Το όλον της ικμάδας μας ζητάει την αλήθεια

Από το Ηράκλειο

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Δε μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη απειλή από τη συμμετοχή μας στα παγκόσμια, εθνικά και τοπικά κοινά, χωρίς καμία ριζωμένη γνήσια ιδεολογία.

Ιδεολογία που προκύπτει απ' τις ιδιωτικές επίκτητες αλήθειες μας...

Ναι, εκτιμώ πως η αλήθεια είναι ιδιωτική.

Σα μια πισίνα ή ένα Learjet, για να καταλάβουν μερικοί. 

Η ανθρώπινη αλήθεια, δεν έχει πολλά σημεία επαφής με την πραγματικότητα.

Είναι πέρα ως πέρα ατελής.

Έχει ντελάληδες θνητούς, με αργύρια να

ξεχειλίζουν απ' τις τσέπες τους. 

Έχει εντοπιότητα και χρώμα των καιρών.

Αληθινός είναι ο Θεός του τόπου που έτυχε να ανατραφείς, αληθινή είναι η αγάπη που σ' έμαθαν ν απορροφάς ανυποψίαστος, ηθικό είναι το κατά παράδοση αποδεκτό.

Αληθινός είναι ο εχθρός με βάση την εθνική εκδοχή της ιστορίας που σου δίδαξαν, πριν να αποκτήσεις πρόσβαση σε κανάλια πολυφωνίας.

Η δυνατότητα να σκέπτεσαι παραλλήλως απ' την περιτέχνως σερβιρισμένη αλήθεια και ηθική που σου αποκρύφτηκε, μα υπάρχει.

Ο πλουραλισμός αποτελεί πολυτέλεια των σκεπτόμενων που είχαν την τύχη και την αδικία να δεχθούν ανοικτοί, ανώτερες σπουδές, άλλοτε ακαδημαϊκές και σπουδαιότερα προσωπικά εκπονούμενες. 

Αδικία γιατί ο σκεπτόμενος αντιλαμβάνεται και φέρει δυσβάστακτο το βάρος της γνώσης,

ότι τα παντοδυναμότερα κανάλια των εξελίξεων δεν ρέουν μπροστά στα μάτια μας.

Ο ανυποψίαστος κάνει βαρκάδα πάνω στο ίδιο ρεύμα, ζει τρόπον τινά απαλλαγμένος, από την αποστολή του υποψιασμένου να σώσει ότι είναι δυνατόν να σωθεί, υποκινούμενος από την βασανιστική ενσυναίσθηση που πλέον τον καλεί να δράσει.

Πως ν' αφαιρέσει ο αντιλαμβανόμενος τη μοσχευμένη ανοχή του διπλανού του, στον αναίτιο πόλεμο, στον πολύμορφο ανθρώπινο πόνο , στην ακατάσχετη ενδυνάμωση των παντοδύναμων κεφαλαίων σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν δυσχερέστερα και από τα τοξικά απόβλητα, γιατί ως και αυτά τυγχάνουν νομοθετημένης ορθολογικής διαχείρισης.  

Και έτσι επιζητά να δυναμώσει τη φωνή του, ενώνοντάς την με όσο το δυνατόν περισσότερες όμοιές με τη δική του.

Επιζητά να βασιλεύσει ο ανθρωπισμός, η Μία Νέμεσις, ο σεβασμός και η ουσιαστική ανάδυση και μεταλαμπάδευση της αγάπης, που έχουν στη βάση του οι περισσότερες των θρησκειών.

Στην πορεία τον καταλαμβάνει κόπωση, φωσφορίζει η ασημαντότητα της πρωτοβουλίας του στο παγκόσμιο χάος.

Ζητάει συναίνεση, σύμπραξη, αποφασίζει να καταδυθεί βαθύτερα σε τόπους που μάλλον φυγόκεντρα θα τον ξεβράσουν σε άλλο γαλαξία...

Παλεύει με το δικό του μυθικό τέρας, εκείνο της Αφύπνισης και ελπίζει στην ελευθερία.

Λέει όχι στην απλή παρακολούθηση της καθημερινότητας, για όσο αυτή εμπλουτίζεται με εικόνες, θανάτων, τριτοκοσμικής αλλά και απανταχού ασιτίας, προσφυγικού πόνου, θρησκευτικής αυτοχειρίας, παντός είδους χειραγώγησης και απόκρυψης της αλήθειας. Αρνείται ν' αποδεχθεί την οικειοποίηση των όποιων παρουσιάσεων της πραγματικότητας. Έχει μάθει να την αναζητά μόνος του και έχει από καιρό εξέλθει από την ομάδα της άκριτης ένταξης.

Δεν είναι μόνος του απλά είναι ατελώς συζευγμένος με τους ιδεολογικά όμορούς του.

 Η ατομική αλλαγή γειτνιάζει με την αποκατάσταση της συλλογικής ευημερίας.

Δεν δεχόμαστε καμία αλήθεια πέρα απ' αυτή που έχει μόνο στόχο της να μπολιάσει την επιδεινούμενη παρακμή της ανθρωπότητας με ελπίδα.

Προχωράμε διερευνώντας τα κελεύσματα και δεν απομακρυνόμαστε ποτέ από το καθήκον μας να προστατεύσουμε τον Άνθρωπο.

Να προστατεύσουμε αυτό που πρωτογενώς και επίκτητα πρέπει ν' απομείνουμε.

Άνθρωποι.

Η αλήθεια του καθενός ολόδική του.

Η αλήθεια όλων μας είναι μια νέα Ιστορία, γραμμένη από τον ανυπότακτο αντιλαμβανόμενο, τον δώσαντα την χείρα βοηθείας σ' όσους δεν είχαν την πολυτέλεια να δουν πέρα απ' το τείχος.

Ο μόνος στρατός που πρέπει ν' απομείνει, αυτός που με όπλα ιδεολογικά, θα μάχεται νυχθημερόν για να απομονωθούν οι λίγοι που υποκινούν τον πόνο και τον παραλογισμό. 

Και, ναι, ο πόνος αποτελεί απόδειξη πώς είμαστε ζωντανοί, αλλά οι ποιητές αυτού, ας παύσουν πια την απρόσκοπτη παραγωγή του, γιατί ένα έχω να πω:

Η υπερδοσολογία σκοτώνει το παράσιτο, αλλά εν τέλει θανατώνει και το ίδιο το ζώο…