ΕΥΑερα: Να μαθαίνω γράμματα, γράμματα σπουδάματα…

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Είμαι το πρώτο παιδί του σογιού μου.

Ήμουν και το πρώτο παιδί που έδινε πανελλαδικές (έτσι τις λέγανε τότε) εξετάσεις στην οικογένεια.

Πάντα με κλήση στα «θεωρητικά», η πιο φυσική κατάληξη ήταν να γίνω «τριτοδεσμίτισσα». Έτσι και ξεκίνησα εξάλλου το καλοκαίρι εκείνο, να κάνω φροντιστήριο, η πρώτη φορά που πήγα φροντιστήριο στη ζωή μου.

Ξαφνικά βρέθηκαν στο δρόμο μου διάφοροι «περιορισμοί», που είχαν να

κάνουν με μία -κακώς μεταφρασμένη- οικογενειακή ξεροκεφαλιά, την οποία ακόμα πληρώνω: Ως πρώτο παιδί της οικογένειας, έπρεπε να περάσω με την πρώτη, σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα και, λόγω οικονομικής κατάστασης, στην Αθήνα, διότι αποκλειόταν να πάω οπουδήποτε αλλού.

Η πρώτη πολύ δύσκολη απόφαση στη ζωή μου και δυστυχώς την πήρα με κριτήρια που έθεσε κάποιος άλλος για μένα. 

Κιότεψα τότε, είπα δεν θα τα καταφέρω όλα τούτα μαζί κι άλλαξα κατεύθυνση στο πρώτο τρίμηνο, για να πάω στην Δ’ Δέσμη.

Ήμουν καλή μαθήτρια και πέρασα μετ’ επαίνων και με καλή σειρά στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Επιλογή άθλια όπως αποδείχτηκε, διότι ποτέ δεν μου άρεσε το αντικείμενο, οπότε -δουλειάς δοθείσης αργότερα- το παράτησα κανονικά και μέχρι σήμερα που μιλάμε, ακόμα πτυχίο δεν έχω πάρει!

Έκτοτε, ασχολήθηκα με δεκάδες άλλα πράγματα -σε επίπεδο σπουδών- δούλεψα σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, μάζεψα εμπειρία σπουδαία, αλλά όταν τα έφερε ο Γιαραμπής έτσι και χρειάστηκε το «τυπικό προσόν», εγώ δεν το είχα!

Πολλές φορές στη ζωή μου βρέθηκα σε θέσεις χαμηλότερες των πραγματικών μου προσόντων, μόνο και μόνο επειδή υπολειπόμουν των «τυπικών».

Το θεωρώ δίκαιο κι ας μην με συμφέρει· το πτυχίο είναι στοιχείο αξιολόγησης και έτσι πρέπει να είναι.

Πλήρωσα τη λάθος επιλογή μου με πολύ μεγάλη προσπάθεια αυτοβελτίωσης, η οποία ακόμα συνεχίζεται. Παρηγοριέμαι να λέω πως αποτελώ παράδειγμα διά βίου μάθησης για την κόρη μου, ένα είδος δικαίωσης, αφού το παράδειγμα είναι πάντα πολύ πιο σημαντικό απ’ το δίδαγμα...

Η κόρη μου μεγάλωσε και φέτος έρχεται εκείνη αντιμέτωπη με τη λαίλαπα των εξετάσεων.

Κατά την ελληνική λογική και πρακτική, «φέτος κρίνεται» το μέλλον της.

Ευτυχώς όχι και κατά τη δική μου, ελπίζω ούτε κατά τη δική της.

Θυμάμαι την πρώτη της μέρα στο σχολείο.

Της είχα πει ξεκινώντας να την πάω: «Εμένα η δουλειά μου είναι το γραφείο. Από σήμερα για σένα θα είναι το σχολείο. Να ξέρεις πώς όλοι πρέπει να κάνουμε καλά τη δουλειά μας!». Το μεσημέρι εκείνης της πρώτης μέρας γύρισε σπίτι, άφησε την τσάντα της και έτρεξε στο γραφείο της, απλώνοντας τα βιβλία της για να διαβάσει.

