Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 99)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

H κυρία Ευθαλία και ο Ομπάμας

Τι μας βρήκε πάλι, Τρίτη και 15 Νοέμβρη του σωτηρίου έτους 2000 και 16...

Στα ένδοξα Άνω Βριλήσσια, φυσικά.

Πού αλλού;

Είχα πάει, που λέτε, πουρνό πουρνό τα παιδιά στο σχολείο, καλά περάσαμε παράπονο δεν έχω, να φανταστείτε έξω από τα κάγκελα και στην ώρα της προσευχής τσακώθηκαν επτά γονείς, ξέρετε τώρα: το παιδί σου έσπρωξε το δικό μου, ναι αλλά το δικό σου στραβοκοίταξε το δικό μου, ξέρεις βρε ποια είμαι εγώ, γιατί ποια είσαι, και άλλα τέτοια απολύτως καθημερινά και χαριτωμένα….

Ροβόλησα  τον κατήφορο κι εγώ, με τα

χέρια στις τσέπες και βαριεστημένη καθώς είχα να αποφασίσω τι φαγητό θα έφτιαχνα, μπάμιες με κοτόπουλο ή μια μακαρονάδα γρήγορη μπας και στρωθώ να γράψω καμιά αράδα παραπάνω που χω κολλήσει μια βδομάδα τώρα.

Και την βλέπω να στρίβει στην γωνία.

Κάνω επί τόπου στροφή να την αποφύγω, μάταιη καθώς αποδείχθηκε διότι ακούω την κακαριστή φωνή της να με καλεί.

Τι να κάνω η ταλαίπωρη και ξαναστρέφομαι προς το μέρος της.

Χαρούμενη και απαστράπτουσα η κυρία Ευθαλία της γειτονιάς μας, φορώντας μαύρο παλαιακό ταγιέρ και από πάνω μια ξεφτισμένη γούνα που, σίγουρα, την είχε φορέσει σε όλους του γάμους και τις κηδείες που είχε παραβρεθεί στη ένδοξη δεκαετία του ογδόντα, άντε και τα πρώτα νάιντις. Δυο σημαιάκια μικρά μεταλλικά, η αγγλική σημαία, προφανώς δώρο του Θανασάκη του ανηψιού της που σπουδάζει στο Γκρέιτ Μπρίταν -στο Μπρίστολ αν δεν απατώμαι- και δεν λέει να γυρίσει πίσω το σκασμένο, στόλιζαν (σαν καρφίτσα) το αριστερό της πέτο, και κρατούσε σφιχτά κάτω από την δεξιά της μασχάλη μια παλιά λουστρινένια τσάντα.

Φορούσε και «τακούνια», βέβαια, δύομιση ολόκληρων πόντων και με την σόλα ίσα που έφτανε μη σας πω και τους τρεις πόντους.

Το μαλλί της χτενισμένο στο συνοικιακό κομμωτήριο σε χρώμα γκριζομελιτζανί ή κάτι τέτοιο, και θύμιζε κάτι ανάμεσα σε κράνος και λάχανο.

Με άρπαξε από το χέρι και λαχανιασμένη μου είπε, η συχαρικιάρα, τα μαντάτα:

- Ο Ομπάμας θα έρθει στα Βριλήσσια !!!

-Και γιατί καλέ να έρθει κατά δω; Τι έχει να θαυμάσει; η εύλογη απορία μου, καταφέρνοντας μάλιστα να πνίξω ένα γέλιο που μου ήρθε αυθορμήτως.

-Δεν τον θέλει αυτός, ο εξαποδώ ο Καισαριανιώτης, που κακόχρονο να τον έβρει, ήρθε βρε ο άνθρωπος από άλλη ήπειρο και εκείνος τον έδιωξε, άκου πράγματα!!!

-Και δεν έχει αλλού να πάει δηλαδή;  Ή Καισαριανή ή Βριλήσσια;

-Ναι! γιατί παρακαλώ που θα βρει καλύτερα από εδώ;

-Μάλιστα κυρία Ευθαλία, λέω,  καλά τα λέτε…. Και κάνω ένα βήμα, να φύγω.

