Στο Καλντερίμι (Νο 192)

Το εβδομαδιαίο πολυπεριοδικό του grpost

με τα Πολιτικά –Παραπολιτικά σχόλια,

τις Τυπολογίες,

το Αθλητικό Καλντερίμι

& τις Μουσικές ιστορίες

δια χειρός

Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου

@ Τα μάθατε τα νέα;

Αστυνομικοί, λέει, υπηρετούν ακόμη ως ασφάλεια της … Μελίνας Μερκούρη!

Που έχει αποδημήσει από το 1994!!!!

Ελπίζω να τους το είπαν με τρόπο για να μη σκάσουν τα παιδιά από τη στενοχώρια τους…

@ Αστυνομία!

Η πιο φαύλη υπηρεσία του πελατειακού κράτους.

Με χιλιάδες νέους ανθρώπους να λουφάρουν σε γραφεία.

Ουσιαστικά αργόμισθους, αφού στην αστυνομία υπηρετούν και

κάποιες χιλιάδες πολιτικοί υπάλληλοι…

Και μόλις φτάνουν στα 50 παίρνουν και τη συνταξούλα για τους κόπους μιας ζωής!

@ Πριν μπούμε στην ενότητα με τα πολιτικά και παραπολιτικά σχόλια, θα σας αποκαλύψουμε, εδώ στο editorial, ότι οι δανειστές, πριν φύγουν από την Αθήνα, ζήτησαν από την κυβέρνηση όριο στη μισθολογική δαπάνη του δημοσίου.

Και αν αυτή παρουσιάζει υπέρβαση, να ενεργοποιείται ο κόφτης!

@ Ισχυρίζονται ότι στην Ευρωζώνη το ποσοστό μισθοδοσίας του δημοσίου αντιστοιχεί σε 10,2% και στην Ελλάδα είναι 12,2% του ΑΕΠ.

@ Και το πιο δύσκολο για την κυβέρνηση είναι ότι οι δανειστές ζητούν να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο αυτού του ορίου.

Όπως αναφέρεται άλλωστε στο επικαιροποιημένο μνημόνιο που η ίδια έχει ψηφίσει.

@ Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;

Μισθοί κοντά στα χίλια ευρώ σε όλο το δημόσιο.

@ Να σας πω και κάτι ακόμη:

Το ναυάγιο στις συνομιλίες Αναστασιάδη – Ακιντζί μπορεί να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις αδιάλλακτες θέσεις του Ερντογάν, αλλά από την Κύπρο λένε ότι έβαλε το χεράκι του κι ο Κοτζιάς.

@ Λένε, δηλαδή, ότι ο Κοτζιάς απαίτησε πριν από την έναρξη των συνομιλιών των εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία) με την ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή πλευρά, την απόσυρση ΟΛΩΝ των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.

Τη στιγμή που Αναστασιάδης και Ακιτζί είχαν συμφωνήσει τη σταδιακή τους απόσυρση σε μεταβατικές περιόδους.

@ Μάλιστα, απείλησε τον Τσίπρα ακόμη και με παραίτηση, αν εκείνος δεν τον στήριζε και υποστήριζε την άποψη του Αναστασιάδη.

@ Τορπίλη!

@ Καλώς ήρθατε και σήμερα στη μεγάλη παρέα της Κυριακής…

1^η ενότητα

Πολιτικά – Παραπολιτικά σχόλια

@ Θα ξεκινήσουμε σήμερα με τις διεργασίες πέριξ της Νέας Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν στο ΠαΣοΚ, όπου η κυριούλα και ο Λαλιώτης σπρώχνουν προς τα έξω τον Βενιζέλο και τους δικούς του.

Τα γράψαμε αναλυτικά στο προηγούμενο Καλντερίμι μας και είδατε ότι αυτό το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις όλη την εβδομάδα που πέρασε.

Η κυριούλα, μάλιστα, δήλωσε χθες ότι «είναι ευπρόσδεκτος στο ΠαΣοΚ ο Γιώργος Παπανδρέου»!!!

Κάτι, που σπρώχνει εκτός του Βενιζέλο.

Κι αυτό το ξέρει ο κυριούλα.

Άρα;

@ Από την άλλη πλευρά ο δρόμος του Βενιζέλου στη Νέα Δημοκρατία παραμένει κλειστός.

Αιτία; Το βέτο Καραμανλή.

Που θεωρεί ότι ο Βενιζέλος έχει διαδραματίσει συγκεκριμένους ρόλους στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, ειδικά στα χρόνια που κυβερνούσε το ΠαΣοΚ.

@ Αυτό το βέτο, δημιουργεί αναχώματα στην απόφαση και θέληση του Κυριάκου για διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας προς κομματικούς χώρους που έχουν σαφή ευρωπαϊκή προοπτική.

@ Είναι και κάτι άλλο.

Η περίπτωση νέου κόμματος Σαμαρά – Βενιζέλου δεν φαίνεται να προχωρά.

Ο Σαμαράς δεν θεωρεί ότι μπορεί να χρεωθεί κι άλλη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα σε μια περίοδο που όλα δείχνουν ότι η εκλογική της πρωτοκαθεδρία είναι αδιαμφισβήτητη.

@ Άρα; Τι μέλει γενέσθαι;

Πολύ περισσότερο όταν όλα δείχνουν ότι ο Τσίπρας εκβιάζει την Ευρώπη με εκλογές;

Κι όταν γίνεται φανερό όλο και περισσότερο ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου –στα μέτωπα της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής- δημιουργούν ασφυκτικό και επικίνδυνο κλίμα για την Ελλάδα;

Εδώ, ας μου επιτραπεί να εκφράσω προσωπική άποψη.

@ Υπάρχει σαφές και απολύτως ορατό ενδεχόμενο η χώρα να διολισθήσει και πάλι στα επιζήμια ερωτήματα –διλήμματα που αφορούν την ευρωπαϊκή της πορεία και τη θέση της στην Ευρωζώνη.

Κι οφείλουμε να πούμε ότι αυτό το έχει κατανοήσει και η κυριούλα.

Κι είναι προς τιμή της αυτό, όσα κι αν της καταλογίζουμε για την ηγετική της ανεπάρκεια και το σύρσιμό της πίσω από τον Λαλιώτη.

Όπως οφείλουμε να της δώσουμε τα εύσημα και για την σταθερή της άποψη για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

@ Την ίδια θέση –πεποίθηση έχει κι ο Σταύρος.