Της λέω: «Έλα να φας πρώτα και διαβάζεις μετά», για να εισπράξω την αποστομωτική απάντηση: «Όχι, πρώτα θα κάνω καλά τη δουλειά μου και μετά θα φάω…».

Δώδεκα χρόνια μετά, με σχολείο, με παράλληλες γνώσεις και τα αντίστοιχα διπλώματα σε ξένες γλώσσες και στο χορό, δεν χρειάστηκε ποτέ να της πω «διάβασε».

Ήμουν μία πολύ τυχερή μητέρα, η κόρη μου δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, αφού η ίδια μεθοδικότητα και συνέπεια τη συνοδεύει σε όλα τα μαθητικά της χρόνια, στερώντας μου το δικαίωμα οποιασδήποτε συμβουλής ή ερώτησης, πέρα απ’ το «έχεις φτιάξει την τσάντα σου;».

Θέλω να πιστεύω πως ήταν κι εκείνη τυχερή.

Ποτέ δεν μεγαλοποίησα αυτές τις «τελικές» εξετάσεις, ως κάτι φοβερά σημαντικό, ώστε να την αγχώσω.

Δεν έκανα όλες αυτές τις εξαιρετικά επικίνδυνες γελοιότητες που έχω διαβάσει ότι κάνουν άλλοι γονείς, οδηγώντας τα παιδιά τους σε απόπειρες αυτοκτονίας ή, στην καλύτερη περίπτωση, δημιουργώντας τους ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα που θα τα κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή.

Η αξία της ή οι ικανότητές της δεν κρίνονται απ’ αυτές τις εξετάσεις.

Αν υποτεθεί ότι πρέπει να αποδειχθούν σε κάποιον -κατά προτίμηση στην ίδια- αποδεικνύονται καθημερινά με ό,τι κάνει.

Σίγουρα δεν χρωστάει «ευγνωμοσύνη» στους γονείς της για το ελάχιστο αυτονόητο που θα μπορούσαν να της προσφέρουν, όπως έχω ακούσει πολλούς να χρεώνουν στα παιδιά τους.

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, κάπου εδώ σταματάει και η όποια «τύχη» της, αφού τούτη τη Δευτέρα, το δικό μου το παιδί, μαζί με κάποιες χιλιάδες άλλα, θα πάρει το δρόμο που έχει ορίσει γι’ αυτήν το υπάρχον εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Με το νόμο για την Παιδεία να έχει τροποποιηθεί ολοκληρωτικά δύο φορές από τότε που ξεκίνησε το Λύκειο κι ακόμα να μην λέει να κατασταλάξει, με τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων να αλλάζουν ολοσχερώς δέκα μόλις μέρες πριν τις εξετάσεις, με τους καθηγητές να απειλούν με απεργία κατά τις ημέρες των εξετάσεων, ξέρεις τώρα πώς είναι· μία πρόβα τζενεράλε για το μπάχαλο της ζωής που θα κληθεί να ζήσει σ’ αυτή τη χώρα, βγαίνοντας απ’ τη σχετική ασφάλεια που της παρείχαν, έστω και κατ’ ελάχιστο, τα «ξέγνοιαστα» σχολικά της χρόνια.

Ως πολίτης αυτής της χώρας μου έχει γίνει σαφές, με το σκληρό τρόπο, πως ό,τι και να γίνει στο τέλος, το παιδί μου, όσο άξιο κι αν είναι, όσο καλά κι αν τα καταφέρει, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει τα στεγανά που, με περίσσια γενναιοδωρία, της χαρίζει ετούτος ο τόπος:

Το σχολείο την προετοίμασε μέχρι εδώ για έναν κόσμο που στ’ αλήθεια δεν  υπάρχει…

Η εκπαίδευση του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου μπορεί να εγγυηθεί μόνο σίγουρη συνδικαλιστική εξειδίκευση, για τις υπόλοιπες υπάρχει πάντα ένα ερωτηματικό, για το οποίο θα χρειαστεί κανείς και τη βοήθεια άλλων «κοινωνικών» επιστημών όπως η Αστρολογία, η Ταρωσοφία και οι λοιπές μαντικές επιστήμες.

