Η ιστορία αυτοεκτίμησης της Νίκης

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι ως λαός φτιάξαμε μια ιστορία αυτοεκτίμησης που στόχο είχε την ανάταση στο εσωτερικό μας. 

Μια ιστορία που μπερδέψαμε την αρχαία Ελλάδα με το Βυζάντιο (όταν είναι παγκοίνως γνωστό ότι οι Βυζαντινοί κατέστρεφαν ότι αρχαιοελληνικό) με τη θρησκεία αλλά με τους τοπάρχες-κοτζαμπάσηδες του 1821. 

Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με θρύλους και μύθους. Τους έχουμε αναφέρει αναλυτικά στο βιβλίο «Οι μύθοι και το παραμύθι», εκδόσεις ΚΨΜ.

Όμως ο φιλελεύθερος άνθρωπος, είτε με την στενή έννοια του πολιτικού και οικονομικού όρου είτε

με την έννοια του χαρακτηρισμού του λόγω των ανοικτών πνευματικών του οριζόντων στην αλήθεια και στην ελευθερία, ΔΕΝ μπορεί να αποδέχεται την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και τη δημιουργία παραμυθιού.

Τα σκεφτόμουν αυτά διαβάζοντας το μήνυμα της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως για την 28η Οκτωβρίου.  

Θα δούμε πιο κάτω τι είπε που δημιούργησαν αντιδράσεις στην αντιπολίτευση αλλά και σε νοήμονες ανθρώπους. Άλλωστε η Νίκη Κεραμέως έχει τονίσει συχνά πυκνά ότι επιθυμεί η ιστορία ν’ αναπτύσσει εθνική συνείδηση. Άρα πρέπει να γράφεται στα μέτρα μας κι όχι όπως η ιστορική αλήθεια επιτάσσει.

Η Νίκη Κεραμέως είναι πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Κι αποτελεσματική. 

Στη  μικρή θητεία της κατάργησε το περιβόητο πανεπιστημιακό άσυλο, επανέφερε την αριστεία για τους σημαιοφόρους και προσπαθεί να ισορροπεί στο εχθρικό προς αυτήν (πολιτικά κι ιδεολογικά) υπουργείο Παιδείας. Είναι διαβασμένη, καταρτισμένη, μπορεί να επαναφέρει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε σωστή τροχιά αλλά ενίοτε τα λόγια της θυμίζουν δεκαετία του ’60. 

Προσέξτε: Όταν μας λέει (στο μήνυμά της) για τους  τρεις βασικούς λόγους για τους οποίους η 28η Οκτωβρίου φέρει ιδιαίτερο βάρος για τη συλλογική μας ταυτότητα, πρέπει να στεκόμαστε με πολλή προσοχή στα λόγια της. Θα τα βρούμε μπροστά μας…

Τι μας είπε στο μήνυμά της:

Α. Μας υπενθύμισε τα επιτεύγματα του Ελληνισμού. «Στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», λέει,  «της πιο μελανής ίσως σελίδας της παγκόσμιας ιστορίας, οι αντίξοες συνθήκες και η δυσανάλογη ισχύς προς τον κατακτητή δεν πτόησαν τον ελληνικό λαό».

Τι λέει η υπουργός Παιδείας; Μιλάει για «παραμονές» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια λεπτομέρεια είναι ότι το λέει η υπουργός Παιδείας στους μαθητές και στις μαθήτριες. Μια άλλη λεπτομέρεια είναι ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεσπάσει 14 μήνες πριν. Πολύ πριν η Ιταλία μας επιτεθεί. Κι αφού είχαν προηγηθεί τρία μείζονα, παγκόσμιου βεληνεκούς πολεμικά γεγονότα (η εισβολή Σοβιετικών και Γερμανών στην Πολωνία, η ήττα της Γαλλίας και μαζί η Δουνκέρκη και η Μάχη της Αγγλίας), αλλά η υπουργός Παιδείας αντιλαμβάνεται τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως κάτι που ξεκινά— και προφανώς τελειώνει— με την Ελλάδα.

