Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 174)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Δίκιο είναι το δίκιο του δεητζή 

Χαλόου χαλόου.

Τι κάνετε;
Πως είστε;

Σας έλειψα;
(προσέξτε τι θα απαντήσετε, θα καταγραφείτε όλοι, τι GDPR, φακέλωμα, κανονικό, λέμε)
Πάντως έλειψα, σίγουρα, στον μπος Σακελλαρό!
-Που είναι βρε τα κείμενά σου;
-Απεργώ αφεντικό!
-Και γιατί παρακαλώ, μήπως δεν πληρώνεσαι, κανονικά, μιστά και ΙΚΑ;

-Διαμαρτύρομαι, μπος, για την

πείνα στον κόσμο, την επικείμενη εξαφάνιση του ρινόκερου της Ιάβας και, επιπροσθέτως, αυτό το Σαββατοκύριακο προσεύχομαι για το γκλόμπαλ πις!
-Βρε κάτσε κάτω να γράψεις!
-Είναι που χάλασε και το ρημάδι που έχω για υπολογιστή (είπα ψέματα μαντάμ, τι να έκανα η ανοιξοχτυπημένη)
-Το grpost θα σου δώσει υπολογιστή!

-Ολοκαίνουργιο;

-Ναι του κουτιού, για σένα το φυλάγαμε!

-Α! θέλω τον δικό μου, που κολλάει πού και πού το κόπι πάστε, και το «α» πρέπει να το πιέζεις λίγο περισσότερο και προς τα δεξιά.

-Τρελός παπάς σε βάφτισε…

-Ο Νίκος;

Αγριοκοιτάει, μα εγώ συνεχίζω.
-Είναι που είχα και δέκατα μια μέρα μες την εβδομάδα, και γκουχου γκουχου, δεν έχω συνέλθει ακόμα...
Αγριοκοιτάει πάλι κι αρχίζει κάτι παλαιοκαραμανλικά.

-Πάρε αναρρωτική να ησυχάσει το κεφάλι μου…

Έτσι, μαντάμ, κάνουνε κι οι δημόσιοι τις κοπάνες τους!
Αλλά βλέπεις δεν τα σκέφτηκα σωστά.

Βιάστηκα!

Αν άρχιζα τώρα τις δικαιολογίες και τα γκουχου γκουχου, θα το τσέπωνα το τετραημεράκι, του αγίου πνεύματος, όπως το τσέπωσε η μισή ΔΕΗ Χαλανδρίου...

Παρασκευή χάραμα δήλωσαν ασθένεια, Δευτέρα δεν εργάζονται λόγω της πνευματικής εργασίας που κάνουν, και όλοι μια χαρά!
Δίκιο είναι το δίκιο του Δεητζή!

Καλά πέρασα, πάντως, παράπονο δεν έχω!

Είδα τον γάμο του Βρετανού πρίγκηπα (ωραία στολή φορούσε το αγόρι) με την κοινή θνητή.

Όχι σημαιάκια δεν κούνησα, παρηγόρησα όμως την φίλη Ελένη, που σπάραξε στο κλάμα - και στην απελπισία της επάνω, τσάκισε δυο κιλά Τζοκόντα Παυλίδης -  λέγοντας της, πως κάποια μέρα, κάποιος πρίγκηψ, με άμαξες και άλογα θα βρεθεί και για εκείνη.

Δεν το πίστεψε, βεβαίως, και φάγαμε μαζί τρία πακέτα τσιπς με ρίγανη.
Γιατί το θέαμα, μαντάμ, θέλει και άρτο!

Σε άλλο χρόνο, είδα και τα αγόρια τα έξαλλα να χτυπούν τον γηραιό δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, στην τελετή μνήμη της γενοκτονίας των Ποντίων, απαρτίζοντας, μαζί με άλλους τον, λεγόμενο, όχλο.

