Η Τουρκία, οι σύμμαχοι. ο λαϊκισμός μας κι η ιστορία

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Η διαμάχη της χώρας μας με την Τουρκία κρατά αιώνες, έχει περάσει μέσα από πολέμους, καταστροφές με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και κουρνιαχτό. Αυτό είναι δεδομένο . Όπως είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα απελευθερώθηκε κι έγινε ένα μικρό ανεξάρτητο κράτος, όχι ελέω της επανάστασης του 1821 αλλά εξ αιτίας των διαθέσεων και συμφερόντων Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Αργότερα κι αφού περάσαμε ένα

σημαντικό διάστημα αγγλοκρατίας (που είχε την μέγιστη ευεργετική συνέπεια να μην ενταχθεί η Ελλάδα στο κομμουνιστικό μπλοκ) εισήλθαμε στην περίοδο της αμερικανικής επιρροής και της Ενωμένης Ευρώπης.

Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια θεωρείται δεδομένη η αναθεώρηση της πολιτικής των ΗΠΑ στο οικονομικό πεδίο και κυρίως στην εξωτερική της πολιτική.  Όπως κι η τεράστια οικονομική εξάρτηση της Τουρκίας από τη Γερμανία, τους δορυφόρους της και τις ισπανικές τράπεζες. Ας μη ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί εξάγουν στην Τουρκία προϊόντα 20 δις ετησίως, ενώ υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες τουρκογερμανικές επιχειρήσεις. Ας μη ξεχνάμε ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες (ισπανικές κυρίως) είναι εκτεθειμένες με 120 δισ. στο τουρκικό χρέος! Άρα, όταν εμείς ζητάμε κυρώσεις στον Ερντογάν, εκείνος γελάει αφού γνωρίζει ότι αυτές μοιάζουν με προτροπή στους Ευρωπαίους να πυροβολήσουν τον εαυτό τους!

Η Τουρκία λοιπόν, τα τελευταία πολλά χρόνια και δη υπό την ηγεσία του Ερντογάν, έχει ανοίξει πολλαπλά πολεμικά μέτωπα, τόσο στην ευρύτερη περιοχή της, όσο και στην… Αφρική!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Τρελάθηκε ο Ερντογάν κι ανοίγει μέτωπα με όλους και για όλα; Παρά την πρωτοφανή κατολίσθηση της οικονομίας του;

Υπάρχουν, συνεπώς, ερωτήματα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι για δεκαετίες η Τουρκία ήταν ο χωροφύλακας της περιοχής και μετά την «Αραβική Άνοιξη» κατέστη κι «αποθηκάριος ψυχών»!

1.Μπορεί ο Ερντογάν να κάνει του κεφαλιού του;

2.Μπορεί να ψωνίζει πολεμικά συστήματα εκτός ΝΑΤΟ χωρίς να έχει απόλυτη ανοχή;

3. Η απόσυρση των ΗΠΑ από την περιοχή, μήπως τελικά αναβαθμίζει με έγκρισή τους την Τουρκία;

4. Μήπως όλα αυτά απαντούν στη χλιαρή στάση  Ουάσινγκτον και Βερολίνου; Που περιορίζονται σε ανακοινώσεις και ρητορικά διαβήματα αντί να σταματήσουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό και τη διεθνή πειρατεία του Ερντογάν;

5. Μήπως υπογείως ή με οιονδήποτε άλλο τρόπο έχει λάβει προαγωγή η Τουρκία κι από χωροφύλακας της περιοχής έγινε …υπενωμοτάρχης ή κι ανθυπασπιστής;

Είναι και κάτι ακόμη: Οι ΗΠΑ με τον Τραμπ (;;) δείχνουν να βρίσκονται μπροστά στον χορό μιας τεράστιας αναθεώρησης των περισσοτέρων δεδομένων. Από τα σύνορα και τις ζώνες επιρροής, μέχρι την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις. Με αρχικό λάκτισμα την «Αραβική Άνοιξη» από την οποία προέκυψε βαρυχειμωνιά και ακραία φαινόμενα…

Άρα, μήπως πολλά από αυτά που θεωρούμε δεδομένα δεν μπορεί πλέον να θεωρούνται τέτοια. Ούτε καν τα σύνορά μας για τα οποία λέμε (κι έτσι είναι) ότι αποτελούν την ακροτελεύτια εσχατιά της Ευρώπης; Μήπως όλα αυτά πρέπει να τα σταθμίσουμε και να τα σκεφτόμαστε αφού όπως δείχνουν τα πράγματα ο Ερντογάν το πάει φιρί φιρί για πολεμικό επεισόδιο; Νομίζει ότι έχει υπεροπλία και ένα «νικηφόρο» επεισόδιο θα το «πουλήσει» στο εσωτερικό του. Ενώ, εκτιμά ότι θα σύρει την Ελλάδα σε συζητήσεις εφ’ όλης της ύλης κι όχι μόνο αναφορικά με τα θαλάσσια σύνορα.

Φυσικά, ουδείς προφανώς του έχει πει ότι στην πρόσφατη …επακούμβηση, το τουρκικό πολεμικό ήταν εκείνο που γέμισε τρύπες…

Προσέξτε: Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία έχει σαφές πλεονέκτημα στη θάλασσα. Όχι στρατιωτική μα …επιθετική. Εμείς έχουμε να φυλάξουμε εκατοντάδες νησιά και νησίδες κι οι Τούρκοι να καταλάβουν ένα!

Άρα, η πιο σώφρων επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης είναι η διπλωματία. Είναι η αποφυγή της παγίδας να δημιουργήσουμε εμείς το επεισόδιο που θα οδηγήσει σε πόλεμο.

Όσο για την ελληνική κοινή γνώμη λαϊκίζουσα και Δεξιά; Πάντα ήταν απρόβλεπτη κι ειδικά τώρα υπό τον εκνευρισμό που επιφέρει η πανδημία, η οικονομική κρίση και οι προκλήσεις του Ερντογάν. Εκνευρισμένη κοινή γνώμη σημαίνει περίπατος εκτός λογικής

Προσέξτε: Στη χώρα μας, ακούμε εσχάτως πολλές κραυγές. Μόνο «βυθίστε το  Oruc Reis» δεν ακούσαμε ακόμη από επίσημα πολιτικά χείλη. Άλλος λέει για τα χωρικά ύδατα, άλλος για την Αγιά Σοφιά, άλλος να… μπουκάρουμε να πάρουμε την πόλη, ότι του φανεί του Λωλοθοδωρή!

Είναι βέβαιο ότι η άγνοια, η ανοησία κι ο λαϊκισμός που καλπάζει εντός ακατοίκητων κι αμόρφωτων εγκεφάλων, είναι άκρως καταστροφικά στοιχεία για τον τόπο.

 Η σύνεση κι η διπλωματία οφείλουν να πρυτανεύσουν. Κι η γνώση της ιστορίας. Όπως εκείνης του 1997, όπου ο λαϊκισμός κι ο αφελής πατριωτισμός του φιλοπόλεμου όχλου στις πλατείες, οδήγησαν τη  χώρα στην τεράστια ήττα (οι Τούρκοι μας πήραν φαλάγγι μέχρι τη Λαμία που τους σταμάτησαν οι μεγάλες δυνάμεις), χάσαμε τη Θεσσαλία και υποστήκαμε τεράστια εθνική κι οικονομική καταστροφή. Μετά δε, ο  όχλος ζητούσε…  το κεφάλι του λαϊκιστή Δηλιγιάννη, που ο ίδιος εξωθούσε να βγάλει τη χώρα στον πόλεμο…