Που όσο κι αν πιέζεται από τις δημοσκοπήσεις και τις ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών του, παραμένει μια φωνή λογικής και πολιτικού ρεαλισμού.

@ Τι γίνεται λοιπόν;

Μα τι άλλο από εθνική – κομματική συνεννόηση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου.

Είτε προεκλογικά είτε πολύ περισσότερο μετεκλογικά.

Δεν υπάρχει άλλη προοπτική.

Μόνο συνεννόηση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.

Ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία λάβει αυτοδυναμία στις εκλογές.

@ Η πιθανότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες και μάλιστα με λαϊκίστικη προσέγγιση από την κυβέρνηση, καθίσταται όλο και πιο ορατή.

Το είπαμε και προηγουμένως: Ο Τσίπρας εκβιάζει την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία.

Αν δεν μου ελαφρύνετε το χρέος θα πάω σε εκλογές!

Αυτό περίπου λέει όταν ισχυρίζεται ότι εκείνος δεν θα υπογράψει τέταρτο μνημόνιο κι ότι αυτό θα το κάνει ο Κυριάκος.

Στέλνει μήνυμα και κάνει γνωστές τις προθέσεις του.

Έστω κι αν έτσι αποδέχεται την εκλογική του ήττα.

@ Κι όχι μόνο αυτό.

Καταδεικνύει και την προεκλογική του στρατηγική.

Την πόλωση και τον λαϊκισμό.

Εμφανίζοντας τον εαυτό του ως αντιδρώντα στις απαιτήσεις των δανειστών και τον αντίπαλό του ως υποκύπτοντα στις απαιτήσεις τουςγια τα εργασιακά και τις απολύσεις στο δημόσιο.

@ Τι άλλο κάνει ο Τσίπρας με τον εκβιασμό του;

Θεωρεί ότι αν προχωρήσει σε εκλογές θα προκαλέσει τριγμούς στην Ευρώπη.

Ειδικά σε μια περίοδο που σχεδόν όλη η Ευρώπη έχει προσφυγή στις κάλπες.

Στην Ιταλία έχει δημοψήφισμα στις αρχές Δεκεμβρίου κι αν το χάσει ο Ρέντσι θα παραιτηθεί κι εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος του Γκρίλο…

Στην Αυστρία έχει εκλογές με τον ακροδεξιό υποψήφιο να έχει «πάρει κεφάλι».

Στη Γαλλία το ίδιο με τη Λεπέν. Που μπορεί να μην έχει «πάρει κεφάλι», αλλά αυξάνει σημαντικά τις δυνάμεις της.

Κι ακολουθούν η Ολλανδία κι η Γερμανία.

@ Άρα, κατά τον Τσίπρα, μια πολιτική αναταραχή ή αστάθεια στην Ελλάδα, θα πυροδοτούσε ακόμη περισσότερο το ευρωπαϊκό κλίμα.

Σαν να τους λέει «εγώ θα πέσω αλλά θα σας πάρω μαζί μου»….

@ Την ίδια ώρα, επιχειρηματικοί –κυρίως- κύκλοι έχουν αναζωπυρώσει το σενάριο πτώχευσης της Ελλάδας και εξόδου της από την Ευρωζώνη.

Με «οργανωμένο» grexit.

Αυτό που θέλει κι ο Σόιμπλε.

Λέγοντας, πάρτε αυτά τα λεφτά και πηγαίνετε στο καλό.

@ Λεπτομέρεια: Ο Σόιμπλε θα υπάρχει κι αύριο.

Πολύ περισσότερο αφού η Μέρκελ ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει για τέταρτη φορά την καγκελαρία.

Άρα, δεν θα βγει από το κάδρο, όπως ήλπιζε η Αθήνα.

@ Κι άλλη λεπτομέρεια:

Η γερμανική εφημερίδα De Welt, που πολλές φορές εκφράζει απόψεις του Σόιμπλε, έγραψε προσφάτως ως λύση για την Ελλάδα τη «διαγραφή χρέους και μετά αντίο».

@ Κι άλλη λεπτομέρεια:

Πολλά, πάρα πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είτε σε κυβερνητικό είτε σε κομματικό επίπεδο, δεν έχουν εγκαταλείψει τις θέσεις τους για έξοδο της χώρας από τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.

Ο δε ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος αναφέρθηκε προσφάτως σε «Μνημόνιο της δραχμής»!

@ Κι άλλη λεπτομέρεια:

Ο Τσακαλώτος έχει πει από το καλοκαίρι (Bloomberg)ότι ο κίνδυνος του grexit δεν έχει εξαλειφθεί.

Το ίδιο που είχε πει κι ο Προβόπουλος την ίδια περίοδο.

@ Κι άλλη λεπτομέρεια:

Ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Βαρδάκης, όταν προσφάτως ερωτήθηκε τι θα γίνει αν οι δανειστές επιμείνουν να είναι αρνητικοί στο ζήτημα του χρέους, επανέφερε στο τραπέζι το grexit.

«Βλέπετε κάτι άλλο αν δεν γίνει απομείωση του χρέους;», απάντησε.

Προφανώς εκφράζοντας και τη γνώμη άλλων συναδέλφων του.

@ Κι εδώ λοιπόν, μπαίνουν στο παιγνίδι επιχειρηματικοί κύκλοι.

Με την ασφάλεια των χρημάτων τους στο εξωτερικό.

Που όλο και περισσότερο ζητούν από την κυβέρνηση να σχεδιάσει την Ελλάδα με επανεκκίνηση της οικονομίας χωρίς ευρώ.

Όπου εκείνοι θα καταστούν παντοδύναμοι.

Κάποιοι περισσότερο από ότι είναι σήμερα και κάποιοι άλλοι με την προσδοκία ότι θα ανελκυστούν σε ένα κράτος και μια οικονομία που θα τους έχει ανάγκη….

@ Κι άλλη λεπτομέρεια:

Ο Κώστας Σημίτης στο νέου του βιβλίο (Υπάρχει λύση;) κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

Νέο μνημόνιο δεν είναι πιθανό, γράφει, επειδή οι χώρες της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε εκ νέου χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, αφού θεωρούν ότι έχουν κάνει ήδη μεγάλη προσπάθεια για τη διάσωση της Ελλάδας και θα πρέπει πια η ίδια να αναλάβει τις ευθύνες της.

Δηλαδή, να δανειστεί από τις αγορές, όπως όλες οι κανονικές χώρες.

@ Αν δεν μπορεί αν δανειστεί, γράφει ο Κώστας Σημίτης, αναγκαστικά θα απευθυνθεί στο ΔΝΤ.

