Social Μήδεια, ή social media…

Από το Ηράκλειο

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Social Μήδεια, ή social media, ωσάν την Μήδεια, κληρονόμησαν από την θεία τους την Κίρκη, την τέχνη της μαγείας και ευχόμαστε όχι και την Μηδειακή αιτία μυθολογικής διασημότητας… 

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διαδικτυακές  κοινότητες, ήρθαν να υποκαταστήσουν τις εκάστοτε τοπικές, εθνικές και παγκόσμιες κοινότητες, με νέες απρόσωπες, ίσως και ψευδώνυμες. 

Όλοι αναμεταδίδουν τη γνώμη τους, που κατά το πλείστον μόνο δική τους δεν είναι. 

Η αγωγιμότητα των απόψεων πάει και έρχεται. 

Εγγραφόμαστε παντού, κάνουμε νέους ηλεκτρονικούς «φίλους», μας

υποκλέπτεται περιτέχνως τι «μας αρέσει», βρίσκουμε ή μας ανακαλύπτουν από μόνες τους, νέες ιδέες, που εν τέλει ενστερνιζόμαστε, μα ακόμα σπουδαιότερα ΑΓΟΡΑ-ζουμε.

Γιατί, οι νέες μας κοινότητες είναι πέρα έως πέρα εμπορεύσιμες και εμπορικές. 

Νέες αχανείς ομάδες εγγεγραμμένων μελών, καταναλωτών, ψηφοφόρων, ομοϊδεατών, μα πάντα ανθρώπων, που οι προσωπικές τους πληροφορίες χτίζουν νέες βάσεις δεδομένων, γίνονται βορά στις διαθέσεις εμπόρων, «εμπόρων» και καταναλωτών. 

Μιλάμε για τη νέα μας εθνική καθημερινότητα, αφού σχεδόν το 70% των Ελλήνων 

είναι εγγεγραμμένοι σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης βάσει έρευνας που διεξήχθη το 2011, πόσο μάλλον δε εν έτη 2016.

Η εν λόγω δικτύωση, έχει από καιρό ξεπεράσει τα γραφούμενα και τις γόνιμες φιλοσοφίες. 

Το σπορ του social networking ζητάει εικόνα, πολύ εικόνα, βίντεο, σάρκα, αίμα, σεξ, ακραία γεγονότα, εμπορευματοποίηση και βεβαίως στο δια ταύτα, πιστωτικές κάρτες και τραπεζικούς λογαριασμούς. 

Δεν νοείται επιχείρηση χωρίς διαδικτυακό κανάλι marketing και κοινωνική ζωή δίχως αναζήτηση του κωδικού WiFi.. 

Συναντάμε διαρκώς μονόχειρες medio-λάτρεις, και ναι, παρά την εντονότατη σάτιρα αυτών, εκείνοι συνεχίζουν απτόητοι. 

Θα πει κάποιος:

«Καλά, υποχρεώνει κανείς κάποιον να συμμετάσχει σε όλο αυτό το αλισβερίσι;».

Όχι, αλλά ο μιμητισμός είναι ανίατη ασθένεια.

Ειδικά όταν οι νοητικές και πνευματικές αντιστάσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας είναι ασθενέστατες.

Όμως, δεν είναι μόνο αυτά.

Είναι κι η απώλεια της προσωπικής επαφής, της αφής, των ανθρωπίνων αρωμάτων.

Από την άλλη πλευρά, είναι η εξέλιξη.

Είναι η «δόξα και η τιμή» σε όλες αυτές τις πλατφόρμες, που εκμηδένισαν τις αποστάσεις κι έδωσαν εικόνα και «παρουσία» στους χιλιομετρικά εκλιπόντες.

Είναι  που σε κλάσματα δευτερολέπτων γινόμαστε ειδήμονες σε κάθε απλή ή σύνθετη απορία μας.

Είναι  που γινόμαστε εύκολα γιατροί, ιστορικοί κι ότι επιθυμεί ο καθένας, μέσα από βάσεις ατέλειωτων πληροφοριών.

Είναι που απολαμβάνουμε τα πιο εξαίρετα κονσέρτα με τις παντόφλες μας επί ποδών.

Είναι  που στην πιο άγονη νησιωτική γραμμή θεραπεύονται άνθρωποι μέσω τηλεσυνεδρίασης του αγροτικού ιατρού με τον αστικό υπεριατρό.

Ναι είμαστε και ευγνώμονες για νέους ανθρώπους που γνωρίσαμε, για νέες ιδέες που μοιραστήκαμε, για την πληροφορία που χωρίς κόστος προβάλλεται στις οθόνες μας, για όλη την απύθμενη γνώση που μας παρέχεται, χωρίς σελιδοδείκτες και πολύωρες αναζητήσεις επί χάρτου.

Social Μήδεια λοιπόν.

 Μια σύγχρονη πριγκίπισσα με άπειρα τέκνα, για την οποία ευχόμαστε άλλη μοίρα, αναφορικά με τη μυθολογική της πρόγονό. 

Σίγουρα οι περιπέτειες των δύο κυριών θα είναι εφάμιλλα άξιες αναφοράς λόγου.

Η δύναμη και η εμβέλεια της σύγχρονης, ίσως ιστορικά αποδειχθεί σπουδαιότερη 

και για τον λόγο αυτό, εύχομαι να φροντίσει επιμελέστερα τα τέκνα της.

Στην ιστορία αυτή, που ακόμα εκτυλίσσεται, η ευθύνη των «τέκνων» για αυτοάμυνα, είναι, όχι μόνο κρίσιμη αλλά και επιβεβλημένη.

Το υπερόπλο της πληροφορίας, είναι οπλισμένο και πολλές φορές αφύλακτο στα παιδικά χεράκια μας. 

Και όπως λέει και ένας μελοποιημένος στίχος του Νίκου Καββαδία: 

«Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο, 
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το `καμα δικό μου, 
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, 
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου»…