Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
η Εύα Τσαροπούλου
Η ψυχολογία
του ψηφοφόρου:
Ένα άτιμο κι εξαιρετικά μυστηριώδες «κατασκεύασμα»· ναι, το λέω
έτσι, διότι νομίζω πως τελικώς μπορεί να κατασκευαστεί. Ως προς τούτο, θα
έπρεπε λογικά να μην ήταν και τόσο μυστηριώδες. Απ’ την άλλη πάλι, γνωστό είναι
μόνο σε αυτούς που το κατασκευάζουν, καμιά φορά δε, ούτε κι αυτοί δεν μπορούν
να το κατανοήσουν ακριβώς. Σαν τον επιστήμονα, που δημιουργεί ένα τέρας μέσα σε
ένα εργαστήριο και κάποια στιγμή...απλώς δεν το έχει πια υπό τον έλεγχό του!
Οι πρόσφατες
εκλογές για την
ανάδειξη «πλανητάρχη» ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, θετικών και
αρνητικών. Εμείς, σ’ αυτή τη μικρή γωνίτσα της Ευρώπης που ζούμε, είναι λογικό
να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκέφτονται τ’ αδελφάκια μας.
Η Ευρώπη είχε
πάντα μια περίεργη -και κάποιες φορές δύσκολη-σχέση με την Αμερική, οπότε είναι
επόμενο να αντιμετωπίζει τις «συνέπειες» της εκλογής Τραμπ με διστακτική ματιά.
Ανεξαρτήτως
χώρας όμως, τόσο εμείς, όσο και όλοι, οι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, κοιτούσαμε
τους υποψήφιους απ’ έξω προς τα μέσα, ενώ αυτό που βλέπουν όσοι τους ψηφίζουν,
είναι ακριβώς το ανάποδο. Αυτή είναι μία παράμετρος μόνο, που δεν ξέρω πόσο
βοηθάει να αποδεχθούμε το αποτέλεσμα· η παράμετρος του ότι συζητάμε για κάτι
που απλώς δεν καταλαβαίνουμε, αφού το κοιτάμε μόνο απ' τη μεριά που μας αφορά,
άρα βγάζουμε το συμπέρασμα που μας συμφέρει κιόλας!
Ωστόσο, για
να ξαναγυρίσω στην «κατασκευή» της ψυχολογίας του ψηφοφόρου, αρκετά φοβιστική
μου φάνηκε η διαδεδομένη άποψη ότι οι λευκοί της Αμερικής, καταπιεσμένοι απ’
την προεδρία Ομπάμα, στήριξαν με τόση λύσσα την υποψηφιότητα Τραμπ.
Ίσως γιατί
αυτό μοιάζει να είναι ένα σαφές δείγμα «νεορατσισμού», που, μόνο και μόνο
επειδή σε εμένα κάνει έκπληξη, δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται κιόλας!
Διάβαζα τις
προάλλες ότι στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας το ποσοστό των Αφροαμερικανών
που ζει στην Αμερική έφτανε το 65% του πληθυσμού, σε σχέση με τους λευκούς και
τους λοιπούς «έγχρωμους» της χώρας, ενώ οι τελευταίες μετρήσεις, μόλις έξι
χρόνια μετά, τους δείχνουν να κατέχουν το 75% των ανθρώπων που την κατοικούν.
Είναι το
χρώμα του δέρματος, η «φυλή», τόσο μεγάλο πρόβλημα για τον πληθυσμό μιας χώρας;
Αλλάζει τόσο τα χαρακτηριστικά μιας γης, που οι πρώτοι της κάτοικοι ήταν ούτως
ή άλλως Ινδιάνοι και στην οποία έχουν κατοικήσει μέχρι σήμερα όλοι οι λαοί του
πλανήτη; Δεν μου είναι σαφές ποιο χαρακτηριστικό της «πατρίδας» αλλοιώνεται,
όταν ήδη οι πρώτοι άποικοι το είχαν αλλοιώσει με την εμφάνισή τους εκεί! Ίσως
το μόνο που αλλάζει είναι η μεταβολή των λευκών σε «μειονότητα», όρο που εκ της
φύσης του, υπονοεί κατώτερο περιβάλλον.