Τους είδα, έπειτα, να στέκονται σαν μονάδες πια, μπρος τον δικαστή, δίχως αυτό το προσωπείο του νταή τραμπούκου μέσα στον όχλο, κλαίγοντας και παρακαλώντας για εύνοια, αποδίδοντας την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά τους, σε μεταεφηβικό σύνδρομο (ήμαρτον)!

Εντάξει, παράπονο δεν έχω.

Πήγε ο πράιμ στην Θεσσαλονίκη να συμπαρασταθεί στον δήμαρχο, αλλά και να παραστεί στην κηδεία του Χάρρυ Κλυν.
Τι σου είναι πάντως το αγόρι το όμορφο, που έχουμε για πρωθυπουργό, μη δει κηδεία τσουπ να τρέξει ο συχαρικιάρης!

Βρε δε πα να αλλάζει ημισφαίριο, ή να έχει γιούρογκρουπ.
Ο πράιμ φορά το καλό του μαύρο κοστούμι και τρέχει να συλλυπηθεί!
Χάθηκε μπρε να πήγαινε στα ένδοξα Λονδίνα να δει τι πάει να πει γκλαμ, και πρωτόκολλο!
Ψηφίστε με, βρε, εμένα για πράιμ και όλο σε γάμους και χορούς θα πηγαίνω, δεν θα σας μαυρίζω την ψυχή, πρόμις!

Είχαμε και τον Λάκη τον Λαζό να κλαίει μιλώντας για την «σκληρή απογοήτευση» που τον πότισε ο Αλ6 της καρδιάς του από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, και σπάραξε η καρδιά μου από το προσωπικό δράμα του διασκεδαστή...

Τι σου είναι πάντως μαντάμ το άγχος να εγκαταλείψεις έγκαιρα το πλοίο που έχει μπατάρει και βουλιάζει...

Πάντως, ο κοσμάκης του έδωκε μονοψήφια ποσοστά θεαματικότητας στην επιστροφή του μέσω του μεγαλόψυχου ΑΝΤ1.

Κι όταν αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας, πάει η μεγαλοψυχία.

Και σπίτι του ο Λάκης.

Κι εκεί, πουλάκια μου που χαρήκατε που θα δει τον Λάκη το σπίτι του, έρχεται καπάκι, που λένε, η νέα γλαρόσουπα.

Ο ΑΝΤ1, πιστός στην πολιτική του να φέρνει σπίτια μας φαντάσματα, συζητά, λέει, με τον Χατζηνικολάου για να επαναφέρει τον «Ενικό».

Μου είχαν λείψει οι καλεσμένοι του στο κοινό.

Ξέρετε, αυτοί που συστηματικά ερωτούν με την κουλτούρα των προγλωσσικών Νεφελίμ κι εκρήγνυνται οι μετρητές ευφυΐας….

Μάθαμε και το Ίλιντεντ, ελέω Ζόραν Ζάεφ, και κατανοήσαμε τον, όχι άδικο, θυμό των Μακεδόνων.

Δημοκρατία, λέμε τώρα, της Μακεδονίας του προφήτη Ηλία!

Ξεσηκώθηκαν κι οι πέτρες κι εγκαταλείφθηκε.

Αφού δεν διδασκόμαστε επαρκώς στα σχολεία, ας αρχίσουμε μόνοι το διάβασμα της νεότερης ιστορίας, και έτσι όχι μόνο θα διδαχθούμε, αλλά και θα κατανοήσουμε, επιτέλους, γιατί βρισκόμαστε σε αυτήν την άθλια κατάσταση αποσύνθεσης...

Αυτά έγιναν φίλοι καλοί και αγαπημένοι, αυτήν την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου, που το χει βάλει στοίχημα να βρέχει κάθε μια και τέταρτο το μεσημέρι, την ώρα, δηλαδή, που σχολά το σχολείο, και να μας κάνει λούτσα... 

Σας φιλώ και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο Θεού θέλοντος και μπος Σακελλαρό επιτρέποντος.

Όλη την εβδομάδα θα με αγριοκοιτάζει.

Μα με μισή σούβλα κοντοσούβλι, θα γίνει αρνάκι…