Καθείς εφ ω ετάχθη παππούλη μου…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Πού, σε ποιόν, γιατί πιστεύω, τι μου προσφέρει αυτή η πίστη και πώς θα τη διαχειριστώ, προφανώς είναι δικό μου θέμα σε μια σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία. 

Ο τρόπος και το τυπικό που μπορώ ν’ ακολουθήσω, είναι δουλειά του παππά, δεσπότη, ιεράρχη κι όχι εθνικές, πολιτικές και άλλες θέσεις…

Δώδεκα και ένα λεπτό Σάββατο προς Κυριακή, στην κορύφωση της αναπαράστασης αυτού που κάθε χρόνου γιορτάζουμε οι χριστιανοί σύμφωνα με τη θρησκεία που επιλέξαμε. 

Παραδοσιακά λοιπόν, στην ασφυκτικά γεμάτη πλατεία δημαρχείου, δίπλα στον περίβολο της μητρόπολης μιας πόλης πολλών εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων, περιμένουμε με

αναμμένα τα κεριά, τον δεσπότη να ψάλει το Χριστός Ανέστη.

Έχει προηγηθεί φυσικά μια Μεγάλη εβδομάδα που εκτός απ’ το θείο δράμα που έχουμε επιλέξει να παρακολουθήσουμε και κάποιοι πολλοί από μας, να νηστέψουμε έστω γι’ αυτές τις τελευταίες μέρες, προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τα όσα μας βαραίνουν και μας κολάζουν να βρίζουμε νυχθημερόν, με προβλήματα κυρίως οικονομικά που όμως συνοδεύονται κι από πολλά άλλα θέματα που μεγεθύνονται αντί ν’ αμβλυνθούν.

Έχει επίσης προηγηθεί η προσπάθεια κάποιων εξ ημών, ν’ απαντήσουμε σε κάποιους εκ των πολλών πλέον, που δεν αρκούνται μόνο στο να μην πιστεύουν, όπως έχουν αναφαίρετο δικαίωμα φυσικά, σε κάποιο θεό αλλά επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους με συνεχείς επιθέσεις κατά όλων εκείνων που επιλέξαμε να πιστεύουμε.

Και μέσα σ ‘ αυτό το κλίμα, με την απαραίτητη προσπάθεια για ενδοσκόπηση που προτρέπει από μόνη της η Μ. εβδομάδα, να γίνεται όλο και πιο δύσκολη, η γλυκιά αναμονή της κορύφωσης της αναπαράστασης, με την Ανάσταση, ν’ αποτελεί ίσως το μόνο χαρμόσυνο κι ελπιδοφόρο μήνυμα που αναμένουμε σχεδόν με λαχτάρα, έχοντας αφήσει στην άκρη όλα τα υπόλοιπα βαριά και δύσκολα.

Στην αναμονή λοιπόν του Χριστός Ανέστη, 12.01’ κι έκπληκτοι οι χιλιάδες πιστοί, αντί του γνωστού ύμνου, ακούμε αχνά λόγω όγκου του πλήθους και ακατάλληλου για ομιλίες χώρου, τον δεσπότη, να ξεκινά ένα λογίδριο περί χαμένων πατρίδων, Ελλήνων σε Ίμβρο και Τένεδο και γενικώς εθνοσωτήρια ζητήματα και παροτρύνσεις διάφορες, σχετικές με εθνικές υποχρεώσεις κι άλλα τέτοια.

Κι άντε τώρα να ηρεμήσεις και να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να συνεχίσεις να περιμένεις απλώς τον ύμνο που στην υπόλοιπη χώρα έχουν ήδη πει και γιορτάζουν ενώ εσύ ακούς διάφορα θεωρώντας φυσικά ότι ο ιεράρχης ενθουσιάστηκε απ’ την ποσότητα του πλήθους κι είπε να το εκμεταλλευθεί….

Η απορία εύλογη βέβαια, τι δουλειά έχει τελικά ένας άνθρωπος της εκκλησίας, με την πολιτική και τα εθνικά ζητήματα; Τι δουλειά έχει ένας ταγός του τυπικού της θρησκείας και της λειτουργίας της εκκλησίας βάσει των κανόνων του ιδρυτή της, με τους Έλληνες της διασποράς και τις πολιτικές και άλλες διεκδικήσεις και υποχρεώσεις της χώρας; Εκτός αν αποφάσισαν να δημιουργήσουν εκείνο το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα που ακούστηκε κάποια στιγμή κι απλώς προετοιμάζουν το έδαφος. Και πάλι όμως, από βήματος μπροστά στο ιερό του ναού ή από άμβωνος, αυτές οι ομιλίες περιττεύουν….

