Δύσκολα μέσα έξω…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μπορεί η ευφορία να είναι διάχυτη σε πολλά κυβερνητικά στελέχη και σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, εξ αιτίας κυρίως της μεταβολής στο σχήμα διακυβέρνησης του τόπου, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή δεν θα κρατήσει πολύ.

Καθημερινά γίνονται όλο και πιο ορατά τα προβλήματα της νέας κυβέρνησης.

Τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό.

Στο εξωτερικό και στις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές, αφού προηγήθηκε ένα
μπαράζ δηλώσεων, παραδηλώσεων, ταξιδιών, επαφών, απειλών κι ωραίων εκφράσεων περί της εθνικής κυριαρχίας, της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας, από σήμερα όλα δείχνουν να εισέρχονται στην τελική ευθεία.

Ακόμη και μ’ ενδεχόμενο ρήξης, όπως δήλωσε ο πολύς υπουργός Οικονομικών!

Χωρίς, όμως, να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει τι θα συμβεί σ’ αυτό το ενδεχόμενο.

Χωρίς ο πρωθυπουργός να μας πει με ποιον τρόπο θα φροντίσει την οικονομική σταθερότητα της χώρας και των πολιτών που του εμπιστεύθηκαν το μέλλον της.

Κι είναι βέβαιο ότι αν πρωτίστως δεν εξασφαλιστεί η σταθερότητα, όχι πρόγραμμα Θεσσαλονίκης δεν θα μπορεί να εφαρμόσει ο Αλέξης Τσίπρας αλλά ούτε πρόγραμμα συνοικιακής θεατρικής σκηνής.

Πώς όμως θα εξασφαλιστεί η πολιτική κι οικονομική σταθερότητα;

Χωρίς σαφές σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης;

Χωρίς διαφαινόμενο σχέδιο αντιμετώπισης των δανειστών;

Όλη την προεκλογική περίοδο που ο Τσίπρας κι Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι θα διαπραγματευθούν καλύτερα από τους… προσκυνημένους, δοσίλογους Σαμαροβενιζέλους, ουδείς απαντούσε στο εύλογο ερώτημα τι θα κάνουν αν τους το αρνηθούν οι εταίροι.

Ούτε σήμερα το έχουν απαντήσει, πέραν κάποιων πομφόλυγων περί αξιοπρέπειας.

Οι δε Ευρωπαίοι εταίροι –δανειστές, ο ένας μετά τον άλλο, αναφέρουν ότι είναι σημαντικό η Ελλάδα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να συντάσσεται με τους ευρωπαϊκούς κανόνες.

Ποιοι, λοιπόν, είναι εκείνοι που ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μας διαβεβαίωναν ότι έχουν ευήκοα ώτα στο πρόβλημά μας;

Ούτε καν οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι που βρέθηκαν στην ίδια μοίρα μ’ εμάς.

Ούτε μια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, στις οποίες τόσο πολύ πίστευε ο νέος πρωθυπουργός.

Κι όχι μόνο αυτά.

Αφού δυο τρεις ημέρες η Αριστερά λάτρεψε τον ηγέτη των… φονιάδων του λαού, τον Ομπάμα, ήρθαν οι δηλώσεις του ίδιου, αλλά και του Τζακ Λιου, υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, που έλεγαν σαφέστατα ότι η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόσει ένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων κι οικονομικής ανάπτυξης.

Δηλαδή, πάει κι η συμμαχία με τις ΗΠΑ.

Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει σύμπλευση ούτε καν με την Κύπρο.

Άρα, πού πάμε, εκτός από τα βράχια;

Στο εσωτερικό τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα.

Πώς, άραγε, θα εξασφαλιστεί η πολιτική κι οικονομική σταθερότητα, χωρίς ούτε μια κουβέντα στις προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού, περί ανάπτυξης και παραγωγικού σχεδίου;

Πώς θα εξασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα, όταν σε μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απαγορευμένη η έννοια επιχειρηματικότητα;

Πώς θα εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα, όταν ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος, ακυρώνει τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, μιλώντας συνεχώς με τα βλέμματα στραμμένα στο ακροδεξιό ακροατήριο, λέγοντας για … δημοψήφισμα, ορθοδοξία και δραχμή (όρα εκπομπή Γιάννη Πρετεντέρη);

Πώς θα εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα όταν ο αναχρονιστής Λαφαζάνης ακυρώνει από του βήματος της Βουλής τις προγραμματικές δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών και μιλά συνεχώς για … σκισμένα μνημόνια κι επιστροφή στον κρατισμό;

Και δη από ένα κράτος πτωχευμένο;

Πώς θα εξασφαλιστεί η πολιτική κι οικονομική σταθερότητα, όταν τη μια μέρα αποδεχόμαστε το μνημόνιο κατά … 70% και την άλλη λέμε άλλα;

Τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα για τον Αλέξη Τσίπρα μόλις αρχίζουν…

Τα λόγια ειπώθηκαν.

Τώρα έχει τον λόγο η ουσία.

Κι η αλήθεια.

Κι ο ρεαλισμός.

Ουδείς μπορεί μ’ εκλογικό ποσοστό 36% και μέσω ενός καλπονοθευτικού συστήματος, να πάρει τη χώρα στο ταξίδι της ουτοπίας του…

​