Το κατοχικό δάνειο ο Γ. Παπανδρέου, ο Σβώλος κι οι ρυθμίσεις

Γράφει

η Αλεξάνδρα Κ. Παπαγεωργίου

Νάτο πάλι το κατοχικό δάνειο.

Στη Βουλή από τον πρωθυπουργό, στο ευρωκοινοβούλιο από τον γηραιό Γλέζο, στο Βερολίνο από τον Αριστερό υπερεθνικιστή υπουργό Εξωτερικών, στη συζήτησή του με τον Γερμανό ομόλογό του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το συγκεκριμένο θέμα υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες κι εν μέρει –μέσω της άγνοιας- δημιουργεί εθνικές ψευδαισθήσεις.

Σε τέτοιο σημείο, ώστε στις δημοσκοπήσεις καταδεικνύεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας επιθυμεί την επιστροφή του, ως νίκη του λαού μας επί της μισητής Μέρκελ.

Να δούμε, όμως, την ιστορία, να δούμε και την αλήθεια.

Στη γερμανική κατοχή, το 1942, οι κατακτητές

εξανάγκασαν την Τράπεζα της Ελλάδος να συνάψει δάνειο μαζί τους.

Αυτό το δάνειο χρηματοδότησε τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης του γερμανικού στρατού στην Ελλάδα.

Το δάνειο δόθηκε σε δραχμές.

Όλα τα άλλα που γράφονται ή ακούγονται (δολάρια, μάρκα, χρυσός κλπ) είναι αποκυήματα άγνοιας ή φαντασίας, δεδομένου ότι ο νόμος 5422/1932 ήταν εν ισχύ κι ανέφερε ότι κάθε δάνειο της Τραπέζης της Ελλάδος όφειλε ν’ αποδίδει δραχμικές οφειλές.

Επιπλέον, το δάνειο είχε μηδενικό επιτόκιο, το οποίο σημαίνει την καταναγκαστική φύση του, η οποία νομικά αναφέρεται ως αδικοπραξία.

Γεώργιος Παπανδρέου και νόμος Σβώλου

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις διεκδικήσεις της κυβέρνησης και της χώρας μας, ασφαλώς και δεν είναι γνωστό, ούτε στους πολιτικούς κύκλους ούτε, πολύν περισσότερο, στην κοινωνία.

Προέρχεται εκ των έσω, αφού το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει αποποιηθεί το θέμα του κατοχικού δανείου.

Η ιστορία καταγράφει ότι τον Νοέμβριο του 1944, η κυβέρνηση Εθνικής  Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, συναινούντος και του ΚΚΕ, θέσπισε τον περίφημο Νόμο 18/44.

Δια χειρός Αλέξανδρου Σβώλου, τότε υπουργού Οικονομικών!

Τι έλεγε αυτός ο νόμος;

Στο άρθρο 5, παράγραφος 1, ορίστηκε ότι η νομισματική μονάδα είναι η δραχμή και προς αντικατάσταση ορίστηκε ισοτιμία 50 δισεκατομμυρίων παλαιών δραχμών έναντι 1 (μιας) νέας.

Ουσιαστικά, δηλαδή, διαγράφηκαν οι κατοχικές οφειλές, αφού ο νόμος δεν εξαιρούσε οφειλές αλλοδαπών, άρα και των Γερμανών.

Ο νόμος 18/44, ομολογούσε ουσιαστικά την αδυναμία εξυπηρέτησης των οφειλών του κράτους, αλλά ταυτοχρόνως διέγραφε κι αυτά που του χρωστούσαν.

Οι άλλες συμφωνίες –ρυθμίσεις

Η κυβέρνηση διεκδικεί λοιπόν, την επιστροφή αυτού του δανείου, είτε ως μέρος των κατοχικών-πολεμικών αποζημιώσεων είτε ως επιστροφή ενός τραπεζικού δανείου.

Μπροστά της έχει μόνο αδιέξοδα.

Πλέον του νόμου της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου που προαναφέραμε, υπάρχουν και οι επιμέρους συμφωνίες.

Κατ’ αρχάς, το θέμα των κατοχικών –πολεμικών αποζημιώσεων, θεωρείται ότι έχει ρυθμιστεί από το 1945, στη διάσκεψη της Γαλλίας (Παρίσι) για τις επανορθώσεις.

Εκεί, η Ελλάδα έλαβε 25 εκατομμύρια δολάρια (σημερινά 2,5 δις), κυρίως σε μηχανήματα.

Επιπλέον, το 1960, υπογράφηκε διακρατική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, συμφώνως με την οποία οι Γερμανοί ανέλαβαν να καταβάλλουν σε ιδιώτες –θύματα της κατοχής, αποζημιώσεις ύψους 115 εκ. μάρκων.

Υπάρχει κι ένα τρίτο γεγονός.

Το 1990, με αφορμή την επανένωση της Γερμανίας, υπογράφηκε στη Μόσχα ειρηνευτική συμφωνία, με την οποία νομικά θεωρείται ότι έκλεισε το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων.

Να πούμε κάτι ακόμη, το οποίο δημιουργεί νομικό δεδικασμένο που δεν ευνοεί την ελληνική πλευρά.

Το 2011, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απέρριψε την προσφυγή τεσσάρων Ελλήνων από το Δίστομο, που διεκδίκησαν αποζημιώσεις.

Έκρινε ότι οι προαναφερθείσες συμφωνίες είχαν ρυθμίσει –κλείσει το θέμα.

Το 2012, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, απέρριψε την προσφυγή μιας ομάδας επιβιωσάντων από τη σφαγή του Διστόμου.

Από την άλλη πλευρά, αν η κυβέρνηση διεκδικήσει την εξόφληση ενός απλού –κανονικού δανείου, με μηδενικό επιτόκιο, με τους πληθωρισμούς που πέρασε η χώρα, το ποσό έχει εξανεμιστεί.

Να τονίσουμε κάτι ακόμη.

Οι τρεις ρυθμίσεις που προαναφέραμε (1945, 1960, 1990), θεωρείται ότι κάνουν αποδεκτό το status quo της 8^ης Μαΐου 1945.

Μάλιστα, διπλωματικοί και νομικοί κύκλοι, ισχυρίζονται ότι το αίτημα της Ελλάδας μπορεί να δημιουργήσει ένα πανευρωπαϊκό ντόμινο, αναφορικά με την εθνοκάθαρση των γερμανικών μειονοτήτων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, μετά το τέλος του πολέμου. Είτε με την ιδιοποίηση των περιουσίων τους από ντόπιους είτε από τις κατά τόπους Σοβιετικές εισβολές.

Κι όχι μόνο.

Αν λειτουργήσει ο ιδιότυπος αυτός αναθεωρητισμός, θ’ ανοίξει και στον τόπο μας το κουτί της Πανδώρας, αφού καραδοκούν οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας …

Με αυτά τα νομικά δεδομένα λοιπόν, μόνο ως λαϊκισμός μπορεί να εκληφθεί η σπουδή της κυβέρνησης.

Για εσωτερική κατανάλωση …