Τότε, κάθε δανεισμός θα συνοδεύεται από ένα δύσκολο πρόγραμμα προσαρμογής.

Αν δεν δανειστεί η Ελλάδα, θα ακολουθήσει μοιραία η έξοδος από την Ευρωζώνη και πιθανότατα η πτώχευση!

@ Γι αυτό και πολλά άλλα που αφορούν τα εθνικά ζητήματα, μιλάω για αναγκαιότητα εθνικής – κομματικής συνεννόησης των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.

@ Τρέμω, στην ιδέα να συναντηθεί ο Τσίπρας με τον Ερντογάν και να συζητήσει –διαπραγματευθεί εθνικά θέματα…

@ Ο Τσίπρας, πάντως, έπαθε χοντρό στραπάτσο στις εκλογές του ΤΕΕ.

Τρίτος και καταϊδρωμένος ο εκλεκτός του Νίκος Ανδρεαδάκης.

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το μοναδικό του μετερίζι σε επίπεδο συλλογικών φορέων.

Ο δε πρωθυπουργός, ούτε καν πήγε να ψηφίσει.

Κι η αδελφή του δεν έθεσε καν υποψηφιότητα.

@ Πάμε σε άλλο θέμα:

Έχει γίνει συνείδηση όλων ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το 1995, με πρόταση του, τότε, αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης Αντώνη Σαμαρά.

Κι όμως. Δεν είναι έτσι.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξ αιτίας των πολιτικών τακτικισμών του Ανδρέα Παπανδρέου και της συναίνεσης Σαμαρά, για να

μη γίνουν εκλογές.

@ Τώρα που έφυγε ο Κωστής Στεφανόπουλος, που ζητούσε από όσους γνώριζαν να τηρούν το off the record και τη θέλησή του να μην αναμοχλεύεται η ιστορία για να μη δημιουργούνται πολιτικές εντάσεις, είναι ώρα να αποκατασταθεί η αλήθεια.

Άλλωστε, έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και όλα πια δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραπολιτική αποκατάσταση της αλήθειας.

@ Τον Κωστή Στεφανόπουλο, λοιπόν, δεν τον πρότεινε ο Σαμαράς.

Εκείνος σκεφτόταν τον συνταγματολόγο Αριστόβουλο Μάνεση.

Τον σκέφτηκε και τον πρότεινε στον Παπανδρέου ο στενός του συνεργάτης –και συντοπίτης του Κωστή Στεφανόπουλου- Αντώνης Λιβάνης.

Εκείνος έκανε και την διερευνητική επαφή.

@ Ο δε Παπανδρέου που αποδέχθηκε αμέσως την πρόταση Λιβάνη και έδωσε εντολή για υλοποίησή της, το έκανε με καθαρά μικροκομματική λογική.

Να στριμώξει τη Νέα Δημοκρατία και τον Έβερτ (τότε πρόεδρός της), αφού δεν θα ψήφιζε ένα δικό της άνθρωπο.

Προσέξτε: Πολύ περισσότερο αφού θα εμφανιζόταν ως πρόταση του Σαμαρά!

@ Έτσι, «δόθηκε» στον Σαμαρά, η πρόταση.

Κι εκείνος την αποδέχθηκε και εμφανίστηκε εν συνεχεία ως δική του.

@ Για να ξέρετε:

Μόλις μυρίσουν εκλογές, ίσως να «σκάσει» κόμμα και από τον Μαριά!

Τον ψεκασμένο πρώην καμμένο και νυν ευρωβουλευτή που βούτηξε την έδρα από το κόμμα του προέδρου Πάνου και μην το είδατε μην τον απαντήσατε…

@ Και μιας και μιλήσαμε για τον πρόεδρο Πάνο, να σας πούμε ότι όλο και περισσότεροι του εισηγούνται να αλλάξει την πιτσιρίκα Μ. Παπαδοπούλου από εκπρόσωπο Τύπου.

@ Για να ξέρετε:

Ο επόμενος που θα φύγει από τον Σταύρο, είναι ο Ιλχάν Αχμέτ.

Ο βουλευτής Ροδόπης.

Του οποίου το στόμα στάζει μέλι για τον Κυριάκο.

@ Ερώτηση:

Αληθεύει ότι οι όποιες εξελίξεις δρομολογηθούν στο Mega έχουν να κάνουν με αντίστοιχες εξελίξεις στον κατασκευαστικό κλάδο;

@ Για να ξέρετε:

Ο Μουζάλας δεν τολμά να πάει στην Κρήτη.

Στην οποία η κυβέρνηση σχεδιάζει να στείλει κάποιες χιλιάδες προσφύγων για εγκατάσταση.

Κι όλο αναβάλλει το προγραμματισμένο εκεί ταξίδι του, μέχρι να του ξεκαθαρίσει το Μαξίμου τι θα γίνει….

@ Ερώτηση:

Ήθελα νάξερα τι διάβολο «δώρο» περιμένει ο Κουβέλης από τον Τσίπρα, όπως διαρρέουν φίλοι του;

@ Και κάποιες σκέψεις με αφορμή τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

Το ότι μάθαμε τον θάνατό του αμέσως, είναι ένα ελάχιστο δείγμα της προόδου της Κούβας!

Το ότι βλέπουμε εδώ και λίγες ώρες τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς της Αριστεράς και των κομμουνιστών, για έναν δικτάτορα που επέβαλε κλειστά σύνορα στον τόπο του, δεν έκανε εκλογές και κυβέρνησε με κομμουνιστικό αυταρχισμό την Κούβα για πολλές δεκαετίες, το λες και άρνηση της πραγματικότητας.

@ Η αλήθεια είναι ότι ήσουν τουρίστας, η Κούβα πράγματι ήταν παράδεισος.

Ίσως εξ αυτού ο λαλίστατος Αλέξης Τσίπρας αποχαιρέτησε τον δικτάτορα με τη φράση:

«Αντίο κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών» και παραθέτει το post του ΣΥΡΙΖΑ με τη φράση, «Η ιστορία τον δικαίωσε» .

Μάλλον, θα είχε την εικόνα του τουρίστα.

@ Αλήθεια όμως, ρε Αλέξη.

