ΕΥAερα: Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Τις γιορτινές μέρες στοίχειωσε η περιπέτεια της τρίχρονης Μαρίας-Ειρήνης, που εξαφανίστηκε ανήμερα το Πάσχα. 

Ο εντοπισμός της, μία μέρα μετά, χάρισε σε όλο το πανελλήνιο μία βαθιά ανάσα ανακούφισης, αλλά φοβάμαι πως δεν το απάλλαξε από τα δεκάδες ερωτηματικά...

Έτυχε να παρακολουθήσω στις ειδήσεις ακριβώς τη στιγμή που ο αστυνομικός παρέλαβε το παιδί απ’ το σημείο που βρέθηκε και το κρατούσε αγκαλιά, για να το βάλει στο αυτοκίνητο που

θα το μετέφερε στο Παίδων για να εξεταστεί.

Μου έκαναν εντύπωση, δεν σου κρύβω:  

Ο πατέρας, που κρατώντας ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι, δεν έκανε καμία κίνηση να πλησιάσει το παιδί του.

Η μητέρα, που πήγε διστακτικά να το πλησιάσει, «να το πάρει μία αγκαλίτσα», όπως είπε δειλά-δειλά στο δημοσιογράφο που την προέτρεπε να πάει να το πιάσει, αντί να χουμήξει από μόνη της πάνω του, όπως θα έκανα εγώ δηλαδή και φαντάζομαι και η κάθε μία μάνα, που θα είχε γίνει τρελή απ’ την αγωνία της για το τι είχε συμβεί μία ολόκληρη νύχτα στο μικρό της, που ήταν μόνο κι έρημο μέσα στο δάσος ή -ακόμα χειρότερα- στα χέρια κάποιων αγνώστων.

Μα την πιο μεγάλη εντύπωση, την πιο μεγάλη απορία μου τη δημιούργησε το ίδιο το παιδί:

Μετά από τόση ταλαιπώρια, με τόσο άγνωστο κόσμο να είναι τριγύρω του, με τα φώτα απ’ τα περιπολικά να αναβοσβήνουν, με τόση νύχτα περιπλάνησης ή κράτησης από αγνώστους, αντί να ουρλιάζει να πάει στη μάνα του που στεκόταν παραδίπλα, περιεργαζόταν γύρω γύρω τι γινόταν και μπήκε κανονικά στο περιπολικό, στα χέρια του αστυνομικού που την κρατούσε αγκαλιά, χωρίς καν να τη ζητήσει.

Εγώ ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά έχω κάνει και μάνα. Έχω κάνει και παιδί.

Το ότι η μικρούλα δεν έκανε ούτε μία προσπάθεια να πάει προς τη μητέρα της, ενώ άλλα μωρά θα είχαν γκανιάσει στο κλάμα, εμένα δεν μου έκανε για «σοκ», τουλάχιστον όχι απ’ όσα έδειξε η συγκεκριμένη εικόνα. Κι αυτό που είπε το παιδί: «Η μαμά με άφησε να πάω στο δάσος να παίξω», ενώ δεν ανέφερε ποτέ κανέναν τρίτο, ξένο άνθρωπο, τι να σου πω; Δεν ξέρω…Δεν θέλω να αδικοβάζω, αλλά όλο τούτο μια αμφιβολία στην αφήνει, δεν στην αφήνει;

Δεν πρόκαμα όμως να σκεφτώ και πολύ πάνω σ’ αυτό· οι ειδήσεις έτρεχαν αμείλικτες: Ένα άλλο παιδί κατασπαράχθηκε από δύο ροτβάϊλερ στην Κοζάνη, ανήμερα στο Πάσχα κι ένα τρίτο δέχτηκε επίθεση από Χάσκι στην Πτολεμαΐδα, το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Διάβασα πολλά πάνω σε αυτές τις δύο τελευταίες ειδήσεις. Τα σκυλιά τούτο, τα παιδιά εκείνο και ένα ατελείωτο μπούρου μπούρου για το ποιος έφταιξε...