-Που πας; αγρίεψε

-Σπίτι πάω, της απαντώ.

-Περίμενε, μου λέει.  Κι ο Λευτέρης, ο εγγονός του κυρ Τάσου του προποτζή, είπε πως ο Ομπάμας θα περάσει κατά τις δώδεκα από την λεωφόρο Πεντέλης. Θα μαζευτούμε λοιπόν να τον προϋπαντήσουμε…

Αστραπιαία, βγάζει δυο χάρτινα σημαιάκια με την Αστερόεσσα από την τσάντα της...

-Θα έρθεις μαζί μας!

-Τι λέτε καλέ; Έχω και να μαγειρέψω, τι θα φάνε τα παιδιά μου;

Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου, σαρανταπέντε θείες καλοντυμένες και άλλοι τόσοι φρεσκοξουρισμένοι θείοι εμφανίστηκαν χαμογελαστοί με σημαιάκια στα χέρια...

-Που πάτε καλέ; σκιάχτηκα.

-Είπαμε, πάμε στην λεωφόρο Πεντέλης!

Και πιασμένοι αγκαζέ ανά δυάδες, σαν συμμαθητές του Δημητράκη, άρχισαν να περπατούν για το σημείο συνάντησης; Το Τζάμπο της Πεντέλης!

Περπατούσαν μάλιστα κατά το συνήθειο των θείων της περιοχής, ακριβώς στο κέντρο του δρόμου, αναγκάζοντας δυο αυτοκίνητα, και ένα φορτηγό (εκτελούνται μεταφοραί Ο Μπάμπης) να πηγαίνουν σημειωτών πίσω τους, και κάποιος που τόλμησε να κορνάρει είδε έντρομος να στρέφονται κατά πάνω του, μην σας πω, και τριάντα μπαστούνια και λούφαξε ο χριστιανός...

Πήρα τηλέφωνο, γελώντας, την Δάφνη και την Βίλλυ που κατέφθασαν πάραυτα, πήραμε και καφέ από το καφέ της φίλης Γεωργίας, συναντήσαμε την Λέτα και την Βάγια και πήγαμε να παρακολουθήσουμε το σόου...

Παρατάχθηκαν οι μπαρμπάδες εκατέρωθεν της λεωφόρου φωνάζοντας συνθήματα τύπου «Γκαντ μπλεςςς  Αμέρικα» και κάποιοι άλλοι προφανώς σε σύγχυση φώναξαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»,  αλλά εντάξει με την παρέμβαση των φίλων άλλαξαν ρεπερτόριο αμέσως και άρχισαν τα «Ελλάς Γαλλία συμμαχία»....

Ήρθαν και τα παλικάρια του ΔΙΑΣ.

-Τι κάνετε εδώ;

-Περιμένουμε τον Ομπάμα...

Κοιτάχτηκαν του Έθνους τα λαγωνικά «ρε συ μπας»;

Πήραν τους ασυρμάτους και μετά από λίγο ζήτησαν από τους θείους ησύχως να διαλυθούν, οι θείοι όμως πρωτοστατούντος ποιας άλλης(;) της μαντάμ Ευθαλί, όχι μόνον δεν έφευγαν αλλά κάνανε και ένα σαματά, άλλον να σας το λέω και άλλο να τον βλέπετε, σόρυ, να τον ακούτε εννοώ.

Φωνές, κακό, ήρθε και ένα περιπολικό ούρλιαζε ένας αστυνομικός, σαν ανώτερος μας φάνηκε, μα δεν τα ξέρω κιόλα καλά τα διακριτικά τους, γελούσαμε η Βίλλυ, η Δάφνη, και εγώ, ήρθε τρέχοντας και η Βιργινία που πήρε με το ζόρι σχεδόν από την μάζωξη, την μαμά της...

Και όλο αυτό θα το έδειχναν τα κανάλια, στανταράκι, αν εκείνη την κρίσιμη ώρα δεν εμφανιζόταν με το μοτοσακό του ο Λευτέρης, ο εγγονός του κυρ Τάσου του προποτζή, που έλυσε την παρεξήγηση ομολογώντας: πως μια πλάκα έκανε βρε αδελφέ...