Ποια ιστορία δικαίωσε τον Κάστρο;

Ποια χώρα παρέδωσε; Ποια δημοκρατία; Με ποια ανάπτυξη; Με ποια ελευθερία;

Αντιθέτως, το γνωρίζει κι ένα μικρό παιδί ότι η Κούβα ήταν κι εν μέρει είναι παρά την τελευταία επιχείρηση φιλελευθεροποίησης της:

Μια χώρα με φτώχια και εξαθλίωση. Μια χώρα με κλειστά σύνορα.

Μια χώρα με πόρνες ακόμη και για ένα κομμάτι ψωμί, όπως άλλοτε στις αντίστοιχες της Σοβιετίας.

@ Δεν άκουσε τίποτα ο Αλέξης Τσίπρας για την Κούβα των εκτεταμένων διακοπών στο ηλεκτρικό, λόγω σοβαρών ελλείψεων σε πετρέλαιο;

Δεν έμαθε ποτέ ότι αυτή η χώρα με την δικτατορία που είχε επιβάλλει ο μεγάλος …ηγέτης, είχε γεμάτες φυλακές από αντιφρονούντες και «κρατούμενους γνώμης» ;

 Ότι η ελευθεροτυπία ήταν μια τεράστια φενάκη;

Ότι ουδείς μπορούσε –αν ήθελε- να φύγει από το νησί φυλακή;

Δεν κατάλαβε ότι ο δικτάτορας ήταν ένα ψυχροπολεμικό απομεινάρι μιας εποχής ξεπερασμένης;

@ Λίγο μετά την ανάρτηση του Τσίπρα, έρχεται και δεύτερο κτύπημα της λογικής.

Η ανακοίνωση του ΚΚΕ. Που αναφέρει:

«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, στην ηγεσία της Δημοκρατίας της Κούβας και στο λαό της για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.  Ο λαός της Κούβας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που καιροφυλακτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντείνουν την επιθετικότητα και πληθαίνουν τους τυχοδιωκτισμούς τους κατά της Δημοκρατίας της Κούβας. Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στα σχέδια αυτά. Στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και του κουβανικού λαού».

@ Κι αφού τη διαβάζω ξανά και ξανά, σκέφτομαι με απορία:

Καλά, εξήντα (60) χρόνια επαναστατικής κυβέρνησης δεν έφτασαν για να προχωρήσει ο λαός της Κούβας σ’ εκείνον τον έρμο τον δρόμο της ανάπτυξης που είχε επιλέξει;

Τώρα θα τον ξεκινήσει;

@ Σκέφτηκα και κάτι ακόμη:

Πότε έγιναν ελεύθερες εκλογές στην Κούβα και δεν το έχω αντιληφθεί; Πότε;

Έχω καταλάβει κάτι λάθος; Όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή έμαθα ότι ένα καθεστώς που δεν κάνει εκλογές δεν το λένε …επανάσταση αλλά Δικτατορία!

Κι επειδή έχω σιχαθεί την υπερβολή της Αριστεράς και την αγιοποίηση των δικτατόρων της, να θέσω κι ένα άλλο ερώτημα:

Όλες αυτές οι χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων που διακινδύνευαν επί δεκαετίες τις ζωές τους περνώντας με κάτι ψευτόβαρκες ή σαμπρέλες τα 220 μίλια που χωρίζουν την Κούβα από τις ΗΠΑ, το έκαναν για να κάνουν διακοπές στο Μαϊάμι;

@ Αναρωτήθηκα και για κάτι ακόμη:

Γιατί ο κουβανέζικος λαός, με τόοοοοση ανεξαρτησία, ελευθερία και δημοκρατία, με τόοοοοση καλή υγεία και παιδεία, είναι τόσο φτωχός;

@ Η αλήθεια είναι, ότι είναι τόση η Αριστερή – κομμουνιστική προπαγάνδα, ώστε όλους τους μεγάλους και αιμοσταγείς δικτάτορες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μπορούν να τους αποκαλούν ανερυθρίαστα …ηγέτες!

Ηγέτης ο Στάλιν, ηγέτης ο Μπρέζνιεφ, ηγέτης ο Χόνεκερ, ο Τσαουσέσκου, ο Γιαρουζέλσκι, ο Ζίβκοφ! Ηγέτης κι ο Κάστρο!

Ουδείς δικτάτορας. Όλοι ηγέτες!!!

Σε σημείο που αρχίζω να πιστεύω ότι δεν θ’ αργήσουν σε λίγο κι οι ύμνοι για τον Κιμ!

Πού ξέρετε; Οι Αριστεροί – Κομμουνιστές, μπορεί να μας πουν ότι είναι ο τελευταίος ηγέτης της ανθρωπότητας….

@ Κλείνοντας την ενότητα με τα Πολιτικά και Παραπολιτικά σχόλια να πούμε ότι αφού ο γνωστός Καρανίκας εκμαυλίστηκε από το Κολωνάκι και τα στέκια του, όπου και ξημεροβραδιάζεται, τότε να πούμε ότι τα έχουμε δει όλα…

@ Από αρνητής στράτευσης και θαμώνας των εναλλακτικών στεκιών της Θεσσαλονίκης, ο Καρανίκας μετατράπηκε σε λάτρη του καπουτσίνο στο άντρο του ελληνικού καπιταλισμού…

2^η ενότητα

Τυπολογίες

@ Όλο και πληθαίνουν οι πληροφορίες ότι ο Ιβάν Σαββίδης δεν πρόκειται τελικά να ασχοληθεί με την τηλεόραση.

Επειδή, όπως αναφέρεται, βλέπει ότι θα τραβήξει σε βάθος χρόνου όλη η ιστορία με τις άδειες.

Αλήθεια ή επιχειρηματικός ελιγμός;

Θα σας γελάσω…

@ Εξελίξεις στην συνδρομητική τηλεόραση.

Η Nova ανανέωσε τη συνεργασία της με τη Warner για τη μετάδοση των ταινιών της.

Κι η Comsote ακλούθησε με αντίστοιχη συνεργασία με την Paramount Pictures.

@ Στο Μαρούσι και στα γραφεία του ΑΝΤ1 έχουν επανέλθει στο τραπέζι σχέδια για τη μετατροπή του «Μακεδονία TV» σε αμιγώς ψυχαγωγικό κανάλι.

Με πιθανότατη μεταφορά της έδρας του στην Αθήνα και την αυτονόητη –τότε- αλλαγή ονόματός του.

Λέγεται ότι αυτά τα σχέδια ίσως αρχίσουν να υλοποιούνται πριν ακόμη λήξει το 2016.

@ Στον Real Fm βρήκε στέγη ο Δημήτρης Καμπουράκης, όπου θα βρίσκεται πίσω από τα μικρόφωνα καθημερινά από τις 12.00 μέχρι τη 13.00 καθημερινά.