Πάλι καλά. Θα μπορούσε να κάνει ότι οι κομμουνιστές. Ισχυριζόμενη ότι ο Παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε με την επίθεση του ναζισμού στον κομμουνισμό…

Μπορούμε, επίσης να υποθέσουμε ότι το είπε …τρόπος του λέγειν. Αλλά ακόμη κι έτσι δείχνει τον τρόπο που θέλουμε σώνει και καλά να να χώσουμε την Ελλάδα μέσα σε όλες τις πτυχές της ιστορίας. Δείχνει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ιστορία. Κάτι που αρχίζει και τελειώνει με την Ελλάδα. Χωρίς εμάς δεν έγινε ποτέ τίποτα! Κάτι τέτοιο έχει φωλιάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο. Το οποίο  φυσικά δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ Δεξιών και Αριστερών.

Προσέξτε: Πριν δυο χρόνια (αν δεν κάνω λάθος) ο Τσίπρας λαϊκίζοντας και κολακεύοντας τον εθνικό μας εγωισμό, μας είχε πει ότι η Ελλάδα, αναλογικά με τον πληθυσμό της, έχασε τους περισσότερους από κάθε άλλη χώρα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!! Απίστευτο ψέμα! Το οποίο όμως ηχεί ευχάριστα στα ώτα του περιούσιου λαού που όταν οι άλλοι ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα εκείνος παρήγαγε πολιτισμό…

Β. Μας αναπαρήγαγε τη γνωστή και μακραίωνη λούπα, ότι «αποτελεί διδαχή και αναδεικνύει τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες μας. Η έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει θαρραλέα τις δυνάμεις που τον απειλούν συνιστά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην μακραίωνη ιστορία μας»… Δηλαδή, πάλι τα ίδια για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό.

Η κατασκευή/παραμύθι  του Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου περί αδιάλειπτης ιστορικής συνέχειας Αρχαίας Ελλάδας – Βυζαντίου – Νεότερης Ελλάδας, μολονότι αμφισβητείται από εμβληματικούς Έλληνες του πνεύματος και από τη λογική, επαναλαμβάνεται πάλι από την υπουργό Παιδείας, με την προσθήκη, μάλιστα, της αναφοράς  περί μιας «έμφυτης» τάσης του ελληνικού λαού. 

Πάλι καλά που δεν μας είπε τίποτα περί κρυφού σχολειού…

Γ. Μας είπε ότι «αναδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη, καθώς και να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας». Τι μας λέει δηλαδή; Ισχυριζόμενη για πιο  «διαδραστική» σχέση με το παρελθόν, μπορούμε να υποθέσουμε πολλά. Όπως το να δούμε, να πειράξουμε, ν’ αλλάξουμε ότι θέλουμε από την ιστορία και να τη φέρουμε στα μέτρα μας. Να πούμε, επί παραδείγματι, ότι στις 28 Οκτωβρίου 1940 η ανθρωπότητα ήταν ακόμη στις παραμονές του πολέμου κι εμείς με το «Όχι» τον ξεκινήσαμε…

Δεν ξέρω αν το μήνυμα της υπουργού Παιδείας γράφτηκε από την ίδια ή από κάποιον συνεργάτη της. Δεν ξέρω καν αν το είδε πριν το δημοσιεύσει. Δεν ξέρω καν αν το έγραψε εκείνη κι ήθελε να κολακέψει ένα συγκεκριμένο πολιτικό ακροατήριο.

Πάντως την ιστορική αλήθεια δεν την υπηρέτησε… Υπηρέτησε την ιστορία αυτοεκτίμησης…

Α κι ένα τελευταίο. Απολύτως γελοίες οι αντιδράσεις Τζανακόπουλου. Που μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «αν η κυρία Κεραμέως είναι παράδειγμα αριστείας, τότε να με συγχωρείτε, αλλά προτιμώ την κλήρωση»…