Εξάστερος κι επτάψυχος!

Πάλι τα ίδια!

Η διαιτησία έφταιγε στους φίλους μου από τον Πειραιά, για τη δεύτερη συνεχόμενη σφαλιάρα από τους φίλους μου της Αθήνας.

Στέκονται σε δυο φάσεις.

Στην πρώτη έχουν άδικο.

Η τεχνική ποινή στον προκλητικό Σκοπιανό Άντιτς, ήταν σωστή, τόσο με το γράμμα του κανονισμού, όσο και με το πνεύμα.

Αφήστε που ο Παναθηναϊκός δεν την

 εκμεταλλεύτηκε.

Στη δεύτερη, έχουν δίκιο.

Το σουτ του Χάινς που δεν μέτρησε, ήταν πράγματι εμπρόθεσμο, παρ’ ότι χρειάζεται να δει κάποιος τρία –τέσσερα ριπλέι για να καταλήξει αν ήταν ή όχι.

Κι αν οι φίλοι μου από τον Πειραιά «φωνάζουν» επειδή οι διαιτητές δεν «έλεγξαν» τη συγκεκριμένη φάση μέσω του βίντεο, μάλλον ξεχνούν ότι ο κανονισμός της FIBA αναφέρει ότι κάτι τέτοιο επιτρέπεται μόνο στο τελευταίο δίλεπτο των δεκαλέπτων.

Όμως, για ποια διαιτησία μιλάνε, όταν σε δυο παιγνίδια μόλις και μετά βίας ξεπέρασαν τους 100 πόντους;

Για ποια διαιτησία μιλάνε όταν η στατιστική δείχνει ότι είχαν 5/26 τρίποντα, 13/35 τρίποντα και καμιά δεκαριά χαμένες βολές;

Ενδεικτικά:

 Ο Παπανικολάου είχε 2/2 διπ. και 0/4 τριπ., ο Πρίντεζης 1/8 διπ. και 1/2 τριπ., ο Σλούκας 0/1 διπ., ο Περπέρογλου 1/3 διπ. και 0/5 τριπ., ο Σπανούλης 2/6 διπ. και 2/8 τριπ., ο Αντιτς 3/4 διπ. και 0/3 τριπ., ο Λο 1/3 διπ., 0/1 τριπ., ο Χάινς 3/5 διπ. σε 27.25'', ο Πάουελ είχε 0/1 διπ. σε 8.10, οι Γκετσεβίτσιους και Σερμαντίνι δεν έκαναν ούτε ένα σουτ, ενώ ο νεαρός Κατσίβελης, είχε 0/2 διπ., 2/3 τριπ..

Μ’ αυτά τα στατιστικά δεν βγαίνει κανένας πρωταθλητής, ειδικά όταν έχει απέναντί του μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό.

Οι φίλοι μου από τον Πειραιά, ξεκίνησαν παίζοντας καλή άμυνα, έχοντας υπομονή και σχετική ευστοχία.

Όσο περνούσε ο χρόνος, πάθαιναν …πλημμύρα.

Δεν μπορούσαν – με μεγάλη ευθύνη του έχοντος συμβόλαιο εκατομμυρίων ευρώ Σπανούλη, αλλά και του προπονητή τους – να σταματήσουν τον Ούκιτς και δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευθούν την «πράσινη» μετριότητα.

Οι φίλοι μου από την Αθήνα, ειδικά στο πρώτο δεκάλεπτο έχασαν όλες τις στατιστικές και πραγματικές μάχες, ενώ έκλεισαν το ημίχρονο με 11 λάθη, 6/14 τρίποντα και μόλις 4/13 δίποντα.

Κι αν δεν ήταν ο ασταμάτητος Ούκιτς, ίσως η διαφορά των οκτώ πόντων του Ολυμπιακού (24-31 λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου) να του έδινε μεγαλύτερη ασφάλεια για τη συνέχεια.