@ Ο Flash 96 FM που επανέκαμψε στους ραδιοφωνικούς αγέρηδες ως αυτοδιοικούμενο ραδιόφωνο των εργαζομένων του, πάει από το καλό στο καλύτερο.

Με αμιγώς ενημερωτικό πρόγραμμα από το πρωί μέχρι τις 16.00.

Κι από εκεί και ύστερα με αμιγώς ψυχαγωγικό πρόγραμμα ως μουσικό ραδιόφωνο, μέχρι το πρωί.

Συντονιστείτε και ακούτε τον.

Ιστορικό ραδιόφωνο απολύτως ανανεωμένο.

@ Ακούγεται εντόνως στη δημοσιογραφική πιάτσα ότι ουδόλως είναι αμέτοχη η άσκηση ποινικών διώξεων για απάτη εις βάρος του δημοσίου κατά των υπευθύνων του «Άκτορα», με τις εξελίξεις στο Mega...

@ Με αφορμή τον θάνατο του δικτάτορα Κάστρο και την επιχείρηση αγιοποίησής του από την εγχώρια Αριστερά, θα σας προτείνω να βρείτε και να διαβάσετε ένα σπουδαίο βιβλίο.

«Πριν πέσει η νύχτα» είναι ο τίτλος του, από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες».

Γραμμένο από τον Κουβανό ποιητή Ρεϊνάλντο Αρένας (1943 – 1990.

Όπου περιγράφει όσα υπέστη από το καθεστώς του στυγερού δικτάτορα που οι Έλληνες κομμουνιστές και Αριστεροί αποχαιρετούν, χωρίς αιδώ, ως… επαναστάτη και ήρωα!

3^η ενότητα

Αθλητικό Καλντερίμι

@ Με νύχια και με δόντια πήρε τη νίκη ο Παναθηναϊκός επί της Νταρουσάφακα και όλοι είπαν κι έγραψαν ότι ήταν κυρίως έργο Μπουρούση.

Θα συμφωνήσουμε εν μέρει.

Αλλά έχουμε την απόλυτη βεβαιότητα ότι κυρίως ήταν έργο Πασκουάλ.

Ακόμη κι η «επιστροφή» του Μπουρούση είναι έργο δικό του.

@ Ο Πασκουάλ, εκτός όλων των άλλων, έχει κι ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα.

Ότι εμπνέει εμπιστοσύνη στους παίκτες του.

Κι ηρεμία.

Ούτε φωνές, ούτε κραυγές, ούτε θεατρινισμοί.

Γι αυτό μπορεί να παίρνει από εκείνους ακόμη και περισσότερα από όσα μπορούν να δώσουν.

@ Τρανό παράδειγμα ο Ρίβερς, ο Νίκολς αλλά και το πόσο «δούλεψε» επάνω στον Μπουρούση για να καταφέρει να τον κάνει σημείο αναφοράς στη ρακέτα.

Κι η μεταμόρφωση του Καλάθη στον τομέα «εκτέλεση» έργο του είναι.

Με την εμπιστοσύνη που του έδειξε και την υπομονή σ’ αυτόν τον τομέα.

Αποτέλεσμα;

Ο Καλάθης να ετοιμάζεται να σουτάρει και να μην ακούγεται η μουρμούρα που ακουγόταν… Με συνέπεια ο παίκτης να νιώθει πιο άνετα και πιο σίγουρος.

@ Να πούμε και κάτι ακόμη:

Ο Παναθηναϊκός έχασε τον Γκιστ και δεν ξέρουμε αν θα βρει όσα εκείνος προσέφερε από τον αντικαταστάτη του, τον Γκάμπριελ.

Όμως, με την επιστροφή του Τζέιμς, κερδίζει πολύ σε ενέργεια και σε ανάσες στον Καλάθη.

Με ότι αυτά συνεπάγονται.

Ο Πασκουάλ, πάντως, βάζει σιγά σιγά αυτοπεποίθηση στο παιγνίδι του και τεχνογνωσία.

Είτε σε φυσιολογικές καταστάσεις είτε σε ειδικές αντίστοιχες…

Αλλά, χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη ισορροπία στο παιγνίδι του και μεγαλύτερη ενεργοποίηση κάποιων παικτών, όπως ο Νίκολς ή και ο Χαραλαμπόμπουλος.

@ Πάμε και στον Πειραιά.

Όπου οι ερυθρόλευκοι πέταξαν στα σκουπίδια τη μεγάλη νίκη τους στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού, «πουλώντας» την έδρα τους στη Μακάμπι.

Που έχει τους ίδιους στόχους.

@ Στην αθλητική εκπομπή του Flash 96 FM (καθημερινά 15.00 -16.00) λέγαμε ότι το παιγνίδι του Ολυμπιακού με τη Μακάμπι το θεωρούμε πιο δύσκολο από εκείνο που πήγε, έπαιξε και νίκησε στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό.

Και λέγαμε, ακόμη, ότι το παιγνίδι θα κριθεί στις προσωπικές άμυνες με δεδομένη τους αθλητικούς παίκτες των Ισραηλινών αλλά και το ελεύθερο παιγνίδι τους

Όπερ και συνέβη.

@ Κι εκεί έχασε το παιγνίδι ο Ολυμπιακός.

Μπορεί να ήταν εκνευριστικά άστοχος έξω από τα 6,75, αλλά έχω την βεβαιότητα ότι το παιγνίδι χάθηκε από την κακή άμυνα.

Τόσο στην περιφερειακή, όσο και στους ψηλούς που εξακολουθούν να είναι ιδιαιτέρως ευάλωτοι.

@ Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν ήθελαν να παίξουν καλή άμυνα.

Ισχυριζόμαστε όμως, ότι απέναντι στους αθλητικούς παίκτες της Μακάμπι ΔΕΝ μπορούσαν.

Επειδή ο Ολυμπιακός ΔΕΝ έχει πια ούτε Ντάνστον (που τις δυο περιόδους που έπαιξε στον Πειραιά ήταν ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρωλίγκα), ούτε Ντάρντεν (που αναλάμβανε όλες τις μεγάλες άμυνας που απαιτούνταν), ούτε καν Πετγουέι που πηδούσε στα ουράνια και έκοβε ότι πήγαινε στο καλάθι.

@ Συνεπώς, ο Ολυμπιακός δεν έχει το υλικό που θα κάνει πράξη την αμυντική φιλοσοφία του προπονητή του απέναντι σε αθλητικές ομάδες.

Μπορεί να το έκανε με την Μπαρτσελόνα, αλλά αυτή εκτός των ελλείψεών της δεν έχει αθλητικούς παίκτες.

Μπορεί να το έκανε κι απέναντι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, αλλά εκεί οι αντίπαλοί του έπαιξαν βραχυκυκλωμένοι από την απουσία του Γκιστ, που ήταν κομβικό εργαλείο τους.

@ Είναι και κάτι ακόμη.

Ο προσωρινός (;;;) προπονητής της Μακάμπι κλείδωσε και τον Σφαιρόπουλο και τον Ολυμπιακό.

Πώς;

Του έδωσε τα τρίποντα, αλλά σταμάτησε τον Σπανούλη. Τον έδεσε χειροπόδαρα.

Έριξε μπροστά του το μεγάλο σώμα του Γουίμς με σκοπό να του κόψει τις διεισδύσεις και το σκορ. Αλλά και τις ασίστ.

Κι αυτό, πλην της αδυναμίας του Ολυμπιακού στην αθλητική – προσωπική  άμυνα, αλλά και την αστοχία των άλλων παικτών του στα τρίποντα, ήταν καθοριστικά για το παιγνίδι. Χάλασε όλες τις γωνίες πάσας του Σπανούλη, τις διεισδύσεις του και το σκορ.

@ Κι ένα τελευταίο.

Ο Λοτζέσκι συστηματικά δείχνει άκεφος.

Για να μη πούμε «ξενερωμένος»…

@ Πάμε και στον τραγικό ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.

Όπου η κατάσταση λίγο απέχει για να βρεθεί εκτός ελέγχου.

Και το κακό για τους «πράσινους» είναι ότι δεν φαίνεται ορατό κάτι που μπορεί να την αλλάξει.

Προχθές στην Ολλανδία εμφανίστηκαν κάτι ποδοσφαιρικές σκιές.

Και έχασαν από κάτι αμούστακα παιδαρέλια που έβαλε ο Άγιαξ.

Τα δευτερότριτά του!

Κάποια, τα μάζεψαν από τα σχολεία τους.

Κι έκαναν τους παίκτες του Στραματσόνι να μοιάζουν με ομάδα μπιραρίας…

@ Μια ομάδα που δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της, αδούλευτη παντελώς στον τομέα ψυχολογίας κι έναν προπονητή που ναι μεν τη στήνει καλά στο γήπεδο, αλλά αδυνατεί να τη βοηθήσει στη συνέχεια.

Χώρια που εδώ και έναν  χρόνο έχει κάνει 19 μεταγραφές, εκ των οποίων οι 15 αποκλειστικά δικές του.

Αποτέλεσμα;

Να είναι ήδη επτά πόντους πίσω από την κορυφή, τελευταίος στον όμιλό του στο Europa League, να παίζει εδώ και καιρό άθλιο ποδόσφαιρο, να «σκάει» στο δεύτερο ημίχρονο 

και ν’ αναδεικνύεται πρωταθλητής χειμώνα στις θλάσεις!

@ Αλήθεια, ντρέπεται κάποιος εκεί στον Παναθηναϊκό που η ομάδα τους έχει τέσσερα χρόνια να νικήσει στην Ευρώπη και δη στους ομίλους;

Ντρέπεται κάποιος που αυτή η ομάδα έχει τόσο άθλια εικόνα;

Ντρέπεται κάποιος που κάθε εβδομάδα –όταν παίζεται μπάλα- ο Παναθηναϊκός κάνει τα ίδια και τα ίδια;

Ο τερματοφύλακάς του τρώει ότι πάει μέσα, ο Ιμπάρμπο χάνει το ένα τετ α τετ μετά το άλλο, ο Σάμπα παίζει λίγο και μετά τραυματίζεται, αμυντικό χαφ ουσιαστικά δεν υπάρχει πλην του γεροΛεντέσμα που δείχνει σκασμένος και τόσα άλλα….

Όπως, τη συνηθισμένη λευκή πετσέτα του δευτέρου ημιχρόνου και ανεξαρτήτως σκορ…

@ Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μετά Χριστό προφήτες, έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η εικόνα του Παναθηναϊκού είναι μη αναστρέψιμη.

Ακόμη κι αν περάσει σήμερα από τη Νέα Σμύρνη.

Χρειάζεται ένα τεράστιο ηλεκτροσόκ στα αποδυτήρια του κι αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει ο Στραματσόνι…

4^η ενότητα

Μουσικές ιστορίες

@ Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Μάνος Χατζηδάκις

1965

https://www.youtube.com/watch?v=Ydo71Z5NO0I

@ Να πούμε την ιστορία αυτού του δίσκου, ενός εκ των σπουδαιότερων της ελληνικής δισκογραφίας.

@ Φθινόπωρο του 1963 στην 5^η λεωφόρο της Νέας Υόρκης.

Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο κι ανάμεσά τους περπατά ένας ευτραφής κύριος, σκεπτικός, μελαγχολικός, δείχνοντας χαμένος σε έναν δικό του κόσμο.

Είναι ο Μάνος Χατζηδάκης τις ώρες που «συλλαμβάνει» την έμπνευση του χαμόγελου…

@ Κι έχει γράψει γι αυτό:

«Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στον δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες ημέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».

@ Συμφώνως με όσα αναφέρονται στην σπουδαία  μονογραφία «Μάνος Χατζιδάκις και λαϊκή μουσική παράδοση» (εκδ. Εμπειρία) της Ρενάτας Δαλιανούδη, ο κύκλος των τραγουδιών έχει τη δική του ιστορία, πριν ακόμη από εκείνη τη φθινοπωρινή ημέρα που ο Χατζιδάκις αποκρυστάλλωσε μέσα του τη μορφή τους.

Το έργο, με τίτλο «10 τραγούδια για ορχήστρα στο ίδιο κλίμα», προοριζόταν για τη φωνή της Ζακλίν Ντανό, γράφηκε στο Παρίσι το 1962 αλλά ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965 ως ορχηστρικό, και μάλιστα σε παραγωγή του σημαντικότατου Κουίνσι Τζόουνς.

@ Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από τη Fontana με 12 ορχηστρικά μέρη και τίτλο «Gioconda's Smile», ενώ το 1965 εκδόθηκε στην Ελλάδα με τίτλο «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» και υπότιτλο «10 τραγούδια για ορχήστρα».

