Πίσω από τις γραμμές, σύντροφοι

Γράφει
ο Ηλίας Ζαράνης

Ήταν ακριβώς μετά την γνωμάτευση από το ΣτΕ, της αντισυνταγματικότητας του νόμου Παπά και επομένως της αδυναμίας ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου κατ αυτόν τον νόμο. Η εμπλοκή ήταν πλήρης, καθώς προσέκρουε σε δύο αδιαλλαξίες.

Η πρώτη ήταν της κυβέρνησης, γιά την οποία ήταν δύσκολο να αποσύρει χωρίς κομματικές απώλειες ατόφιο ψηφισμένο απ τη βουλή νόμο και μάλιστα πριν δημοσιοποιηθεί η απόφαση, το σκεπτικό της και τα ακριβή προβληματικά του σημεία.

Και η δεύτερη απ τη πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που

δεν συναινούσε στην συνταγματική επιταγή της συγκρότησης του Ε.Σ.Ρ αν προηγουμένως δεν αποσυρόταν ολόκληρος ο νόμος.

Χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες να ξεπεραστεί το αδιέξοδο, το οποίο ενίσχυαν ακραίες φωνές και των δύο πλευρών.

Ωστόσο, επειδή "το κάθε πρόβλημα μπαίνει με τη λύση του", άρκεσαν μερικές λεκτικές δεσμεύσεις του προέδρου της βουλής για να ξεμπλοκάρει η υπόθεση.

Ότι δηλαδή ο αριθμός «τέσσερα»  δεν θα είναι πια δεσμευτικός, αλλά θα δοθεί η συναρμοδιότητα στο υπό σύσταση Ε.Σ.Ρ.

Την χαραμάδα αυτή που άνοιξε, έσπευσαν να αξιοποιήσουν και να την διευρύνουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού.

Από κει και πέρα οι υποχωρήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη.

Κι όμως. Και τι δεν γράφτηκε..Ειδικά όταν ο απόλυτα ηττημένος υπουργός Ν.Παππάς, παίζοντας τα ρέστα του, δήλωνε ότι εμμένει στον αριθμό «τέσσερα».

Πολύ δε περισσότερο όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής, σε μια καθησυχαστική του ομιλία, απευθυνόμενος στο εσωκομματικό ακροατήριο, μίλησε για «τρείς» άδειες!!

Λίγοι διάβασαν πίσω απ τις λέξεις.

Τι δεν γράφτηκε απ τους συνήθεις βιαστικούς ξερόλες, τους ακραίους της Ν.Δ και τους εσχάτως "πρόθυμους τεθλιμμένους συγγενείς" της!

Αν κανείς μάζευε τα δηλητηριώδη σχόλια, τις κακίες και τις ανοησίες, θα γέμιζε τόνους από λεκτικά μπάζα.

Ότι τα κόμματα και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του Ποταμιού είναι, στην καλύτερη περίπτωση ευκολόπιστοι, αφελείς, κορόιδα που πίστεψαν έναν αναξιόπιστο Βούτση η ότι είναι έτοιμοι να αυτομολήσουν, κόμματα και βουλευτές, στον Σύριζα,στην χειρότερη.

Ακόμα πιο θλιβερά ήταν τα "συντροφικά μαχαιρώματα" που οδήγησαν το Ποτάμι να ταλαντευτεί και να αλλάξει την αρχική του τοποθέτηση, προφανώς υπό την πίεση μερίδας μελών του. Ή, ακόμα χειρότερα κάποιοι απ αυτούς, να διαδίδουν ότι η ομόφωνη αρχική απόφαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας, δεν ήταν και τόσο ομόφωνη, αλλά προσωπική άποψη των δύο… Σπύρων..

Για όποιον όμως ήξερε να διαβάζει πίσω απ τις γραμμές, ήταν φανερό ότι οι κυβερνητικοί, πλήρως ηττημένοι, αναζητούσαν οδό διαφυγής και άλλοθι πλήρους παράδοσης.

Και την ευκαιρία αυτή αξιοποίησε η έλασσον αντιπολίτευση και ειδικά οι Σπύρος Λυκούδης, Σπύρος Δανέλλης και Ανδρέας Λοβέρδος.

Πιάστηκαν απ τις δημόσιες δεσμεύσεις του προέδρου της βουλής που ήταν σε φανερή διάσταση με τον υπουργό Επικρατείας, πήραν ρίσκο, γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δύσκολο ένας πρόεδρος της Βουλής να αυτοεξευτελιστεί, παρά τα φαινομενικά αντίθετα λεγόμενά του.

Έτσι φτάσαμε στη χτεσινή ημέρα, όπου η θαρραλέα μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας απ την μαξιμαλιστική τακτική του "όλα η τίποτα", δια στόματος Ν.Δένδια που χρησιμοποίησε αυτολεξεί τη επιχειρηματολογία Λυκούδη, σε συνδυασμό με την, εξ ανάγκης, ευέλικτη τακτική του προέδρου της Βουλής που αποδέχτηκε τις προτάσεις των άλλων κομμάτων για τα πρόσωπα και τις θέσεις, επέτρεψε την ομαλή κατάληξη.

Ασφαλώς δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι επίπονες διαβουλεύσεις στο ενδιάμεσο.

Η κατάληξη αυτή προσφέρεται ως υπόδειγμα σοβαρής αντιπολίτευσης που δεν ενδιαφέρεται μόνο για το θέαμα αλλά κυρίως για το αποτέλεσμα και το κοινό συμφέρον.