, έχει επιλεγεί η οδός της κατ’ οικονομίαν διδασκαλίας του μαθήματος. 

Μέχρι πρότινος, μπορούσε η νεαρά ή ο νεαρός βλαστός να απαλλάσσονται από την ανία της διδασκαλίας ως ετερόδοξοι, χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες. 

Πλην, όμως, η σχολική καρτέλα δεν τον παρουσίαζε ως «Χριστιανό Ορθόδοξο» με αποτέλεσμα, υποθέτω, να κινδυνεύει να μην απολαύσει το χάπι εντ παντός του κωμειδυλλίου της ελληνικής παιδείας, όπως το δίδαξαν ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Μάρω Κοντού. Διότι ένας γάμος δεν είναι γάμος αν δεν γίνει στην εκκλησία. 

Οι γονείς λοιπόν, υπέροχοι, πάντα φροντίζοντας για τη μόρφωση των παιδιών τους, αρκεί να μην τους βάζουν πολλά και τα ταλαιπωρούν, δημιουργούσαν θέμα με τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στη σχολική καρτέλα.

 Ο κ. Λοβέρδος αποφάσισε να μεταρρυθμίσει επί το αυστηρότερον τις προϋποθέσεις της απαλλαγής, ο κ. Κουράκης όμως, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, άνθρωπος ανοιχτός στις προκλήσεις των καιρών και ερωτικός ποιητής, αποφάσισε να επαναφέρει το καθεστώς των διευκολύνσεων. 

Το επόμενο βήμα για να ικανοποιήσει τους μαθητές και τους γονείς των θα είναι να βγάλει εγκύκλιο βάσει της οποίας δεν επιτρέπεται η αναγραφή του όρου Χριστιανός Ορθόδοξος στην καρτέλα, αλλά μπορεί να αναγράφεται απλώς Χ.Ο. ή να υπογράφεται μια χαρτοσημασμένη υπεύθυνη δήλωση ή να υπολογίζονται οι ώρες των θρησκευτικών στα συντάξιμα χρόνια, κάτι τέλος πάντων που δίνει τη διαφορά της Αριστεράς από την προηγούμενη κυβέρνηση. 

Το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι καλός ποιητής και ποιος δεν είναι. 

Το ζήτημα είναι πως ο λαϊκισμός της Αριστεράς δεν κάνει καν τον κόπο να εφεύρει νέους τρόπους. Συνεχίζει να ισορροπεί ανάμεσα στις απαιτήσεις που προβάλλει το βαθύ κράτος, η διατήρηση της διδασκαλίας των Θρησκευτικών χωρίς να αλλάξει τίποτε, και μια κοινωνία, οι γονείς και οι μαθητές εν προκειμένω, η οποία αν μπορούσε να πάρει απολυτήριο χωρίς ούτε μία ώρα διδασκαλίας θα ήταν ευχαριστημένη. 

Όμως, η ελπίδα ήρθε, διότι ο κ. Κουράκης, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, και βαμμένη αλογοουρά διαθέτει και ποίηση γράφει.

Πηγή: Καθημερινή