Τα δύο κομμάτια που είχαν αφαιρεθεί ήταν τα «Le Soldat» («Ο στρατιώτης») και «Les Athletes» («Οι αθλητές») ενώ πολύ αργότερα (το 1987) γράφηκαν και ελληνικοί στίχοι από τον Χατζιδάκι για το τραγούδι «Χορός με τη σκιά μου».

Επίσης, υπάρχουν στίχοι και για το τραγούδι «Προσωπογραφία της μητέρας μου».

@ Το ταξίδι του δίσκου συνεχίζεται μέσα στα χρόνια με συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον από το κοινό, αφού τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του είχαν πουληθεί 500.000 δίσκοι παγκοσμίως ενώ μέχρι σήμερα υπολογίζονται ότι έχουν διατεθεί 3 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

@ «Αν το κάθε τραγούδι είχε στίχους», γράφει ποιητικά ο Μάνος Χατζιδάκις στο κείμενο που συνοδεύει το έργο, «θα 'λεγε περίπου αυτά:

ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Τα σύννεφα πυκνά πυκνά μαζεύονται κι απειλούν την ισορροπία μου
σ' έναν αβέβαιο κόσμο.
Ας μπορούσα να τα σταματήσω...
Ας μπορούσα να διαφύγω μέσα από μια στενή λουρίδα ουρανού.
Που θα με πήγαινε και ποιον θα συναντούσα εκεί;
Όμως τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα,
την πόλη, την καρδιά μου και κάθε ελπίδα έχει χαθεί.
Τα σύννεφα είναι κατάρα κι απειλή. Τα σύννεφα με σκεπάζουν. Κι είναι σιωπή.

ΚΟΝΤΕΣΑ ΕΣΤΕΡΧΑΖΥ

Απ' το ανοιχτό παράθυρο μου κοιτάζω τα σύννεφα και πέφτουν στάλες χωρίς να καταλάβω αν είναι απ' τα μάτια μου ή από τον ουρανό στα λουλούδια που καλλιεργεί στο δικό της παράθυρο η κοντέσα Εστερχάζυ, ακριβώς κάτω από το δικό μου δωμάτιο. Ο γιος της κοντέσας, μαθητής που διάβαζε στο παραθύρι, είδε τις στάλες, γύρισε και με κοίταξε και μου χαμογελάει. Η κοντέσα έκλεισε βιαστικά το παράθυρο, τον πήρε μέσα και του 'δειξε τα σκυθρωπά πορτραίτα των προγόνων του θυμίζοντας του πως ποτέ ένας Εστερχάζυ δεν χαμογελάει στον ουρανό.

Η ΠΑΡΘΕΝΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ

Την ίδια ώρα οι γείτονες μου, περίεργοι, έκπληκτοι και βιαστικοί, μαζευόντουσαν στην εκκλησιά να δουν το θαύμα που από στόμα σε στόμα είχε μαθευτεί. Η Παναγιά κλαίει. Τρέχω κι εγώ, μ΄ από τον κόσμο δεν μπορώ να μπω. Όλοι μιλούν με φόβο και με περιέργεια για το θαύμα. Είναι η μοναδική Παναγία της πολιτείας που κλαίει, κι είναι πολύ για τη μικρή κι ασήμαντη γειτονιά μας. Παρακαλώ για να μ αφήσουνε να μπω, θέλω να δω, με σπρώχνουν, με πατούν, πονώ, ίσαμε που άρχισα να κλαίω κι εγώ. Μα ξαφνικά σαν μ είδανε να κλαίω, όλοι τους γύρω μου φτιάξανε κύκλο και σιγά σιγά απομακρυνόντουσαν από κοντά μου ταραγμένοι αφήνοντας με μόνη στο κέντρο ενός κύκλου που ολοένα μεγάλωνε, κι εγώ να κλαίω και να γίνομαι ένα μικρό σημάδι της πολιτείας, ενώ αυτοί να φεύγουν και να χάνονται στους γύρω δρόμους ψελλίζοντας: Η Παναγία που κλαίει.

Η ΒΡΟΧΗ

Τότες με είδε ο ουρανός κι έκλαψε κι αυτός. Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας κι ενώθηκε με τις κραυγές και τις δικές μου και καθενός που βρέθηκε σ΄ αυτή την πόλη μοναχός. Ίσαμε που ένα σφύριγμα σκίζει την πολιτεία στα δύο και ξεψυχάει στα πόδια μου, αφήνοντας να διαφανεί ο παλιός ήχος από ένα τσέμπαλο, που μεσ' τη νύχτα με οδήγησε στο εσωτερικό ενός σιωπηλού σπιτιού ¬– ενός σπιτιού που κατοικεί η μητέρα μου.

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ' αγαπάει. Θα 'θελε να 'χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ' έχει αντίκρυ και με κοιτάζει. Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ, ούτε μπορεί να τη σταματήσει. Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για κείνη.

ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ

Βρίσκομαι σε μιαν αίθουσα συναυλιών. Παίζουν Βιβάλντι και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα πλάι μου αδειανό. Αρχίζω να σε φτιάχνω με την φαντασία μου και να σε βλέπω πλάι μου ν' ακούς μαζί μου μουσική. Όμως έρχεται πάλι το πρώτο θέμα και μου δείχνει το κάθισμά σου αδειανό. Σε ξαναφτιάχνω με αγωνία και για να μη μου φύγεις πιάνω το χέρι σου και στο κρατώ μες στο δικό μου, ίσαμε που 'ρχεται ξανά το πρώτο θέμα κι αφήνει άδειο το κάθισμά σου. Χαϊδεύω τ' άδειο κάθισμα που 'ναι ζεστό από το κορμί σου, αρχίζω πάλι πλάι μου να νιώθω την αναπνοή σου, αλλά το πρώτο θέμα οριστικά, τυραννικά κι' απελπισμένα μου φανερώνει την αλήθεια. Εγώ είμαι μόνος, το κάθισμα άδειο κι εσύ δεν υπάρχεις.

Ο κ. ΝΟΛΛ

Βγαίνοντας με πλησιάζει ένα ξανθό νέο παιδί. Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνο οι δυο, κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά. Μου λέγει: «Είμαι μια περίπτωση Νέου, που θα 'θελε να σας γνωρίσει». Του απαντώ πως είμαι ολομόναχη και πως δεν είμαι έτοιμη να τον δεχτώ. Κι ήθελα τόσο πολύ μα δεν τολμούσα. Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε «Κρίμα», και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του, μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε εξαφανιστεί. Η κάρτα είχε τυπωμένες δυο μόνο λέξεις: Νολλ, ο Θάνατος.