Ουσιαστικά, ο Ούκιτς έπαιξε μόνος του τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο, αφού πέραν της επίθεσης, κυνηγούσε παθιασμένα τον Σπανούλη στην άμυνα.

Επιπλέον, στο πρώτο ημίχρονο, η διαιτησία επέτρεψε στην ομάδα των φίλων από τον Πειραιά, το σκληρό παιγνίδι, που πολλές φορές έφτασε στα όρια του αντιαθλητικού.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι άμυνες του Κατσίβελη στον Διαμαντίδη, αλλά και του Παπανικολάου που αναζητούσε ευκαιρίες για κοκορομαχίες.

Χώρια που χρεώθηκε με τρία φάουλ ο Ματσιούλις, τα δυο εκ των οποίων ήταν μόνο στη φαντασία των διαιτητών.

Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο, η μπάλα «έκαιγε», το πάθος ξεχείλιζε στο «πράσινο» στρατόπεδο.

Ο Γκιστ (κυρίως) αλλά κι ο Λάσμε, δημιούργησαν …τρομοκρατία στον αέρα και σε όποιον τολμούσε να μπει στην «πράσινη» ρακέτα, με τον Πρίντεζη να αποτελεί πραγματικό θύμα τους.

Ο δε αθόρυβος Μπράμος έκανε δεύτερη φωνή στον Ούκιτς, παρέα με τον Κάρι.

Στον αντίποδα, όλα έδειχναν παιδική χαρά.

Όποιος ήθελε έκανε ότι ήθελε.

Όποιος έπαιρνε τη μπάλα την…μπουμπούναγε στον γάμο του Καραγκιόζη…

Τα ατομικά στατιστικά, που αναφέραμε προηγουμένως, είναι χαρακτηριστικά, ενώ οι απόντες από το παιγνίδι ήταν μπόλικοι.

Που ήταν οι ψηλοί του Ολυμπιακού για δεύτερο συνεχόμενο παιγνίδι;

Που ήταν οι Σερμαντίνι και Πάουελ;

Που ήταν ο τρις πρωταθλητής Ευρώπης Περπέρογλου;

Που ήταν ο ψηφισμένος καλύτερος νέος παίκτης της Ευρωλίγκας, Παπανικολάου;

Που ήταν, ο πολύς Άντιτς;

Ακόμη ακόμη κι ο Σπανούλης, από το οποίο ασφαλώς υπάρχουν τεράστιες απαιτήσεις, αναλογικά με τα χρήματα που εισπράττει;

Ποια ήταν τα συστήματα κι οι τακτικές του κόουτς Μπαρτζώκα, που εν τέλει έδειχνε πολύ «λίγος» απέναντι στον συνάδελφό του;

Η διαιτησία φταίει γι’ όλα αυτά;

Η ουσία είναι ότι στα δυο παιγνίδια των τελικών είδαμε μόνο μια ομάδα.

Αυτή που ήταν …ταμένη στο έργο της μέχρι το τελευταίο σφύριγμα της γραμματείας.

Είδαμε έναν Παναθηναϊκό που μετά όσα συνέβησαν το περασμένο καλοκαίρι με την φυγή του Ομπράντοβιτς και την αλλαγή όλης του –σχεδόν- της ομάδας, ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι θα εξακολουθήσει να είναι στις ίδιες ράγες πρωταθλητισμού, με τις ίδιες αξιώσεις, με το ίδιο πάθος.

Μια ομάδα έξι αστέρων και εφτά ψυχών…

Κι είδαμε κι άλλη μια, «αδειασμένη» από την απροσδόκητη κατάκτηση άλλης μιας Ευρωλίγκας…

Προσωπικά, επειδή θεωρώ σημαντική δύναμη την ομάδα των φίλων μου από τον Πειραιά, θεωρώ ότι δεν έχει ακόμη παραδώσει τα όπλα.

Για να ξαναμπεί, όμως, στο παιγνίδι πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά και κυρίως να …αυτοκτονήσει η ομάδα των φίλων μου από την Αθήνα…