Όσο πιο σπογγώδης, τόσο πιο μυκητολάγνος

Από το Ηράκλειο Κρήτης

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Η προσαρμοστικότητα στη σύγχρονη κοινωνία είναι μεγάλη υπόθεση.

Μπορεί ν’ αποτελέσει πεδίο κοινωνικής ένταξης αλλά και να εξελιχθεί σε προσωπικό αφανισμό.

Στη σύγχρονη κοινωνία επιβάλλεται ν’ αλλάξεις.

Να ενταχθείς. Να υπάγεσαι.

Ν’ αναζητάς ομοίους σου, ως μέλος

μιας πρωτόγονης φυλής μέσα σ’ ένα ζοφερό δάσος.

Πολλές φορές αισθάνεσαι ότι δεν έχεις καμιά αναφορά της δικής σου συνιστώσας στην ιστορία των δρωμένων.

Κι έτσι, μοιραία, μπορεί να προκύψεις παρείσακτος, περιθωριακός και χωρίς λάμψη της δικής σου προσωπικότητας.

Είμαστε μηχανές πολλαπλασιασμού του αχόρταγου ανθρωποσπόγγου, ένα καταιγιστικό πολυσχιδές marketing με άξονες πρότυπα κοινωνικής στοίχισης, τοξικές νόρμες κατανάλωσης και πελατειακά επιβραβευόμενα πολιτικά ζήτω.

Ας μην αναφερθούμε στην υπερμηχανή παραγωγής υποαμοιβόμενων ΑΦΜ, ήτοι στον ευτελισμό της δημόσιας παιδείας, που αλλάζει προσανατολισμό, πρόγραμμα, στελέχη, βιβλία, ωράρια, χρώμα και γεύση, με συχνότητα μουσικού μετρονόμου. 

Όλα αυτά τ' ανήλιαγα ζουμιά που μαζεύονται μέσα μας, έχουν από δεκαετίες απεικονιστεί στον πολιτικό και κοινωνικό τύπο DNA των  αγαπημένων μας προσώπων, που δε θα ήταν δυνατόν να γίνουν πομποί μιας προοπτικής συλλογικής ευτυχίας που ποτέ τους δεν οραματίστηκαν. 

Ανυπέρβλητο επιχείρημά τους, ο άκριτος σεβασμός στην παράδοση, παράδοση αναξιοκρατίας, βασιλείας, ξαναλέω, της πελατείας, περαιτέρω κλιμάκωσης των ανισοτήτων στις ευκαιρίες.

Όλα αυτά τ' ανήλιαγα ζουμιά προίκισαν τον κόσμο μας, κι είναι προφανές ότι όσο περισσότερο σπογγώδης καθίσταται ο καθένας μας, τόσο πιο μυκητολάγνος καταλήγει.

Κι η αλήθεια είναι ότι οφείλουμε να λουστραριστούμε με ωμή γνώση, ακατέργαστη πνευματική τροφή.

Να την επεξεργαστούμε εμείς.

Να την απλώσουμε στα έγκατά μας και να την κάνουμε κτήμα μας και κτήμα της κοινωνίας.

Άλλωστε, στην αιωνιότητα ουδέποτε άπλωσε χέρι ο σάπιος, αλλά πάντα ο εξαιρετικά επεξεργασμένος και γαλβανισμένος.