Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 12)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

…Μια χόρτα σκέτα με μπόλικη αξιοπρέπεια

-Το κατάλαβες;

Κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά...αλλά ανάθεμα αν είχα καταλάβει την τύφλα μου.

Άλλωστε, όλα αυτά τα psi μου ακούγονται περισσότερο σαν csi ή ακόμα και fbi...

Εκείνη συνεχίζει. Μιλά γρήγορα, κοφτά...λες και δίνει εντολές στους υφισταμένους της.

Η Μαργαρίτα, βλέπετε, είναι στέλεχος σε πολυεθνική, πανύψηλη, όμορφη και

πρωτίστως έξυπνη.

Συντηρητικά καλοντυμένη και πάντα με στιλιζαρισμένο το κατάξανθο μαλλί.

Σαν τη Βουγιουκλάκη ένα πράγμα, στην «υπολοχαγό Νατάσα», όπου το κατάξανθο μαλλί της ανέμιζε στα πεδία μαχών και στα κελιά των βασανιστηρίων…

Η Μαργαρίτα, λοιπόν, ξέρει τόσο καλά όλα τα μακροοικονομικά, μικροοικονομικά και τα στατιστικά, όπως εγώ γνωρίζω τα βιβλία μου...

Έχει άποψη για το ελληνικό χρέος!

Έχει ξεκάθαρη άποψη και για το μνημόνιο και για την τρόικα.

Χώρια που ότι αφορά τους αριθμούς τους παίζει στα δάκτυλα του ενός χεριού της.

Σήμερα προσπαθεί -αυτοβούλως, ουδέποτε το ζήτησα σας το ορκίζομαι- να με κάνει να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται με τις διαπραγματεύσεις, και τι θα γίνει αν...κι αν δεν...

Να σας πω την αλήθεια, μ’ απασχολεί πολύ η κρίση γύρω μας.

Κι όχι μόνο μ’ απασχολεί, μα με αγχώνει και με τρομάζει κιόλας.

Αλλά, να πάρει η ευχή, δεν καταλαβαίνω γρι από οικονομικά.

Χώρια που έχω και τον Γιάνη (τον γνωστό μ’ ένα νι) να χειριστεί αντ’ εμού τα πράγματα.

Η Μαργαρίτα, μιλάει για τους οικονομικούς δείκτες την ώρα που κόβει μαρούλι σαλάτα.

Το μαχαίρι κτυπά ανελέητα την ξύλινη επιφάνεια.

Μετρώ τα κοψίματα, ένα, δύο...έξι.

Η Αθηνά, παραπέρα, σουρώνει τα σπαγγέτι.

Και εγώ πίνω καφέ latte σε κατακόκκινη τεράστια κούπα ακούγοντας το πρωινό κήρυγμα της Μαργαρίτας…

Κρατώ το tablet κάτω από το τραπέζι και στέλνω στα κρυφά μηνύματα σε φίλους στο facebook...

Οι άντρες, στο μπαλκόνι, κάνουν αυτό που έπρεπε να είναι η μοναδική τους απασχόληση:

Επιβλέπουν τα μικρά!

Κάποιοι καπνίζουν αρειμανίως, κάποιοι άλλοι χειρονομούν έντονα.

Άντρες!

Μιλούν και εκείνοι για το χάλι της ελληνικής οικονομίας, ανάμεσα στα γκολ του Μάρκους Μπεργκ και την ομορφιά της Τζένιφερ Άνιστον, που είναι κι Ελληνίδα…

Άλλωστε, ποιος δε σχολιάζει σε αυτήν την χώρα;

Ποιος δεν κρίνει και δεν κατακρίνει, βαθύτατος γνώστης των πάντων;

Η Αθηνά στρέφει απότομα στο μέρος μου, έχει καταλάβει προ πολλού ότι δεν προσέχω...

Φίλη κι αυτή καρδιακή.

