ΕΥΑερα: Από κλωνί βασιλικού κι από βαλσάμου ρίζα...

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Πεζόδρομος Αξαρλιάν· ξέρεις, εκεί κάπου στη Λέκκα, πίσω απ’ το Σύνταγμα.

Μέχρι την Κυριακή, αγαπημένος παράδεισος των μηχανών - μικρού ή μεγάλου κυβισμού- όσων ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους στο κέντρο ή να πιουν το καφεδάκι τους σ’ ένα απ’ τα διάφορα μικρά καφέ που έχουν ανοίξει στους γύρω δρόμους.

Ένα πολύβουο μελίσσι κρυμμένο περίτεχνα στα

στενά του ιστορικού κέντρου.

Άχρωμος και λιγάκι εγκαταλελειμμένος ο πεζόδρομος, αποτέλεσε το νέο, δημιουργικό στόχο της ομάδας των Atenistas, οι οποίοι την Κυριακή που μας πέρασε, αποφάσισαν να τον μεταμορφώσουν σ’ έναν μικρό μεσογειακό κήπο, γεμίζοντάς τον χρώμα και μυρωδιές.

Με όπλα τους θυμάρι, δενδρολίβανο, φασκόμηλο, λεβάντα κι ολάκερη αρματωσιά από μπογιές και πινέλα, οι νέοι της ομάδας κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν μικρό, μυρωδάτο παράδεισο στο κέντρο της πόλης, όπου οι περαστικοί στέκονται πια να πάρουν μια βαθιά ανάσα και να απολαύσουν μερικές στιγμές ξεκούρασης στα χαρούμενα φρεσκοβαμμένα παγκάκια του.

Δεκατρία είδη από διαφορετικά μεσογειακά βότανα, φρέσκο χώμα, χειροποίητες πινακίδες, μερικά σιδερένια παγκάκια σε χαρούμενα χρώματα, ήταν αρκετά για να φτιάξουν μία όαση δροσιάς και πρασίνου σ’ ένα χώρο που φάνταζε αδιάφορος και γκρίζος, όπως πολλοί στην τενεκεδούπολη που ζούμε.

Οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες της περιοχής αγκάλιασαν χαρούμενοι αυτή την πρωτοβουλία, που αναβαθμίζει έμπρακτα τη δική τους τη ζωή και πρόσφεραν εργαλεία, νερό και ρεύμα κατ’ αρχήν, για την εκτέλεση αυτού του εγχειρήματος και στη συνέχεια, αγάπη και φροντίδα στα καινούργια πράσινα «στολίδια» της γειτονιάς τους.

Ματζουράνες, ρίγανες, δυόσμοι, μέντες και μελισσόχορτα «υιοθετήθηκαν» απ’ τους περίοικους, οι οποίοι ανέλαβαν την ευθύνη να μην αφήσουν τον πεζόδρομο να επανέλθει στην προηγούμενη γκρίζα του μορφή.

Το όμορφο θέαμα λειτουργεί αποθαρρυντικά σε όσους μέχρι τώρα επέλεγαν τον πεζόδρομο για εύκολο παρκάρισμα, αφού οι φρεσκοβαμμένες ζαρντινιέρες, τα χαρούμενα παγκάκια και τα «ζωντανά» φυτά, τους κάνουν να το σκέφτονται πια δύο φορές…

Δεν είναι η πρώτη δράση των Atenistas, αφού πολλές φορές, με εργαλεία πράγματα απλά, συνήθως σφουγγάρια, σκούπες, νερό και σαπούνι, έχουν κάνει έντονη τη διαφορά σε δρόμους ή πλατείες της πρωτεύουσας.

Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που μας έχουν ξεναγήσει σ’ αυτήν την  πόλη, φέρνοντας στο φως γωνιές της που, οι περισσότεροι από μας, ούτε ξέραμε ότι υπήρχαν.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να αναδείξουν τις στοές της και να τις γεμίσουν μουσικές, συνδυάζοντας την Τέχνη με την Ιστορία.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν βοηθήσει ανήμπορες κοινωνικές ομάδες, φέρνοντας στο προσκήνιο της δημοσιότητας τα προβλήματά τους και οργανώνοντας δράσεις για την κοινή ωφέλεια.  

Είναι όλοι αυτοί οι ανώνυμοι πολίτες που ένωσαν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να μην αφήσουν την πόλη να γίνει παρελθόν, πιστεύοντας στην ομορφιά της, αναδεικνύοντας την ιστορία της.

Είναι όλοι αυτοί οι δημότες που αποφάσισαν ότι η δύναμη της αγάπης για τον τόπο τους μπορεί να δημιουργήσει μικρά, καθημερινά θαύματα. Κι απέδειξαν έμπρακτα ότι αυτά μπορούν να συμβούν και χωρίς τη βοήθεια της πολιτείας και χωρίς μεγάλα έξοδα, κυρίως όμως, χωρίς φανφάρες.

Μόνο με χέρια, χέρια που οδηγούνται από μια μεγάλη θέληση για δράση.

Θέληση που γεννιέται απ’ την ανάγκη να πειστεί ο κόσμος ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα, αν είμαστε όλοι μαζί. Όλοι ενωμένοι. Όλοι για το κοινό καλό.  

Δεν είναι που δεν ήξερα ότι υπήρχαν.

Ήξερα. Όπως οι Pireactive στον Πειραιά, όπως οι Minoistas στο Ηράκλειο, όπως οι Thessalonistas στη Θεσσαλονίκη.

Ήξερα ότι υπήρχαν. Και δρούσαν συνεχώς.

Αλλά να, είναι που μέχρι σήμερα νόμιζα πως χρειαζόμουν μία πιο «ενεργή» συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα της χώρας, για να καταφέρω «να αλλάξω τον κόσμο», όπως ανοήτως αισιόδοξα πίστευα -και πιστεύω, μεταξύ μας.

Νόμιζα πως υπάρχουν πιο σημαντικά, πιο βαρύγδουπα, πιο αποτελεσματικά μέσα απ’ το να βάφω κακοτράχαλα σκαλιά, απ’ το να μαζεύω σκουπίδια στα ξεχασμένα ολυμπιακά ακίνητα, απ’ το να φυτεύω δέντρα στις καμμένες ραχουλοπλαγιές.

Είναι τούτο αρκετή πολιτική; αναρωτιόμουν με αρκετή δόση αυταρέσκειας, νομίζοντας πως μόνο εγώ σηκώθηκα μια μέρα απ' τον καναπέ μου...

Ξαφνικά σήμερα, περνώντας απ’ αυτόν τον μικρό, ανθομυρισμένο, μεσογειακό κήπο, εκεί κάπου στην καρδιά της δικής μου τσιμεντούπολης, αισθάνθηκα πως τούτος ο κόσμος ίσως να μπορεί πιο εύκολα ν’ αλλάξει με ένα θυμάρι, μια πρέζα ρίγανης και λίγο βασιλικό στο χέρι, παρά με τόνους ολάκερους από διαγγέλματα, χαρτογιακάδες και συνεδριαζόμενους βολευτάκηδες, που τη μια στιγμή κόπτονται για τη δυστυχία του έρμου του τόπου και την άλλη στιγμή σκάνε γιατί δεν κατάφεραν να εξαιρεθούν οι ίδιοι απ’ αυτά που διατάζουν για όλους τους υπόλοιπους.

Πώς το είχε πει, να δεις κι ο Ελύτης, κάτι σαν: τούτη τη χώρα, αν την αποσυνθέσεις, θα δεις να σου απομένουν, μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει πως με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις…

Μου είχε φανεί αβάσταχτα ρομαντικό, ακόμα και για ποιητή, μα μήπως αυτή να είναι τελικώς η συνταγή;

Αν πεις πως δεν σε ενδιαφέρει η πολιτική, είναι σαν να λες πως δεν σε νοιάζει η ζωή!

Μα ευτυχώς, η κοινωνία έχει κι άλλους νόμους.

Κι ένας απ' αυτούς λέει πως πολιτική είναι τα πάντα!

Κι αν όλα χρειάζονται, είναι όλα εξίσου αποτελεσματικά;

Βλέπεις, το δικό μου το ζητούμενο δεν είναι μοναχά ν’ αλλάξω τον κόσμο.

Καλό και μεγαλεπήβολο, όμως κι εγώ παρτάκιας είμαι κατά βάθος και θέλω να τον αλλάξω, αλλά με τρόπο που το βράδυ να είναι ο ύπνος μου ήσυχος και χωρίς βαριανασέματα.

Αναζητώ λοιπόν τη συνταγή και τούτη η δεύτερη, τούτη που νοιάζεται για το διπλανό μου τουλάχιστον ωσάν και τον εαυτό μου, μοιάζει δυσκολότερη, ίσως πιο κουραστική, αλλά σαν και να είναι τελικώς πιο αποτελεσματική.

Κάποιος είπε πως η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική κι αυτό σίγουρα είναι μια καλή συνταγή. 

Δεν υπάρχει όμως συνταγή καλύτερη απ’ αυτή που περιέχει ανθρώπους που χρειάζονται ανθρώπους. 

Απ' αυτούς με τα χέρια τους γεμάτα βασιλικούς, θυμάρια, μέντες και ματζουράνες...

Γιάννης Χαρούλης - Χειμωνανθός

https://www.youtube.com/watch?v=GBkKNjDDs4g