Από ήρωες… παρίες…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Πόση μετάλλαξη τελικά ώστε να μην μας ενοχλεί καν το σύνθημα των αντιστεκόμενων σύγχρονων Γάλλων «δεν είμαστε Έλληνες», μόνο κάποιες δεκαετίες μετά το περίφημο «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»…

Υποτίθεται ότι φοβόμαστε μην αλλοιωθούμε ως έθνος, για όσους πιστεύουν ακόμη ότι είμαστε βέβαια, από προσμίξεις που ενδεχομένως ακολουθήσουν την εγκατάσταση κάποιων εκ των μεταναστών και προσφύγων που θα επιλέξουν, ποιος ξέρει γιατί, να μείνουν στη χώρα μας.

Υποτίθεται ότι έχουμε εχθρούς που μας μέμφονται και μας κυνηγούν κι όλη μέρα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να σχεδιάζουν πώς να εξαφανίσουν το απαύγασμα των λαών, τους Έλληνες!

Υποτίθεται ότι μας

φθονούν όλοι τόσο πολύ, που μας κυνηγάνε για τα δανεικά που μας δίνουν ενώ εμείς δε θέλουμε βρε αδελφέ να τους αποπληρώσουμε, δικαίωμά μας στην τελική…

Κι υποτίθεται ότι όλα αυτά τα πιστεύει ένας λαός που θέλει να λέγεται εξελιγμένος και μορφωμένος, που ξέρει να ψηφίζει και δικαίως ανήκει σε μια ένωση ανεπτυγμένων κρατών που επηρεάζουν τις εξελίξεις του πλανήτη.

Αν αφήσουμε όμως τις υποθέσεις, εκείνο που μένει είναι ένα σύνθημα που κανονικά θα έπρεπε να θεωρηθεί μαχαιριά στην καρδιά κάθε Έλληνα κι όχι απλή ανάρτηση για σχόλια στα social media.

Ξεσηκώθηκαν ειρηνικά και πολιτισμένα οι Γάλλοι, όπως γνωρίζουν πολύ καλά να κάνουν αιώνες τώρα, έναντι αποφάσεων για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό τους σύστημα. 

Ελλιπής έως ανύπαρκτη η ενημέρωση για τα όσα γίνονται εκεί βέβαια που ακόμη και στα πυρηνικά τους εργοστάσια απεργούν οι εργαζόμενοι κι έφτασε να χρησιμοποιεί τα στρατηγικά της αποθέματα για να λειτουργήσει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε.

Ένα απ’ τα κυριότερα συνθήματα του αδελφού λαού Γάλλου «δεν είμαστε Έλληνες»… 

Τρεις λέξεις, χιλιάδες νοήματα. 

Δηλώνουν δηλαδή ότι δεν είναι αδιάφοροι, άτολμοι, ωχαδελφιστές, χαραμοφάηδες δανεικών που δε καταλαβαίνουν ότι τους διαλύουν το μέλλον και τους επιβαρύνουν χωρίς έλεος αλλά εκείνοι δε μιλάνε.

Πρόκειται για τους ίδιους Έλληνες που τέλος πάντων, κατοικούν στην ίδια χώρα με κείνους που πριν λίγες δεκαετίες ο Τσόρτσιλ είχε πει το περίφημο "μέχρι σήμερα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, από σήμερα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες"…

Κι άντε, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, έζησαν αιώνες πριν, έτυχε τέλος πάντων να έχουν μεγαλουργήσει κι οι συνθήκες ήταν τέτοιες που αναπτύχθηκαν κι ανακάλυψαν σχεδόν τα πάντα στα οποία βασίζονται οι σύγχρονες κοινωνίες. 

Λογικό να έχει επέλθει κάποια διαφοροποίηση μέσα στους αιώνες.

Απ’ τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο όμως, κάποιες λίγες γενιές Ελλήνων έχουν περάσει μέχρι σήμερα. Πόσο γρήγορα μεταλλαχθήκαμε οι ήρωες που πέθαιναν χωρίς δεύτερη σκέψη για την πατρίδα, σε παχύδερμα χωρίς συνείδηση, αδιάφορα για οτιδήποτε πλην της καλοπέρασής τους που κι αυτή έμεινε όνειρο απατηλό;

Πώς καταντήσαμε να μας γελάει ένας πλανήτης, να έχουμε γίνει το οικονομικό πειραματόζωο απ’ άκρον σ’ άκρο του πλανήτη, να έχουμε σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, το καλύτερο ανθρώπινο υλικό μας και να μη μας καίγεται καρφί;

Πώς καταντήσαμε να μας κυβερνούν ανίκανα πλουσιόπαιδα που μας κοροϊδεύουν νυχθημερόν ξεπουλώντας ό,τι απέμεινε απ’ τα προηγούμενα τζιμάνια που απέτυχαν παταγωδώς σε όλα κι εμείς ούτε καν διαμαρτυρόμαστε λεκτικά;

Γίναμε όλοι παντογνώστες, κατέχουμε όλοι την αλήθεια που την καταθέτουμε διαδικτυακά μεταξύ μας, δε δεχόμαστε την άποψη κανενός, τραβάμε το ζόρι μας όλο και πιο δύσκολα, δυστυχούμε κι απαισιοδοξούμε πλέον σε υπερθετικό βαθμό αλλά καμιά αντίδραση, ούτε καν απεργία της προκοπής!

Λες και παραιτηθήκαμε από πολίτες! 

Λες κι εξαφανίστηκαν ξαφνικά τα δικαιώματά μας κι απλώς παρακολουθούμε να μας φορτώνουν υποχρεώσεις που ενώ γνωρίζουμε ότι αδυνατούμε ν’ ανταπεξέλθουμε, δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση αιτία αντίδρασης!

Ό,τι κοκτέιλ και να μας ψεκάζουν όπως υποστήριζαν κάποτε εκείνοι που θεωρητικά σήμερα κατέχουν τα κουμπιά των ψεκαστήρων…, θα είχαμε συνηθίσει και θα έπαυε πλέον να μας επηρεάζει μετά τόσα χρόνια. 

Εδώ πρόκειται για καθαρή γονιδιακή μετάλλαξη που προφανώς επήλθε από συνεχή κι επαναλαμβανόμενη έκθεση επί μακρόν, στο ίδιο δηλητήριο!

Υπάρχουν πολλά ονόματα γι’ αυτό το δηλητήριο όπως επίσης και πολλοί υποψήφιοι εφευρέτες με σοβαρά κίνητρα. 

Το μεγαλύτερο δυστύχημα όμως είναι ότι διαπιστώνεται καθημερινά πλέον πως έχει κάνει άριστα τη δουλειά του και μάλιστα με την πλήρη συναίνεσή μας που φυσικά χρησιμοποιούν στο έπακρο οι ανίκανοι μεν, εκλεγμένοι δε, κυβερνώντες μας…

Από ήρωες, παράδειγμα προς αποφυγήν κι απ’ την κορυφή του κόσμου πριν αιώνες, οι παρίες του ανεπτυγμένου σύγχρονου κόσμου…

Μόνο τον καναπέ μη μας πειράξουν και τα επιδόματα ώστε να μπορούμε να πίνουμε καφέ με τις ώρες και να κατηγορούμε τους αόρατους εχθρούς που μας επιβουλεύονται ενώ μας δανείζουν…

Κι άσε τους Γάλλους ν’ αντιδρούν… σιγά την επανάσταση! 

Δεν το είπε πρώτη είδηση και κανένα ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι… άρα δεν έφτασε να μας ενοχλεί…