Μοιραία ή σωτήρια επιλογή για την Ιταλία;

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έχει ξεκινήσει μεγάλη συζήτηση για την απόφαση του Ιταλού Προέδρου Ματαρέλα να μη δεχθεί ως υπουργό Οικονομικών τον ακραίο σε οικονομικές απόψεις Σαβόνα που είχε προτείνει ο επίσης ακραίος ηγέτης της Λέγκας του Βορρά, Σαλβίνι.

Ο προτεινόμενος είχε δημοσιεύσει ακραίες οικονομικές απόψεις, που προκάλεσαν πανικό στους επενδυτές στην Ιταλία αλλά και στους καταθέτες.

Κι ο Ιταλός πρόεδρος, συμφώνως με τις

επιταγές του ιταλικού Συντάγματος είχε υποχρέωση να προστατεύσει την ηρεμία του τόπου του, αφού είναι βέβαιο ότι θ’ ακολουθούσε ανεξέλεγκτο ξεπούλημα ομολόγων, που θα μπορούσε να την οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση, ή ακόμα και έξω από το ευρώ, χωρίς αυτό να αποτελεί τον επίσημο στόχο κανενός από τα δυο λαϊκιστικά κόμματα.

 Όσοι ζήσαμε το ελληνικό καλοκαίρι του 2015, καταλαβαίνουμε.

Όμως, υπάρχει το …όμως.

Ο πρόεδρος Ματαρέλα έδωσε στην ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά (συνοδοιπόρο της Λεπέν), τη δυνατότητα να κάνει ηρωική έξοδο και να βαδίσει τώρα στις επόμενες εκλογές ως –δήθεν –ήρωας της δημοκρατίας! Ως, δήθεν, θύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εντολοδόχων της στην Ιταλία. Μάνα εξ ουρανού για τον γελοίο, εθνικιστή και δημαγωγό Σαλβίνι που ήδη άρχισε να μιλάει για πραξικόπημα.

Εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Θα ήταν σωστότερο ν’ αφήσει ο Ιταλός πρόεδρος τους λαϊκιστές ν’ αποτύχουν με βαρύ κόστος για την ιταλική Οικονομία και τη χώρα του ή έπραξε σωστά διαφυλάττοντας την Οικονομία της Ιταλίας;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ούτε μπορεί να δοθεί απερίσκεπτα.

Αν βασιστούμε στους κανόνες της Δημοκρατίας δεν έκανε σωστά.

Αν βασιστούμε στο συμφέρον της χώρας του, έπραξε συνετά κι υπεύθυνα. Πολύ περισσότερο αφού είχε την συνταγματική δυνατότητα.

Επιπλέον,  αν του καταλογιστεί ότι τώρα έκανε «πραξικόπημα», γιατί δεν του καταλογίστηκε το ίδιο όταν έδιωξε τον Μπερλουσκόνι; Ή όταν άφησε τους Σαλβίνι και Λουίτζι Ντι Μάιο (νικητές των εκλογών) 80 ολόκληρες ημέρες για να μπορέσουν να συμφωνήσουν και να προτείνουν κυβερνητικό σχήμα;

Το βέβαιο είναι ότι μέχρι τις εκλογές του φθινοπώρου ο ευρωσκεπτικισμός κι ο αντι –ευρώ λαϊκισμός θα κορυφωθεί στην Ιταλία. Μετά, δε τις εκλογές, πιθανότερη έκβαση θα είναι ένας καθαρός Δεξιός συνασπισμός Λέγκας του Βορρά και Μπερλουσκόνι, με τους ακροδεξιούς να έχουν τον πρώτο λόγο.

Υπάρχει όμως, ένα «αλλά». Στην Ιταλία η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα, αφού ουδείς επιθυμεί να δει το ευρώ του να μετατρέπεται σε υποτιμημένη λιρέτα. Άρα, δύσκολα θα διακυβευτεί η θέση της Ιταλίας στη ζώνη του ευρώ. Πολύ περισσότερο αφού, πια, όλοι βλέπουν τους Βρετανούς σκυλομετανιωμένους που άκουσαν κι ακολούθησαν τον εσμό των λαϊκιστών.

Από την άλλη πλευρά, σε ευρωπαϊκό περιβάλλον, μάλλον ενταφιάζεται η γενναία μεταρρυθμιστική ατζέντα του Μακρόν, αφού στο τοξικό της δημαγωγίας, ουδείς θα συζητά γι αυτή.

Όσο για τη χώρα μας; Οι εξελίξεις στην Ιταλία δυσκολεύουν όλο και περισσότερο τις κυβερνητικές επιδιώξεις για μια καθαρή έξοδο, αφού οι αγορές θα βγάλουν τώρα πιο μεγάλα δόντια.  Κι ίσως η κυβέρνηση πρέπει να προσχωρήσει στην άποψη του Κεντρικού τραπεζίτη της χώρας για την προληπτική γραμμή που θα παρέχει ασφάλεια.

Κάτι ακόμη. Πολλοί επιχειρούν να συγκρίνουν την πράξη του Ιταλού προέδρου με αυτή που δεν έκανε ο Προκόπης Παυλόπουλος το 2015. Σύγκριση ατυχής. Ο Ιταλός έχει αρμοδιότητες εκ του Συντάγματος κι ο δικός μας αποτελεί απλώς διακοσμητικό στοιχείο του πολιτεύματος.

Βλέπετε, έτσι θέλησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1985. Ψαλίδισε κάθε αρμοδιότητα που προέβλεπε το Σύνταγμα για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, μόνο και μόνο για ν’ «αδειάσει» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όπως ζητούσαν οι έξαλλοι του κόμματός του…