Μεγαλοστέλεχος σε τράπεζα.

Εκείνη κι αν έχει άποψη...και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.

-Δεν χωρούν συναισθηματισμοί στα οικονομικά, ξαναλέει η Μαργαρίτα.

-Φυσικά, απαντά η Αθηνά.

-Υπάρχει όμως και η ανθρωπιστική κρίση, τολμώ να πω…

Τι ήταν να μιλήσω η άμοιρη;

Αισθάνθηκα σαν την Ελενίτσα –Μάρω Κοντού- απέναντι στον Αντωνάκη –Γιώργο Κωνσταντίνου, στην ταινία «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα»…

Μόνο που στη θέση του Αντωνάκη ήταν οι φίλες μου.

Ακολουθεί ομοβροντία, λες κι ήταν οι δυο τους μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα.

Κάθετες κι οι δυο:

-Δεν θα γινόταν αλλιώς, μου απαντάνε και οι δυο μαζί... Κάποιοι την πληρώνουν χειρότερα απ όλους.
-Απλά πράγματα..δανείστηκες, πρέπει να πληρώσεις...Τέλος.

-Ποιοι, όμως, μας έφεραν σε αυτή τη δυσχερή θέση; τολμώ να ψελλίσω…

Η Αθηνά με κοιτάζει λες κι ήμουν ούφο ή έστω ο Γιώργος Παπανδρέου, που άλλαζε αλυσίδα κάνοντας ποδήλατο...

-Πραγματικά θες απάντηση;
-Όχι της απαντώ, ξέρω καλά...

Η Μαργαρίτα αρχίζει να θυμώνει.

-Πολλοί οι συνυπεύθυνοι, δεν αντιλέγω, μα ήρθε η ώρα για μεταρρυθμίσεις, να πάει μπροστά η χώρα…
-Και η εθνική αξιοπρέπεια; λέω εγώ προσπαθώντας να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου.

Η Αθηνά με κοιτά με οίκτο, λες κι είμαι ερυθρόλευκων οπαδικών συναισθημάτων.

-Μην δίνεις σημασία στους ψεύτικους λεονταρισμούς και τα μεγάλα λόγια, προς κατανάλωση της στάνης...

-Ξεπούλημα λοιπόν; στους τραπεζίτες...¨τι κάνω;¨ αναρωτιέμαι ¨τα βάζω και με τις δυο μαζί;¨...

Με κοιτούν μ’ αγριεμένο μάτι...

-Τι λες; 2015 έχουμε, επιστροφή στα αποκηρυγμένα της Σοβιετίας; Τι έπαθες;

Λέω τα δικά μου:

-Τίποτα δεν αλλάξανε, ξεπαγιάσαμε, μα το λαθρεμπόριο καυσίμων εκεί...

Βουβαμάρα!

Παίρνω θάρρος που δεν απαντάνε και συνεχίζω…

- Για να μη σας πω για την φοροκαταιγίδα που διέλυσε τη Μεσαία τάξη, για να μη σας πω ότι δεν έκλεισαν καμιά από τις αντιπαραγωγικές δημόσιες επιχειρήσεις, για να μη σας πω για τις λίστες φοροφυγάδων, για να μη σας πω για την προστασία των πελατών τους πέριξ του δημοσίου…

-Όταν μπαίνουν οι πολιτικοί στη μέση, με διακόπτει η Μαργαρίτα, όλα πάνε κατά διαόλου... Ασυναρτησίες και λογίδρια...άλλα λέει η αριστερά τους και άλλα ποιεί η δεξιά, μουρμουρά...Αποκρατικοποιούμε αλλά και όχι. Δίνουμε ιθαγένειες αλλά μπορεί τελικά να μην δώσουμε, σκίζουμε μνημόνια αλλά τα δεχόμαστε κατά 70%. Γέφυρα βαφτίζεται η συνδρομή των ξένων εδώ, παράταση-που με στόμφο και υφάκι απορρίπταμε- την λέμε στο εξωτερικό.