Τα χουμε μπερδέψει μάλλον κι όχι λίγο αλλά πάρα πολύ! Τα κενά της πολιτικής ηγεσίας και τα λάθη της εξουσίας στη χώρα, που είναι πάρα πολλά πλέον κι εκνευριστικά επαναλαμβανόμενα, προσπαθεί να τα καλύψει καθείς, ασχέτως πού έχει ταχθεί να υπηρετήσει το σύνολο.

Ο εθισμός μας στο ψέμα που πλέον αποτελεί το πιθανότερο σενάριο για όσα ακούμε απ’ τους κυβερνώντες και γενικώς διαχειριστές οτιδήποτε κοινού, σ’ αυτό τον τόπο, έχει οδηγήσει τον οποιοδήποτε να θεωρεί ότι γνωρίζει και μάλιστα τόσο καλά, την αλήθεια και το σωστό, που θεωρεί στοιχειώδη υποχρέωσή του να τη μοιραστεί μαζί μας αν όχι να προσπαθήσει να μας την επιβάλλει κιόλας…

 Κι όλα αυτά έφτασαν να θεωρούνται και κοντά στο φυσιολογικό, μπροστά στην έκπληξη που νιώσαμε ακούγοντας άλλον ιεράρχη να καταριέται δημοσίως με παροιμιώδη θρησκευτική μισαλλοδοξία, όσους λειτουργούν διαφορετικά, ωσάν αγράμματη Κατίνα του μεσοπολέμου στα σοκάκια κάποιου χωριού…

Το συμπέρασμα όλων αυτών όμως κι η εικόνα που δίνουμε, μέχρι πρόσφατα ίσως θεωρούσαμε ότι μας αδικεί. Αν ξανακοιτάξουμε πιο προσεκτικά όμως τις επιλογές μας ως λαός και την ποιότητα των εκπροσώπων μας, θα διαπιστώσουμε δυστυχώς ότι απλώς αποτυπώνεται έτσι η κατάντια της μετάλλαξής μας… αν τελικά όντως καταγόμαστε από κείνους τους θαυμαστούς αρχαίους Έλληνες και δεν είμαστε απλώς οι κάτοικοι της ίδιας περιοχής που μεγαλούργησαν…

Μπορεί να μην υπάρχουν παντού εχθροί των Ελλήνων όπως πιστεύουν πολλοί εξ ημών αλλά σίγουρα κάποιοι εχθροί υπάρχουν και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τους δίνουμε τροφή για χαρά κι ελπίδα ότι τελικά μόνοι μας θα εξαφανιστούμε, με την ανοχή μας σε υπερβολικές συμπεριφορές και πισωγύρισμα αντί για πρόοδο.

Όταν έχουμε φτάσει στο κατάπτυστο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα και δεν έχουμε ακόμη ξεχωρίσει τις από μόνες τους, διακριτές εξουσίες του τόπου κι ανεχόμαστε η πολιτική να χρησιμοποιεί τη θρησκεία κι η εκκλησία να ασκεί πολιτική, τι μπορούμε άραγε να περιμένουμε παρακάτω;

Γιατί, η επιλογή είναι ξεκάθαρη πλέον κι αφορά τη βαίνουσα με ταχύ βήμα σε θεοκρατικό κράτος εξ ανατολών γείτονα, απ’ τη μια και την ανεξίθρησκη προοδεύουσα Ευρώπη απ’ την άλλη…

Ως αναγκαστική ακροάτρια του εθνοσωτήριου λόγου του υπερβαίνοντα τα όρια του αξιώματός του δεσπότη, θεωρώ εαυτόν εξαιρετικά υποτιμημένη νοητικά αφού χωρίς τη θέλησή μου, με κατέστησαν πρόβατο κοπαδιού που ταιριάζει περισσότερο στη θεοκρατική ανατολή που επιθυμούν κάποιοι να με σύρουν παρά στην ανεξίθρησκη Ευρώπη που εγώ προσβλέπω…

Άντε και του χρόνου, ελπίζοντας ότι θα το ξεχάσουμε και θα ξαναγεμίσουμε την πλατεία, περιμένοντας τον αναστάσιμο ύμνο στην ώρα του… Πάντως αν είναι μόνοι τους οι παπάδες του χρόνου, θα ξέρουμε όλοι γιατί…