Τρία περιστατικά με θύματα μωρά παιδιά· βλέπεις κι εσύ αυτό που βλέπω ή μόνο εγώ είμαι που κοιτάζω προς τα εκεί;

Έλλειψη προσοχής! Αυτό φωνάζουν και τα τρία!

Δεν «αφήνεις» ένα τρίχρονο να πάει στο δάσος μόνο του να παίξει! Δεν θα γυρίσει, είναι απλό! Ο Κοντορεβιθούλης ήταν παραμύθι!

Δεν ψήνεις αμέριμνος το αρνί σου σε μία αυλή με οκτώ ροτβάϊλερ, ξεχνώντας το μικρό σου «αδέσποτο» ανάμεσά τους!

Ούτε του επιτρέπεις να παίζει με το φαγητό ενός πεινασμένου χάσκι, που θα ορμήσει σε οποιονδήποτε πάει να του το πάρει κι είναι και φυσικό!

Δεν μπορεί να σου φταίνε τα σκυλιά μετά, όταν ο έλεγχος έχει ξεφύγει από σένα!

Να συζητήσουμε, αν θέλεις, την έλλειψη προσοχής των ιδιοκτητών αυτών των σκυλιών, που δεν φρόντισαν, με τόσο κόσμο καλεσμένο, να τα έχουν περιορισμένα κάπου, ώστε να μην διατρέχει κανείς κίνδυνο, ούτε τα παιδιά, αλλά ούτε και αυτά τα ίδια τα σκυλιά!

Να συζητήσουμε ακόμα και την έλλειψη προσοχής της πολιτείας, που επιτρέπει να τα έχουν κάποιοι στην κατοχή τους, χωρίς ταυτόχρονα να τους επιβάλλει να τα εκπαιδεύουν σωστά, όπως απαιτείται σε κάθε διαφορετική ράτσα, που έχει τα δικά της, πολύ συγκεκριμένα και ίσως επικίνδυνα χαρακτηριστικά.

Αλλά μην ρίχνουμε την ευθύνη στα σκυλιά, όταν αυτοί που φταίνε είναι πάντα οι άνθρωποι! Μην κρύβεσαι τόσο πίσω απ’ το δάχτυλό σου, διότι δεν χωράς, φίλε!

Αυτά τα τρία μωρά, όφειλαν να είναι υπό την επίβλεψη των γονιών τους. Συνεχώς!

Όταν έχεις ένα τόσο μικρό παιδί, μαθαίνεις να αναπτύσσεις αισθήσεις που δεν ήξερες καν πως υπάρχουν! Φυτρώνεις μάτια στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, είσαι διαρκώς σε εγρήγορση, τρέχεις, το κυνηγάς από πίσω, ιδρώνεις, αγανακτείς, πέφτεις ξερός πριν απ’ αυτό, αποκαμωμένος, γιατί οι δικές σου φυσικές αντοχές δεν είναι ίδιες με τς δικές του!

Είναι πολύ κουραστική δουλειά να είσαι γονιός!  Κυρίως σε αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών! Κι όποιος το νομίζει γι’ αλλιώς, να το ξανασκεφτεί πριν το κάνει...

Αλλά βλέπεις, οι περισσότεροι από μας έχουμε βαλθεί να δικαιώσουμε το μύθο πως τα παιδιά φυτρώνουν στα λάχανα! Εμ, βέβαια! Αν φυτρώνουν εκεί, γιατί να μην μεγαλώνουν κιόλας μια χαρά μόνα τους; Τι ευθύνη χρειάζεται να φέρουμε;

Καημένε μου, νομίζεις πως αυτά τα τρία περιστατικά δείχνουν ένα κάποιο πρόβλημα;

Κάνε μια βόλτα στα νοσοκομεία! Ξέρεις πόσα μωρά πίνουν χλωρίνη, καταπίνουνε χάπια, πέφτουν από σκάλες; Επειδή δεν γίνονται πρώτο θέμα στις ειδήσεις, μπας και νομίζεις πως δεν υπάρχουν; Υπάρχουν και παθαίνουν κάθε μέρα! Διότι, δυστυχώς, οι ανόητοι, αμελείς γονείς είναι πολλοί ,περισσότεροι απ’ όσους νομίζουμε…Η άμοιρη κοινωνία μας έχει βάλει πολύ στενά όρια στην «κακοποίηση», αν με ρωτάς…γι’ αυτό δεν υπάρχει σωσμός...

Ειπώθηκε, χωρίς να γνωρίζω αν μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί, πως κρίνεται αμφισβητούμενη η ψυχολογική κατάσταση των δύο γονιών της μικρής Μαρίας, όπως και οι συνθήκες και το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγάλωνε αυτή. Τι να σου πω... Πάντα θα απορώ πώς γίνεται να χρειαζόμαστε άδεια, υπό χιλιάδες προϋποθέσεις και ελέγχους, για να χτίσουμε, να πουλήσουμε, να κάνουμε οτιδήποτε, εκτός απ’ αυτό που είναι η πιο σοβαρή, η πιο σημαντική και η πιο υπεύθυνη «δουλειά» απ’ όλες όσες μπορεί να κάνουμε στη ζωή μας. Το να μεγαλώσουμε ένα παιδί!

Δεν είμαι η προσωποποίηση της δικαιοσύνης για να μπορώ να σκεφτώ «ανεπηρέαστα» και να αποφανθώ ποιος φταίει σε κάθε περίπτωση. Είμαι μητέρα και κάθε τι που συμβαίνει στα παιδιά όλου του κόσμου, φιλτράρεται μέσα απ’ τη θολή σκέψη του πώς θα ένιωθα αν αυτά συνέβαιναν στο δικό μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ τη μικρή μου να περιπλανιέται μόνη της μια νύχτα στο δάσος! Όταν ο λύκος δεν είναι εκεί ή, ακόμα χειρότερα, όταν ο λύκος είναι εκεί! Δεν μπορώ να τη φανταστώ να ξεσκίζεται από δύο σκυλιά και το μόνο που θα βλέπω στον αέρα να είναι το κόκκινο μπλουζάκι της! Δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ χιλιάδες πράγματα που μπορούν να της συμβούν -μακριά απ’ αυτήν- όσο μεγαλώνει και όταν πια θα είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τη ζωή της

Ξέρω πως η δική μου ευθύνη, η δική μου έγνοια δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να σταματάει ποτέ για το τι κάνει. Είναι από εκείνους τους άγραφους, ηλίθιους νόμους που ταλανίζουν τη ζωή των παιδιών μας. Μόνο να γίνεται όσο πιο ενοχλητική μπορεί με το πέρασμα των χρόνων η έγνοια μου, αυτό μόνο μου επιτρέπεται: «Βάλε τη ζακέτα σου, κοίτα τα φανάρια στο δρόμο, μην οδηγείς χωρίς ζώνη, πρόσεχε μην σου ρίξουν κάτι στο ποτό, τον ξέρουμε τώρα αυτόν με τον οποίο βγαίνεις;». Όσο ενοχλητική κι αν είναι, αυτή είναι η δική μου δουλειά! Κι όταν αποφάσισα να κάνω παιδί, ήξερα πως την αναλαμβάνω πλήρως! Και για πάντα…

Αυτή την Κυριακή είναι η γιορτή της Μητέρας και ένα μήνα μετά περίπου, η γιορτή του Πατέρα...

Πριν δεχτείς λουλουδάκια και όμορφες καρτούλες λοιπόν, σκέψου αν είσαι από εκείνους τους γονείς που τα αξίζουν. Κάθε μέρα…  

Γιατί ξέρεις: Ο κακός ο λύκος είναι πάντα εδώ...και παραφυλάει. Κι όχι απαραίτητα κρυμμένος πίσω απ’ τα δέντρα…

ΕΚΕΙΝΗ- ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ

https://www.youtube.com/watch?v=CjXeA0gmoN4