Ο δικός μου Ντίνος Χριστιανόπουλος

Γράφει

η Βάσω Μακρυγιάννη

Κόσμος και κοσμάκης θρήνησε στο διαδίκτυο τον Ντίνο Χριστιανόπουλο που έφυγε πλήρης ημερών. Από όλους αυτούς, ζήτημα είναι αν μερικοί λίγοι είχαν γνώση του έργου του και κυρίως ότι ζητούσε να μην υπάρξουν επικήδειοι και νεκρολογίες όταν φύγει.

Όμως, αυτό είναι σημείο των καιρών και κυρίως της

άγνοιας και της ελαφρότητας του διαδικτύου όπου η ημιμάθεια (τουλάχιστον) αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό του.

Οι περισσότερες αναφορές του διαδικτύου και των social media ήταν για κλάματα. Αν τις διαβάζει από εκεί που είναι θα γελάει ή θα βλαστημάει!

Τον συνέδεσαν με τη Θεσσαλονίκη. Πράγματι ήταν μια κορυφαία πολιτισμική προσωπικότητα της  πόλης. Μα ελάχιστοι γνώριζαν ότι είχε και το αντίπαλο δέος, τον λογοτεχνικά «οχτρό» του, Γιώργος Ιωάννου.

Γιατί «οχτρός» με τον Ιωάννου; Επειδή τόσο ο ένας όσο κι ο άλλος προσέγγιζαν συστηματικά τη γκρίζα, τη σκοτεινή πλευρά της Θεσσαλονίκης. Τους περιθωριακούς, τους κατατρεγμένους, τους μοναχικούς … Ανταγωνισμός που λένε…

Ακούστε:  «Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;»….

Σπαραγμός! Η απόγνωση που κρατώ από τον Χριστιανόπουλο. «Ενός λεπτού σιγή» με την μουσική έμπνευση του Μάνου Χατηδάκι και τη σπαρακτική ερμηνεία του Ανδρέα Καρακότα.

Κρατώ και τη γκρίνια του για όσα τον ενοχλούσαν ή τον πονούσαν ή νόμιζε ότι τον έθιγαν.

Κρατώ κι αυτό που έκανε απολύτως αποενοχοποιημένος: Που έβαλε τον μέγιστο πόθο (καύλα λέγανε στα σκοτεινά της πόλης) στον λυρισμό του και τον λυρισμό στον πόθο με λόγια ερεθιστικά, ευθύβολα, αληθινά!

Ακούστε κι αυτό: «Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά. Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο, να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος. Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο, να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω. Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου, για να μάθεις πια να μην κλωτσάς». Λόγια που μελοποίησε κι ο Χατζηδάκης κι ερμήνευσε ο Καρακότας (στα τραγούδια της αμαρτίας) μα κι ο Κουγιουμτζής κι ερμήνευσε συγκλονιστικά η Μοσχολιού.  Κάποιοι έγραψαν κάποτε για αποξηραμένα λουλούδια του προσωπικού του σπαραγμού…

Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι αυτά τα αποξηραμένα λουλούδια του προσωπικού του σπαραγμού… ήταν τόσο επιδραστικά μυροβόλα…