Αριστερά στα… μουλωχτά…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Κι ενώ είχαμε εκπαιδευτεί πως  ό,τι προοδευτικό, καθαρό, φιλολαϊκό, διεκδικητικό, είναι αριστερό κι αντίπαλο του συντηρητικού, ταυτισμένου με κρυψίνοια, πονηριά, καθυστέρηση, έρχεται η «δεύτερη φορά Αριστερά» ν’ αποδείξει ότι η νύχτα, στα μουλωχτά, είναι η αγαπημένη λειτουργία της αριστεράς…

Είτε το κατανοήσαμε όλοι, είτε όχι, ζούμε όντως ιστορικές στιγμές αφού στο μεταίχμιο της καταστροφής ή της συνέχισης λειτουργίας της χώρας, οι αποτυχημένοι αριστερογενείς λάτρεις της κυβίστησης που

δυστυχούμε να μας κυβερνούν, επιδίδονται σε αγωνιώδη αγώνα δρόμου ώστε να προλάβουν να εφαρμόσουν όσα ονειρευόταν, πριν κατέβουν διά παντός απ’ το πλοίο της εξουσίας.

Είναι παραπάνω από σαφές ότι είχαν μάθει σε όλη την πολιτική ζωή τους, να ονειρεύονται την εξουσία, πεπεισμένοι ότι δεν θα έφτανε σε τέτοιο σημείο βλακείας ο ελληνικός λαός, που θα τους την έδινε κιόλας. Δεν ασχολήθηκαν λοιπόν σοβαρά ποτέ με τα όσα έλεγαν, απλώς προσπαθούσαν να γεμίσουν τον χρόνο που επικοινωνιακά τους διέθεταν τα μέσα ενημέρωσης.

Και δυστυχώς έφτασε η έλλειψη ελπίδας κι η αποτυχία των προηγούμενων να οδηγήσει στην καταραμένη στιγμή της εκλογής τους στο τιμόνι της χώρας. 

Αυτά που ζούμε τους τελευταίους μήνες, δεν έχουν προηγούμενο σε ανεπτυγμένη χώρα και καταντήσαμε φυσικά ο περίγελος του πλανήτη… 

Ποιος ν’ ασχοληθεί σοβαρά μαζί μας πλέον; 

Μας αφήνουν να βράζουμε στο ζουμί μας και πολύ καλά κάνουν, με την ηλιθιότητα που επιδείξαμε ως ψηφοφόροι…

Αυτά λοιπόν τα «πράγματα», έφτασαν να προτείνουν επιπλέον φόρους απ’ αυτούς που δεν εισπράττουν, αρκεί να μην απολύσουν κόσμο απ’ τον κομματικό στρατό τους, έφτασαν να κόβουν συντάξεις αρκεί να μην πειράξουν το υδροκέφαλο κράτος, έφτασαν να περιορίσουν τα σχολεία, αρκεί να μην ενοχλήσουν τους προστατευόμενους κλάδους του λατρεμένους τους κράτους, έστω και με υπεράριθμους τεμπελχανάδες άνευ αντικειμένου υψηλόμισθους επαναπροσληφθέντες σε κρατικούς οργανισμούς…

Με τον φόβο ότι δεν θα προλάβουν, νύχτα νομοθέτησαν για να ρυθμίσουν τις υποθέσεις φοροδιαφυγής ημετέρων πολυεκατομμυριούχων βουλευτών που ξέχασαν να δηλώσουν δεκάδες ακίνητα ενώ συγχρόνων διαλύουν ό,τι απέμεινε απ’ την ιδιωτική πρωτοβουλία της χώρας.

Διαισθανόμενοι την πτώση τους που έφτασαν να παρακαλάνε μήπως και γλιτώσουν κάτι, όχι από αξιοπρέπεια βέβαια ή αξιοπιστία που έχουν εντελώς απολέσει πλέον…, παρεμβαίνουν νομοθετικά για οτιδήποτε είχε μείνει σε εκκρεμότητα ενώ παλικαράδες στελέχη της κυβέρνησης τσαμπουκαλεύονται και ξηλώνουν ολόκληρες επιτροπές σε τομείς όπως υγεία και παιδεία, ξεχνώντας φυσικά τους ημετέρους που χωρίς ντροπή κρατούν σε υψηλόμισθες θέσεις.

Κι όλα αυτά, χωρίς όχι τσίπα, ανερυθρίαστα και με παροιμιώδη απαξία έναντι του εμβρόντητου πλέον όσο κι αδιάφορου πλέον λαού, που βλακωδώς τους εξέλεξε ως τη μόνη λύση έναντι του παλιού και σάπιου, τότε, που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, φαντάζει τσικό μπροστά στους βετεράνους!

 Κι έρχεται, πολύ λογικά, να επικρατήσει η άποψη ότι αυτό που κατηγορούν όλοι και χρησιμοποιούν περισσότερο από καθετί άλλο, ως δαίμονα της χώρας, τον περίφημο νεοφιλελευθερισμό, δεν τον εφάρμοσε ποτέ κανείς τελικά ώστε να ρίξουμε όλο το φταίξιμο εκεί!

Αντίθετα, αυτό που θεωρούνταν προοδευτικό κι επαναστατικό και φάνταζε ως η μόνη λύση έναντι των κακών δανειστών, εφαρμόζεται κατά γράμμα, με κάθε λεπτομέρεια κι ιδεοληψία που διακατείχε τους αστούς Αριστερούς με τις γεμάτες τσέπες , διαλύοντας ό,τι είχε απομείνει απ’ το ήδη εξουθενωμένο κράτος και καταδικάζοντας τον ήδη καταρρακωμένο οικονομικά κι απογοητευμένο λαό.

Κι αυτοί που έκαναν τόσο περιττό θόρυβο ως αντιπολίτευση, που κέρδιζαν συμπάθεια και μοίραζαν ελπίδα, ετεροπροσιδοριζόμενοι ως ξενιστές, χρησιμοποιώντας μόνο το αντίθετο απ’ τις θέσεις των κυβερνώντων, σήμερα στα μουλωχτά, νύχτα και με τον πιο ύπουλο κι άνανδρο τρόπο, δεσμεύουν το παρόν και το μέλλον της χώρας, διαλύοντας βασικούς πυλώνες που στήριξαν αυτή την κοινωνία επί δεκαετίες αν όχι αιώνες…

Παλιό και τετριμμένο αλλά ο κάθε λαός έχει τους κυβερνήτες που αξίζει… 

Με την αδιαφορία και την έλλειψη διάθεσης συμμετοχής που επιδεικνύουμε, όχι μόνο αυτούς αξίζουμε αλλά και τους μεθεπόμενους που αποτελούν το άλλο, το δεξιό άκρο που γιγαντώνεται επίσης στα μουλωχτά και χωρίς θόρυβο, σοφά πράττοντας κι απλώς περιμένοντας τον προβατοποιημένο λαό που ψάχνει ελπίδα χωρίς να σκέφτεται και να υπολογίζει το κακό που κάνει κάθε φορά με την ψήφο του…

Άντε για δουλειά τώρα όσοι έχουμε ακόμη, μήπως και πληρώσουμε κάτι έναντι κι απλώς χρωστάμε λίγο λιγότερα… γιατί αυτός είναι ο στόχος ζωής μας πλέον… κι η σύνταξη των 384 ευρώ βέβαια…