Στο ξαναλέω, το μόνο που μας σώζει είναι τεχνοκράτες και κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Τέλος.

Στην τελεία της Μαργαρίτας, ξεκινά και πάλι η Αθηνά. Φαίνεται έξαλλη!

-Χα! στην Ελλάδα, που  πολιτικοί με μικρό πολιτικό βάρος γυρνούν από κόμμα σε κόμμα μπας και εξασφαλίσουν μια έδρα στο κοινοβούλιο...Στην Ελλάδα που ηθοποιοί, μοντέλες -ήμαρτον Παναγία μου δηλαδή- και τραμπούκοι, επιχειρούν ανίερες συμμαχίες καρέκλας, δήθεν για το εθνικά κοινό καλό… Εδώ γελάμε...

Παίρνω τη σκυτάλη. Προλαβαίνω και τις δυο.

-Τους ψηφίζει ο κόσμος όμως, απαντώ, με θλίβει και μένα αυτό που βλέπω, μα αυτή είναι η δημοκρατία...στο κάτω κάτω είναι ο καθρέφτης μας, τους βλέπεις; Είναι εμείς... ο μέσος όρος...

Η Μαργαρίτα χαμογελά.

-Είμαι 1.80 και 60 κιλά, δεν είμαι εγώ ο μέσος όρος, αγαπητή μου...

Γελά και η Αθηνά..

-Εγώ πάλι είμαι...τους λέω, 1.60 με το ζόρι...

Κοιτιόμαστε.

Ξαναγυρνάμε στις ασχολίες μας.

Η Μαργαρίτα τελειώνει τις σαλάτες, η Αθηνά τα σπαγγέτι της, και εγώ τον καφέ μου.

-Θα χειροτερέψουν τα πράγματα, μουρμουράει η Αθηνά...

-Σίγουρα, ψιθυρίζουμε όλες, αναζητώντας την περιβόητη συναίνεση.

-Μα θα είμαστε εδώ μαζί να προσπαθούμε...

Γελάμε δίχως χαρά...

Μπαίνουν τα παιδιά κι οι άντρες μέσα...

-Πεινάμε! Τι φτιάξατε;

-Σπαγγέτι...

-Μόνο;

Αγριεύει η Μαργαρίτα βάζει τα χέρια στη μέση....

-Καλά, καλά σπάγγέτι al olio!!!

Παρμεζάνα τουλάχιστον; ρωτάνε.

Η Μαργαρίτα και η Αθηνά με κοιτάζουν.

-Τι; ρωτώ τάχα απορημένη.

-Δεν έφερες; Μια δουλειά είχες να κάνεις και την ξέχασες; Πάλι στιχάκια έγραφες;

Χτυπά με δύναμη το τεράστιο μπολ της σαλάτας στον πάγκο.

-Έφερα!!! ζητωκραυγάζω...Ελληνικό πεκορίνο...Στροφή στα Ελληνικά προϊόντα...

-Κάτσε να σκάσει μια χρεοκοπία και θα σου πω εγώ τι χόρτο ελληνικό έχεις να φας…

-Θα είμαστε, όμως, εθνικά υπερήφανοι …

Τα φάσκελα που έφαγα ήταν γεγονός ήσσονος σημασίας μπροστά στα τελευταία τους λόγια

- Ναι κι άμα σου ζητάνε τα παιδιά σου φαγητό και δεν έχεις, τι θα τους πεις;

Φάτε αξιοπρέπεια και περηφάνια;

 Τ’ απόγευμα μας βρίσκει γύρω από το τζάκι...

Οι νιφάδες του χιονιού δημιουργούν τόσο ωραία συναισθήματα.

Το τζάκι σιγοκαίει και τα επιτραπέζια έχουν ανοίξει εδώ κι εκεί…

Ουφ! Δύσκολη εβδομάδα.