Το ακριβό παιχνίδι του ανασχηματισμού

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όταν παίζαμε μπάλα μικροί, στο πάρκο της γειτονιάς, για να είμαστε κατά το δυνατόν όλοι ευχαριστημένοι, αυτούς που έπαιζαν συνέχεια πίσω, ενίοτε τους βάζαμε και λίγο μπροστά και ο τερματοφύλακας άλλαζε σε κάθε παιχνίδι.

Υπήρχαν και εκείνοι που φώναζαν πιο δυνατά από τους άλλους και για αυτό, δεν το κουνούσαν από την επίθεση. Κατά τ’ άλλα, παίζαμε σχεδόν πάντα οι ίδιοι, αφού, λίγο ή πολύ, ήμασταν όλοι φίλοι.

Κάπως έτσι θα εξελιχθεί και ο

επικείμενος ανασχηματισμός για την κυβέρνηση, με βάση τουλάχιστον τα επικρατέστερα σενάρια. Με τη διαφορά ότι εμείς συχνά πετυχαίναμε και το στόχο, βάζαμε γκολ δηλαδή, και, όταν αλλάζαμε ονόματα στις ομάδες μας, δεν στοίχιζε τίποτα.

Στον ανασχηματισμό από την άλλη, δεν είναι μόνο η αλλαγή στα ονόματα των υπουργείων που κοστίζει. Είναι και η αύξηση του αριθμού τους.

Σύμφωνα με τα πρόσφατα Προεδρικά Διατάγματα αναμένονται τουλάχιστον τέσσερα νέα υπουργεία, είτε με τη μέθοδο του διαχωρισμού (πχ. ξεχωριστό πλέον το υπουργείο Ενέργειας) είτε της δημιουργίας εκ του μηδενός (πχ. Ψηφιακής Πολιτικής).

Προφανώς, λοιπόν, όταν λένε για «δομικό ανασχηματισμό» στον ΣυΡιζΑ, εννοούν τη γέννηση νέων οργανισμών και λοιπών νομικών προσώπων, ήτοι, νέες προσλήψεις σε συμβούλους και μόνιμο προσωπικό.

Και αξίζει να σημειώσουμε πως, με αυτή τη μέθοδο, μπορεί να ξεπεραστεί ο περιορισμός που απαιτεί μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, αφού οι νέοι οργανισμοί μπορούν εν μέρει να χρηματοδοτηθούν μέσα από κοινοτικά προγράμματα.

Έξυπνο; Ανήθικο; Σίγουρα ελληνικό.

Επίσης, περισσότερα υπουργεία σημαίνει και υπουργοποίηση περισσότερων βουλευτών.

Και εμείς στο πάρκο, ενίοτε παίζαμε στη μπάλα και τους γκρινιάρηδες για να μη μας ζαλίζουν, οπότε, κατανοητό.

Αλλά και η απλή αλλαγή ονόματος δεν είναι για να υποτιμάται.

Για να αλλάξουν σφραγίδες, ταμπέλες και επιστολόχαρτα σε υπηρεσίες- λεβιάθαν δαπανώνται πολλές χιλιάδες ευρώ. Φανταστείτε, ενδεικτικά, το υπουργείο Επικρατείας , Συντονισμού και Ενημέρωσης, όπου οι πολιτικοί προϊστάμενοι και μόνο είναι τέσσερις. Οι Επικρατείας Ν. Παππάς και Α. Φλαμπουράρης και οι υφυπουργοί παρά τω πρωθυπουργώ  Τ. Κουίκ και Ο. Γεροβασίλη. Είπαμε, όλοι ευχαριστημένοι.

Όλα αυτά πού;… Στη χώρα που το κόστος της γραφειοκρατίας φτάνει στο 10% του ΑΕΠ. Ένα νούμερο, που, αν δεν εκτεθεί σε Έλληνα, προκαλεί ίλιγγο. Το επόμενο σε κόστος ποσοστό στην ΕΕ είναι το 4% της Ιταλίας.

Θα πει κανείς, «μήπως οι προηγούμενοι έκαναν αλλιώς τους ανασχηματισμούς;». Είναι αλήθεια ότι, κατά κανόνα, έτσι γίνονται οι ανασχηματισμοί στην Ελλάδα. Έχουμε ξαναπεί όμως, πως τώρα έχουμε κρίση και τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα δανεικά τελείωσαν και δεν αρκεί ούτε ο καλύτερος διαπραγματευτής του κόσμου για να επιστρέψουμε στα παλιά.

Οι «προηγούμενοι» τουλάχιστον, μέσα στην κρίση, διόρισαν και κάποιους εξωκοινοβουλευτικούς και εξωκομματικούς σε «καυτές» υπουργικές θέσεις και γνωρίζουμε πολύ καλά πως η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε, γιατί το κράτος ταυτιζόταν με το κόμμα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Αντίθετα, ο Α. Τσίπρας  δυσκολεύεται να αλλάξει ακόμα και υπουργούς που είναι καταφανώς αποτυχημένοι, φυσικά ελέω κόμματος. Ουκ ολίγοι από αυτούς μάλιστα βγήκαν ενισχυμένοι από το τελευταίο συνέδριο, οπότε θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε.

Οι αναμενόμενες «αλλαγές», βέβαια, δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμα, οπότε, σε περίπτωση που είναι ουσιαστικότερες και προς τη σωστή κατεύθυνση, θα χαρούμε να διαπιστώσουμε πως διαψευστήκαμε. Ωστόσο, ο πρότερος βίος της συγκυβέρνησης αφήνει ελάχιστα περιθώρια σε αυτό το ενδεχόμενο.

Εάν τα πράγματα εξελιχθούν όπως αναμένεται, για να έχει κάποιο νόημα ο ανασχηματισμός, ας διοριστεί τουλάχιστον ο Π. Πολάκης εκπρόσωπος Τύπου.