Σου το λέω εγώ, που τρέφω περισσότερη εκτίμηση σε αυτό, παρά στην ιδιωτική εκπαίδευση, όπως τουλάχιστον αυτή λειτουργεί στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή και χωρίς την ελπίδα να αλλάξει κάτι προς τούτη την κατεύθυνση με τα μυαλά που κουβαλάμε.

Μετά το πέρας της εκπαίδευσης:

Ποσοστά ανεργίας τεράστια.

Θέσεις εργασίας -όταν βρίσκονται- εξαιρετικά κακοπληρωμένες κι όχι σχετικές απαραίτητα με το αντικείμενο των σπουδών.

Ασφαλιστικό ανύπαρκτο. Συνταξιοδοτικό, ούτε ως προοπτική!

Κι αν επιζήσει όλων αυτών, έχουμε και τ’ άλλα:

Είναι κορίτσι! Θα σπάσει το κεφάλι της στα ελληνικά γυάλινα ταβάνια κι αν τη βγάλει καθαρή κι από εκεί, σε όλες αυτές τις θεωρίες περί πραγματικής και ουσιαστικής «αποκατάστασης» της γυναίκας μόνο μέσα από έναν «καλό» γάμο.

Είναι πολλά, είναι πολλά, από πού να πρωταρχίσει κανείς;

Ως μητέρα θέλω το καλύτερο για το παιδί μου, ξέρεις καμία που δεν το θέλει;

Ως άνθρωπος, με μία σχετική ικανότητα να σκέφτομαι, ξέρω ότι το καλύτερο για το παιδί μου είναι αυτό που θεωρεί εκείνο καλύτερο. Κι όχι εγώ.

Σημαντικός ή όχι τόσο σημαντικός, αυτός θα είναι ο πρώτος «συνειδητός» αγώνας που θα χρειαστεί να δώσει στη ζωή της, για τον οποίον έχει τόσο πολύ και τόσο μεθοδικά προετοιμαστεί. Έχει κοπιάσει.

Είναι ένα μονοπάτι καθαρά δικό της, το οποίο έχει περπατήσει μόνη της μέχρι εδώ.

Αυτή είναι μια εξαιρετικά σημαντική νίκη, την οποία ήδη έχει κατακτήσει. Χωρίς εμένα.  

Ως «παρατηρητής» στη δική της αγωνία, αλλά και σ’ αυτήν χιλιάδων άλλων παιδιών, το μόνο που μπορώ να τη συμβουλεύσω είναι να επιχειρήσει μόνο γι’ αυτό που πραγματικά θέλει. Όχι γι’ αυτό που κάποιοι νομίζουν ότι αξίζει πιο πολύ, όχι γι’ αυτό που παροδικά -και με τα σημερινά δεδομένα- νομίζει ότι θα της εξασφαλίσει περισσότερες ευκαιρίες.

Μόνο γι’ αυτό που τρελά αγαπάει να κάνει!

Αν δικαιούμαι να έχω μία επιθυμία μου για το παιδί μου, αυτή είναι:

Να έχει πάντα επιλογή! Να μπορεί να κάνει αυτό που τρελά αγαπάει!

Κι αν θέλεις, η μόνη δική μου συνεισφορά σε αυτό είναι να τη βοηθάω να μπορεί να έχει αυτή την επιλογή.

Διότι μόνο έτσι θα γίνει πραγματικά «καλή στη δουλειά» της: Όταν παθιάζεται μ’ αυτήν. Όταν είναι έρωτας, όχι υποχρέωση.

Όλα τ’ άλλα είναι νομίζω ημίμετρα συμβιβασμένων ανθρώπων, που θεωρούν την εκπαίδευση ως προετοιμασία για έναν μελλοντικό τρόπο ζωής, ενώ αυτή είναι τρόπος ζωής και η αρχή για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και τα όριά σου…

Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας ήσυχα να κυνηγήσουν το όνειρό τους…

Χωρίς πίεση, χωρίς Κασσάνδρες, που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Εμείς τα φέραμε ως εδώ, τώρα ας τα αφήσουμε μόνα τους να ανακαλύψουν τον εαυτό τους…

Κι επειδή όλη η ζωή που τώρα ξεκινάει δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας χορός...ας είναι τουλάχιστον ζωηρός! RIVERDANCE!

https://www.youtube.com/watch?v=FT2E5x44ewo