Η Γαλλία, τα άκρα κι εμείς

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η δολοφονία ενός εφήβου από πυροβολισμό αστυνομικού στο Παρίσι κι όσα ακολούθησαν με τις πολυήμερες βίαιες ταραχές, δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει αντίστοιχες δικές μας, το 2008. Όπως τότε στη χώρα μας, έτσι και τώρα στη Γαλλία, γίνεται προσπάθεια κατάλυσης της τάξης.

Κι όμως, στη Γαλλία υπάρχει νόμος που ψήφισε η εθνοσυνέλευση το 2017, που επιτρέπει σε αστυνομικό να χρησιμοποιεί το όπλο του εναντίον όποιου αρνείται να σταματήσει για έλεγχο. Όμως, Ακροδεξιά και Ακροαριστερά, ένωσαν τις δυνάμεις τους και πρωτοστατούν σε πυρπολήσεις, βανδαλισμούς, λεηλασίες καταστημάτων, αρπαγή προϊόντων και διάφορα παρόμοια. Κι όπως αναφέρουν πολιτικοί παρατηρητές κι αναλυτές από το Παρίσι

, η στήριξη- βούτυρο  του κομμουνιστή Μελανσόν στους ταραξίες, αποτελεί για τη Λεπέν  το μέλι με το οποίο αλείφει και συμπληρώνει  το παζλ της κατάστασης. Συνεπικουρούμενο βεβαίως αυτό το παζλ, από τα… ρωσικά δάνεια προς τη Λεπέν, πριν αυτή αναγκαστικά λόγω κατακραυγής καταδικάσει την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία.

Η λούμπεν κατάσταση της Γαλλίας, θεωρεί ότι θα καταλάβει τις Βερσαλλίες και θα διώξει τον Μακρόν, που αναμορφώνει τη Γαλλία και τη βγάζει από το τέλμα της.  

Κι αυτό συμβαίνει παρ’ ότι η Γαλλία αποτελεί την κορωνίδα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που παραδοσιακά συντρέχει τους πάντες και κυρίως όσους διώκουν τα αυταρχικά καθεστώτα. Ας θυμηθούμε πόσοι επιφανείς Έλληνες κατέφυγαν στη Γαλλία, λόγω των διώξεων της ελληνικής χούντας.

Ναι, η Γαλλία κι ο Μακρόν δοκιμάζονται.

Οι μετανάστες της αποικιοκρατίας εδώ και δεκαετίες, οι αντίστοιχοι δεύτερης και τρίτης γενιάς, ακόμη και τα παιδιά τους που γεννιούνται τώρα, δεν έχουν ενταχθεί ουσιαστικά στον Δυτικό/φιλελεύθερο τρόπο ζωής. Το δε Ισλάμ σε συνεργασία των πολιτικών Άκρων της Γαλλίας, επιχειρεί να τους ριζοσπαστικοποιήσει.  Εξ ου και πολλοί αναλυτές –με Δεξιές και Αριστερές καταβολές- αναφέρουν ότι η Γαλλία αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα της αποτυχημένης  «πολυπολιτισμικότητας», αφού οι μετανάστες δεν προσαρμόζονται στα δεδομένα της χώρα που κατέφυγαν, αλλά επιθυμούν η χώρα να προσαρμοστεί σ’ εκείνους.

Πρέπει να πούμε κι αυτό. Μπορεί οι ταραχές στη Γαλλία να μας θυμίζουν, όπως προείπαμε, τις δικές μας στα 2008, αλλά είναι εντελώς ανόμοιες. Εδώ δεν επαναστάτησαν μετανάστες ισλαμιστές, αλλά κυρίως αντιεξουσιαστές και ριζοσπαστικοποιημένοι Αριστεροί. Μαζί τους και «καθωσπρέπει» παιδιά των Βορείων προαστίων και σχετικά αστικών οικογενειών. Στη Γαλλία, επαναστάτησαν μετανάστες και παιδιά μεταναστών που δεν ήθελαν ή δεν κατάφεραν να ενσωματωθούν και ζούνε σε γκετοποιημένα συγκροτήματα.

Πρέπει να μας ανησυχεί εμάς αυτό;

Ασφαλώς και πρέπει. Όπως κι όλη την Ευρώπη. Δεν γνωρίζω αν πρέπει να ανησυχούμε για το παρόν ή το εγγύς μέλλον. Πρέπει όμως να μας απασχολήσει η κινητικότητα της Πακιστανικής κοινότητας και σίγουρα πρέπει τα «γαλλικά» να μας προβληματίζουν στο απώτερο μέλλον. Όταν τα παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών, που θα έχουν γεννηθεί εδώ στην Ελλάδα, δεν θα μπορούν ή δεν θα θέλουν να ενσωματωθούν στη χώρα και στις δυτικές παραδόσεις. Ας μη ξεχνάμε δε ότι μετανάστες και πρόσφυγες –ειδικά προερχόμενοι από την Αφρική και την Ασία- οδηγούνται σχεδόν βιαίως σε γκέτο. Ίσως σωστά για να γίνονται παραδείγματα αποτροπής, ίσως άδικα, αφού θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να συμβάλλον στην αγροτική Οικονομία, στις κατασκευές, ακόμη και σε τομείς του τουρισμού. Αν αυτούς καταφέρουμε να τους ενσωματώσουμε σταδιακά κι αν οι ίδιοι κατανοήσουν με κατάλληλη συζήτηση και καθοδήγηση, ότι πρέπει να σεβαστούν τις παραδόσεις της χώρας μας, μάλλον δεν θα δούμε στο μέλλον …. Παρίσια. Αν όχι, θα οδηγηθούν στο περιθώριο, τότε θα αποτελούν εύφλεκτη ύλη και μολότοφ! Οπότε  γαία πυρί μιχθήτω. Ειδικά αν καθοδηγηθούν από τα δικά μας πολιτικά άκρα και τις σχέσεις τους σε αυταρχικά καθεστώτα…

Μαζί με τις σωστές αποτρεπτικές πολιτικές, ας ανοίξουμε και μια συζήτηση για το σήμερα και το μέλλον…