Εκεί μάλλον είναι το πρόβλημά μας: Αποδίδουμε ηθικό περιεχόμενο σε
λέξεις που αναφέρονται απλώς και μόνο σε αριθμητικά μεγέθη… Μεγάλη ζαβολιά!
Αν όλα αυτά
ή άλλα που ακόμα δεν καταλαβαίνω, συμβαίνουν στο μυαλό κάποιων, αυτό πολύ
φοβούμαι πως σημαίνει ότι ο ρατσισμός δεν είναι παρά ένα τέρας που κάποιοι,
κάποτε, το κοίμισαν, αλλά δεν το σκότωσαν ποτέ με επιτυχία…
Η προέλευση
ενός ανθρώπου είναι τόσο τυχαίο γεγονός που, στα δικά μου μάτια, μοιάζει εξίσου
ανόητο να τον μισείς γι’ αυτήν, όσο και να τον αγαπάς επίσης…
Αυτή βέβαια
είναι μία καθαρά ορθολογιστική άποψη, αλλά ποτέ κανένα απολυταρχικό καθεστώς
δεν στηρίχτηκε στον ορθό λόγο και τούτο που έρχεται, μοιάζει να έχει πολλά
«απολυταρχικά» χαρακτηριστικά.
Μιλώντας
όμως για «καθεστώτα», διαβάζω χθες: «Δεν είναι μόνο που το κάθε
κατεστημένο έχει αγανακτήσει το λαό του όσο δεν παίρνει, αδυνατεί και να λάβει
το μήνυμα» (https://www.facebook.com/ageor7/posts/1338502302861145)και, παρακάμπτοντας τη ζήλια που νιώθω κάθε φορά που τις καλές ιδέες
τις έχει σκεφτεί άλλος πριν από μένα, έχω να πω πως αυτό είναι ένα ακόμα λυπηρό
συμπέρασμα ετούτης της εκλογής, αν και όχι μόνον αυτής.
Η Ελλάδα
είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ενίσχυσης αυτής της άποψης. Βλέπεις, όλα όσα
μέχρι σήμερα κυβερνούσαν στ’ αλήθεια τούτο τον τόπο, η παράδοση, η θρησκεία, ο
δικομματισμός, δημιούργησαν ένα δικαιολογημένο, λυσσαλέο κύμα αντίδρασης, που
κάπως έπρεπε να εκφραστεί. Όταν υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις, ιστορικά δεν
εκφράζονται με τον καλύτερο τρόπο· έτσι ζήσαμε την τριπλή και ακατανόητη εκλογή
του ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα έχουν προκύψει από αυτήν.
Το ίδιο
νομίζω θα κληθούν να «πληρώσουν» και οι φίλοι μας Αμερικανοί μόνο που, στην
περίπτωσή τους, το τίμημα είναι μεγάλο και θα χρειαστεί να διαμεριστεί σε όλο
τον πλανήτη, ο οποίος θα πληρώσει κυρίως την αποχή τους απ’ τις κάλπες, διότι
ως γνωστόν, αυτή είναι η τιμωρία γι’ αυτόν που δεν ψηφίζει: Καταδικάζεται να
κυβερνάται από κατώτερούς του. Γιατί οι «καλοί» πολίτες, που δεν πάνε να
ψηφίσουν είναι εκείνοι που εκλέγουν τους «κακούς» πολιτικούς.
Έτσι είναι
φίλε μου: «Εις τι χρησιμεύει η κάλπη; Άνθρωποι τέως άγνωστοι, γίνονται δι’ αυτής,
γνωστοί ως ‘κάλπικοι’ παράδες»...