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Αυτόματα γύρω μου αστράψανε φώτα πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλιά, ο κόσμος πηγαινοερχόταν, μου ρίχνανε ματιές που με κορόιδευαν, μου τρύπαγαν τα σωθικά, με τις φωνές τους πρόστυχες σκίζαν τα ρούχα μου, περνούσανε βελόνες στο κορμί μου, έτρεχα να γλιτώσω, μα από παντού ξεφύτρωναν οι Δολοφόνοι.

ΒΡΑΔΙΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τέλος βρέθηκα στην απομακρυσμένη γειτονιά μου, σκισμένη, ματωμένη και τσακισμένη, χωρίς ζωή, να περπατώ στον έρημο μα γνώριμο μου δρόμο, μ όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά να προσπερνώ, θλιμμένη αβάσταχτα, γιατί δεν εσταμάτησα τη στιγμή που θέλησε η μητέρα μου, γιατί δεν είπα «ναι» στον κ. Νολλ, γιατί δεν άφησα να μ αφανήσουν οι δολοφόνοι. Τώρα ένας έναστρος μα παγωμένος ουρανός με συνθλίβει και με κάμει να τρέχω σούρνοντας τα βήματα μου προς το σπίτι μου.

ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω. Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει. Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα, αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων. Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα, αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους».

Ο γιος του συνθέτη Γιώργος Θεοφανόπουλος - Χατζιδάκις λέει (περιοδικό «Δίφωνο», τεύχος 42, Μάρτιος 1999, σελ. 158) ότι ο Μάνος Χατζιδάκις αποφασίζει το 1987 να γράψει στίχους για μερικά από τα τραγούδια του δίσκου. Ο Νίκος Γκάτσος δεν θέλει να επέμβει σε ένα έργο που το θεωρεί ολοκληρωμένο και έτσι το μόνο τραγούδι που αποκτά στίχους (από τον ίδιο το συνθέτη) είναι το «Χορός με τη σκιά μου». Το τραγούδι κυκλοφορεί στον ομότιτλο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη με ζωντανές ηχογραφήσεις από τον Σείριο του Χατζιδάκι.

«Χορός με τη σκιά μου»

Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί,
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.

Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ' τις πόρτες τα κλειδιά,
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.

Κυλώ σαν δάκρυ στη σιωπή,
μέσα στου κόσμου τη ντροπή,
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ' αρπάζει η αστραπή.

Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό,
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.

Κοιτάω μ' ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει έν' άστρο στο νοτιά,
άραγε να 'ναι 'κει το φως μου,
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.

Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί,
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει στίχους και για την «Προσωπογραφία της μητέρας μου» που παίχτηκε στο πρόγραμμα του Σείριου, όμως, θεωρώντας ότι το τραγούδι δεν ήταν ολοκληρωμένο, δεν προχώρησε στην έκδοσή του.

@ Και μια άλλη λεπτομέρεια.

Κάποια στιγμή, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, έπιναν τον καφέ τους στο studio Sierra οι σημαντικότατοι ηχολήπτες του, ο Άκης Γκολφίδης κι ο Κώστας Καλημέρης.

Συζητούσαν για κάποιον δίσκο του Μάικλ Τζάκσον και τη συμβολή του παραγωγού του Κουίνσι Τζόουνς.

Κάπου εκεί, μπαίνει κι ο Μάνος Χατζηδάκις.

-          Τι λέτε παιδιά;

-          Τίποτα κύριε Μάνο, για τον παραγωγό Κουίνσι Τζόουνς. Τον ξέρετε;

-          Τον έχω… Άλλωστε εγώ τον διάλεξα επειδή μου φαινόταν ωραίος τύπος…

-          Τι; Πώς;

-          Το Χαμόγελο της Τζοκόντας το έχετε;

-          Εννοείται κύριε Μάνο…

-          Ε, κοιτάξτε ποιος είναι ο παραγωγός…

Κι αυτός, δεν ήταν άλλος από τον νεαρό, τότε, Κουίνσι Τζόουνς, τον οποίο ο Χατζιδάκις διάλεξε ανάμεσα σε δεκάδες άλλους μαθητευόμενους παραγωγούς στο Berklee College της Βοστόνης.

--------------------------------------------------------------

@ Πάμε σιγά σιγά για τα τελευταία μέτρα του σημερινού «Καλντεριμιού», με τις απαραίτητες ανάσες χαλάρωσης…

@ Τι είπε η Ζωζώ Σαπουντζάκη όταν έμαθε ότι ο Πέτρος Τατσόπουλος είπε ότι έχει «πάρει» τη μισή Αθήνα;

-          Ε και; Κι εγώ έχω θάψει τη μισή Ελλάδα αλλά δεν το κάνω ζήτημα…

@ Η γυμναστριούλα έλεγε προχθές ότι δεν θα στολίσει εφέτος.

Κι άρχισε μετά να άδει:

Στολίδι είμαι μόνη μου,

πανάθεμά το μπόι μου…

@ Το ένα σουβλάκι μετά το άλλο καταβροχθίζει η γυμναστριούλα….

Την αλλοτρίωσα…

@ Αμ το άλλο;

Που τραγουδούσε χθες «που να γείρω το κορμί μου όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ και τα ξενύχτια»;

Ξέρω εγώ;

Σε κλάρκ!

@ Ανδρικά κότσια είναι να γυρίζεις στις πέντε το πρωί σπίτι από την ταβέρνα και τα παλιόκρασα και να λες στην άλλη που περιμένει με το σκουπόξυλο:

-          Σκουπίζεις ή προσπαθείς να πετάξεις;

@ Τα σουβλατζίδικα γιατί δεν κάνουν black Friday;

@ Ερώτηση:

Τι λέει ένα σκουλήκι που πέφτει μέσα σε μια μακαρονάδα;

-          Πώ πώ πώ μια παρτούζα;

@ Αυτά και για σήμερα.

Ευχαριστούμε για την παρεούλα.

Την οποία ανανεώνουμε για την επόμενη Κυριακή το πρωί με το νέο μας «Καλντερίμι».

Και μη ξεχνάτε, όλη την εβδομάδα την αρθρογραφία μας, εδώ στο grpost.

Και του Μιχάλη Δεμερτζή, της Εύας Τσαροπούλου και της Πέμης Γκανά.

@ Χαιρετώ σας.

Και μη ξεχνάτε ότι οι μεθυσμένοι, τα παιδιά και τα κολάν λένε πάντα την αλήθεια…