Αποτέλεσμα: οι θείες και οι θείοι αφού τον καρπάζωσαν έφυγαν όλοι μαζί και κατέληξαν στο φαρμακείο του Αποστόλη όπου από έγκυρες πηγές μάθαμε ότι ξεπούλησε όλα τα τσιρότα για τους κάλους, τις κάλτσες διαφορετικής πίεσης, καθώς και ό,τι χάπι του βρισκόταν για την πίεση.

Η ίδια πηγή μου ανέφερε πως η Γιούλα η φαρμακοποιός πρότεινε και βαλεριάνα, και αμέσως ξεπούλησαν το στοκ που κρατούσαν για ώρα ανάγκης.

Όσο για μένα εάν ερωτάτε, λέξη δεν έγραψα εκείνη την ημέρα, και δεν μαγείρεψα τίποτα σπουδαίο, παρά μόνο ομελέτες και πατάτες τηγανητές.

Κατά τα λοιπά όλα ανθηρά.

Τον χάρηκα, που λέτε τον Ομπάμα.

Σίγουρος, ευθυτενής, άνετος, χαρούμενος, συμπαθής.

Λίγα μαθήματα μόνο να παραδώσουμε στον πιλότο του ερ φόρς ουάν και να σταματά ακριβώς μπροστά στο κόκκινο χαλί, τσάμπα πληρώνουμε δεκαπέντε νοματαίους να το στρώσουμε;

Χάρηκα και τον πρόεδρο Πάνο που προϋπάντησε τον πλανητάρχη, μόνο μια παρατήρηση, δεν βρήκε κάτι πιο φανταχτερό να φορέσει;

Με απλό κοστουμάκι ο πρόεδρος;

Ούτε ναύαρχος, ούτε στρατηγός, ούτε καν κάπτεν Αμέρικα, τίποτις;

Χάρηκα και το κορίτσι με το ηλεκτρίκ παλτό που περήφανο ξενάγησε τον πρόεδρο στην Ακρόπολη.

Χάρηκα και τον πρωθυπουργό μας που ξαπλωμένος σε μια μπερζέρα, άνετος και αραχτός, συνομιλούσε σε άπταιστα αμερκάνικα, με τον πρέζιντεντ.

«Χριστέ μου», αναφώνησα «Αλέξης συ είσαι ο πλανητάρχης της καρδιά μας».

Τι ζει αυτή χώρα, στιγμές δόξας!

Και γκρινιάζουμε για την συντάξεις..

Δεν μας πιάνει κανείς και πουθενά, εμάς, τελικά...

Σας φιλώ αγαπημένοι μας και ξανά μαζί με καφέ και τσιγάρο νέξτ Σάταρντέι...

ΥΓ1. Ένας λόγος να ζηλέψει ο Ομπάμα την Ελλάδα, πέρα του Παρθενώνα και Αρχαίων Ελλήνων είναι και οι πολιτικοί τύπου Πολάκη...

Γιατί αν δεν έχεις έναν Πολάκη ανάμεσά σου, που πας βρε υπερδύναμη; ε;

YΓ2. Ήρθε και ο Δημητράκης το ξεφτέρι μου και με ρώτησε το παιδί:

-Μαμά είχαμε Φαραούς στην Ελλάδα;

-Φαραώ, τον διορθώνω.

-Όχι, εννοώ αν είχαμε πολλούς Φαραούς και όχι έναν.

-Ναι, του απαντώ με περισσή υπομονή, δεν κλίνεται ο Φαραώ, ο Φαραώ, λέμε, οι Φαραώ...

-Τόσο βλάκες; με ρωτά το παιδί, δεν ξέρουν ότι πρέπει να κλίνονται;...Αποκλείεται να είχαμε Φαραούς στην Ελλάδα, είμαστε έξυπνοι εμείς, ξέρουμε να κλίνουμε : ο γάιδαρος, του γαϊδάρου .

Και φεύγει γελώντας.

Μην με ρωτήσετε τι κατάλαβε.

Δεν δύναμαι να σας απαντήσω.