Κι ας
πλασάρονται ως «αυτοδημιούργητοι», πολυεκατομμυριούχα «παιδιά του λαού», που
ήρθαν να δώσουν πίσω στην Αμερική το «αλλοιωμένο» της όραμα: Αυτό της
ευκαιρίας, της ανάπτυξης, της ευημερίας, σε μία κοινωνία με «παραδοσιακές αρχές
κι αξίες».
Το ποιους θα
συμπεριλαμβάνει, ποιους θα αφορά αυτό το όραμα, ελάχιστο ρόλο φάνηκε να παίζει.
Πώς κάνεις έτσι; Αν δεν είσαι μαύρος, γυναίκα ή ομοφυλόφιλος/η, η Αμερική
μπορεί να γίνει για σένα ο «παράδεισος» που ήταν παλιά! Τότε που οι πρώτοι
«λευκοί» έκλεβαν τη γη των Ινδιάνων και τους σκότωναν χωρίς δισταγμό, μόνο και
μόνο επειδή μπορούσαν…
Μέσα σε όλα,
διάβασα και τούτο:
Σε μία Αμερική που επέζησε της προεδρίας δύο γενεών Μπους,
δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κανείς έναν Τραμπ!
Ναι, το έλεγε κι ο Ναπολέων: «Στην
πολιτική, η βλακεία δεν είναι μειονέκτημα», αλλά προφανώς εννοούσε πως δεν
είναι μειονέκτημα για τον πολιτικό, γιατί, για τη χώρα που αυτός διοικεί, είναι
καθαρός κίνδυνος και οι δύο γενιές Μπους υπήρξαν η περίτρανη απόδειξη τούτου.
Εξάλλου, ο
Τραμπ δεν κατηγορείται για βλακεία, αλλά για τρέλα, που είναι μεν προσοδοφόρα
όταν αφορά τον εαυτό σου και τα ρίσκα που παίρνεις, αλλά δεν το λες και το
θετικότερο χαρακτηριστικό για πλανητάρχη, που καθορίζει τις τύχες του κόσμου.
Κι επειδή όλα
είναι ένας φαύλος κύκλος, η αγανάκτηση των λαών –όταν αυτοί ξυπνήσουν επιτέλους
ή όταν πληγωθούν τόσο πολύ- σε τούτο το «νέο» κατεστημένο, φοβάμαι θα είναι
μεγάλη κι απρόβλεπτη.
Με τόσα
ανοικτά μέτωπα, με μία Ανατολή που έχει προηγούμενα με όλη τη Δύση, αλλά δεν
λέει να αλλάξει, με μία Δύση που αλλάζει η ίδια τόσες φορές, κυνηγημένη απ’ τις
προσωπικές της ερινύες, ο σύγχρονος κόσμος είναι ένα δύσκολο παζλ, με
εκατομμύρια κομμάτια και πολύ απέχει απ’ το να της φτάνει ένας μαριονοπαίχτης,
που απλώς θα κινεί τα νήματα, όπως ίσως ο νέος ηγέτης το φανταζόταν, όταν ήταν
μικρούλης…
Πιο πολύ απ’ το δίλημμα «τον τρελό ή τη διεφθαρμένη», πιο πάνω απ’ την
απορία «μα δεν υπήρχε άλλος κανείς», πιο επικίνδυνα απ’ το φόβο για το τι μας
περιμένει, εκείνο που μένει, σαν κατακάθι σε στραβοχυμένο καφέ, που περιμένει
να σου πει τη μοίρα σου, είναι η αδιάψευστη αλήθεια, πως αιώνες αγώνων για τα
ανθρώπινα δικαιώματα, απέραντος πόνος, δάκρυα και στερήσεις για κάθε σημερινή
κατάκτηση του ανθρώπου, πηγαίνουν δεκάδες βήματα πίσω, γυρνάνε στην αμφισβήτηση
του προφανούς, επιστρέφουν στον παραλογισμό του αδαούς, μειώνουν απλώς την
ταχύτητα περιστροφής της γης…
Μέχρι αυτή να σταματήσει να κινείται…
BOB DYLAN: “The times are changing”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου