Ο Μητσοτάκης, οι δικοί του κι οι άλλοι

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Παρά το γεγονός ότι σύσσωμη η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ –ΚΚΕ και αντικοινοβουλευτική) βρίσκεται στους δρόμους και στα προαύλια των σχολείων υποδαυλίζοντας τις καταλήψεις και την συνεχή ανακατωσούρα της  κοινωνίας, εκτιμώ ότι η εποχή του πολιτικού εξτρεμισμού έχει περάσει. Όπως έχει περάσει σε όλες τις χώρες που δεν διαθέτουν Αριστερά και ΜΟΝΟ προοδεύουν.

Αυτό πιστοποιείται τόσο στην κεντρική πολιτική μας σκηνή, όσο και στην αυτοδιοίκηση και στην κοινωνία. Όπου είναι σαφές για μια ακόμη φορά ότι η πολιτική είναι

η τέχνη του εφικτού και δεν μπορεί να είναι στατικά γαντζωμένη σε «μεσαιωνικά» στερεότυπα και ιδεοληψίες.

Στη χώρα μας λοιπόν, δεν είχαμε μόνο πολιτική ομαλοποίηση πριν ενάμιση χρόνο, αλλά κι ανάδειξη των ζωτικών αναγκών της κοινωνίας  που δεν μπορεί να διαβλέψει η Αριστερά λόγω της έμφυτης μιζέριας της.

Όμως, όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική, οι εξελίξεις δεν μπορεί να είναι σε μια ευθεία γραμμή αφού πάντα υπάρχουν οι ιδιαιτερότητες ή η καθημερινότητα που αλλάζουν την συνέχεια τους. Όπως έγινε με την πανδημία που αναγκαστικά επισκίασε την μεταρρυθμιστική ατζέντα του Μητσοτάκη. Όπως έγινε με την επίθεση στον Έβρο και σε Αιγαίο – Μεσόγειο, όπου μπήκε προσωρινά στο ψυγείο το μεταναστευτικό ζήτημα. Όπως έγινε αναγκαστικά με την παγκόσμια ύφεση λόγω του ιού που αποπροσανατόλισε αναγκαστικά και τη δική μας οικονομία από την αναπτυξιακή πορεία που είχε λάβει.

Εδώ πρέπει να μπούμε στην ουσία τούτων των σκέψεων.

Σήμερα ο Μητσοτάκης σηκώνει την ευθύνη 46 ετών ιστορίας της Νέας Δημοκρατίας (σαν χθες ιδρύθηκε) κι είναι σαφές ότι ούτε εικονοκλάστης μπορεί να γίνει, ούτε αχθοφόρος ιδιοκτησιακών αντιλήψεων! Κρίνεται με τα δεδομένα που πολιτεύεται και όπως δείχνουν όλες –μα όλες- οι δημοσκοπήσεις, η κοινωνία τον επιδοκιμάζει με συντριπτικά ποσοστά αποδοχής! 

Ενώ, φαίνεται ξεκάθαρα πόσο πολύ διεμβολίζει ισχυρά τμήματα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ!

Προσέξτε: Η αποδοχή που απολαμβάνει ο Μητσοτάκης από την κοινωνία, δεν συμβαδίζει διόλου με την αποδοχή μερικών στελεχών της κυβέρνησής του, που είναι χαμηλή.  Υπουργών, δηλαδή, που εν αντιθέσει με το όλον του Μητσοτάκη, επιδίδονται με ελαφρότητα σε ψηφοθηρίες και λαϊκίστικες πρακτικές, θολώνοντας την εικόνα της κυβέρνησης.  Το είδαμε –για να μιλάμε με διευθύνσεις και ονόματα-  με τον Κουμουτσάκο, το είδαμε προσφάτως και με τον Σταϊκούρα, ενώ έγιναν ορατές  και τόσες ανεπάρκειες στα υπουργεία του Μηταράκη, του Θεοχάρη, του Καραμανλή, ακόμη και στο Υγείας!

Επιπλέον, είναι κάτι ακόμη. Η υπόκωφη γκρίνια από ομάδες στα Δεξιά της κυβέρνησης, όπου πάντα κάτι τους «βρομάει», κάτι τους «μυρίζει»… Μέχρι να γίνουν υπουργοί κάποιοι εξ αυτών και να τα… κάνουν θάλασσα…. Ας μη ξεχνάμε τι συνέβη το 2014, όταν ο Σαμαράς έχασε τις ευρωεκλογές, πανικοβλήθηκε κι έκανε υπουργούς τον Ντινόπουλο, τον Γιακουμάτο, τον Ανδριανό, την Παπακώστα και πάει λέγοντας… Κι έπεσε γέλιο και φυσικά ο ίδιος…

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι, ότι ο Μητσοτάκης διαθέτει πλεόνασμα εμπιστοσύνης από την κοινωνία το οποίο, ευτυχώς για τον τόπο, ΔΕΝ εξουδετερώνεται από την ανεπάρκεια στελεχών της κυβέρνησης.

Αλλά, πόσο αυτό μπορεί να κρατήσει; Ακόμη κι αν η αντιπολίτευση είναι εξακολουθητικά ανεύθυνη, πολιτεύεται με σκεβρωμένα εργαλεία κι είναι ανήμπορη ν’ αρθρώσει μια σοβαρή και φερέγγυα κουβέντα…

Άρα, ένας δομικός ανασχηματισμός ίσως τεθεί στο τραπέζι, ως μέγιστη αναγκαιότητα. Μέχρι τότε, η νοήμων κοινωνία ας είναι απαιτητική κι ας υποβάλλει τους πάντες σε καθημερινούς διαγωνισμούς αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας.