Η Gazprom, το ξανθό γένος κι ο…Μόσχοβος

Ασφαλώς, δεν είναι το καλύτερο να επιβεβαιώνεται κάποιος, όταν το εθνικό στοίχημα «χάνεται».

Αλλά, η μη εμφάνιση της Gazprom  στην αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ, δεν μας προκάλεσε καμιά έκπληξη.

Το προηγούμενο Σάββατο, 8 Ιουνίου, το grpost έγραφε επί λέξει στην στήλη «Στο Καλντερίμι (Νο 29)»:

@ Κι ενώ στο παρασκήνιο μαίνεται ο πόλεμος στο πεδίο της ενέργειας, σας λέω ότι αυτή

την ώρα που γράφονται τούτες οι αράδες (Σάββατο πρωί, 8 Ιουνίου), δεν είναι καθόλου –μα καθόλου- σίγουρη η συμμετοχή της

Gazprom στον διαγωνισμό αποκρατικοποίησης της ΔΕΠΑ.

Αιτία η «απαράδεκτη» και «εχθρική»–κατά τους Ρώσους- συμπεριφορά της τράπεζας UBS, δηλαδή της συμβούλου του ΤΑΙΠΕΔ για την αποκρατικοποίηση.

Αλήθεια, μόνη της συμπεριφέρεται έτσι η UBS; Με δική της πρωτοβουλία;

Κι αν δεν γίνει η αποκρατικοποίηση ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα;

Η UBS που θα πάρει την αμοιβή της και θα πάει στο καλό, ή οι Έλληνες που θα κληθούν να πληρώσουν τα ισοδύναμα μέτρα που θα επιβληθούν;

@ Εγώ, πάντως, επιμένω κι ας με διαψεύσει η ...Δευτέρα, ότι οι Ρώσοι δεν θα εμφανιστούν. Κι όχι μόνο, λόγω της συμπεριφοράς της UBS. Τα γεωπολιτικά "παιγνίδια" είναι τεράστια κι η Ελλάδα, ακόμη, αδύναμη.

Σ’ αυτό το κείμενο δεν θα σταθούμε καθόλου στα «πως» και στα «γιατί».

Θα σταθούμε, όμως, σ’ ένα γεγονός που συνδέεται με την Ρωσική συμπεριφορά.

Δηλαδή, την για μια ακόμη φορά - μετά την άρνηση παροχής βοήθειας στην Κύπρο- άρνηση των Ρώσων να εμπλακούν στα ευρωπαϊκά – αμερικανικά πόδια.

Την άρνηση ή αδυναμία τους να εμπλακούν επιχειρηματικά σε μια χώρα του ΝΑΤΟ και της Δύσης.

Κι αυτό το γεγονός δεν αποτελεί παρά ένα ισχυρότατο ράπισμα στους ρωσολάγνους κι όσους ελπίζουν ότι το …ξανθό γένος θα μας συνδράμει για να πάρουμε ακόμη…και την πόλη!

Πάντα, ειδικά μετά τον εμφύλιο, η ρωσολαγνία είχε βαθιές ρίζες στη χώρα μας.

Είτε λόγω κοινής θρησκείας –δηλαδή κουραφέξαλα – είτε λόγω της …άλλης θρησκείας, του σφυροδρέπανου.

Παρ’ ότι ιστορικά ουδέποτε δικαιώθηκαν οι σχετικές αηδίες (χιλιάδες Έλληνες πέθαναν στον θλιβερό εμφύλιο παρ’ ότι ο Στάλιν είχε υπογράψει τη συνθήκη της Γιάλτας, ενώ το 1974 στην Κύπρο οι Ρώσοι έκαναν την πάπια), η ρωσολαγνία ζει και βασιλεύει και μάλιστα από πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζουν ανοικτά.

Ακόμη κι όταν οι Ρώσοι μας συνέστησαν να…πάμε να ζητήσουμε βοήθεια από το ΔΝΤ!

Να πούμε και κάτι ακόμη.

Τα τελευταία 15-20 χρόνια, έγιναν πάμπολλες συναντήσεις κορυφής μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων. Όλες δημιουργούσαν την αίσθηση της αναμονής. Πολλά λόγια, υποσχέσεις, προσμονές αλλά από…τηγανίτα ούτε το λαδάκι!

Τα ίδια έγιναν και τώρα.

Τρεις φορές δέχθηκε ο Σαμαράς τον επικεφαλής της Gazprom.

Δημιουργήθηκαν προσδοκίες μέχρι βεβαιότητος.

Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, όπως όλων των άλλων φορών.

Μηδέν!

Νομίζουμε ότι αν περιμένουμε το παραμικρό από την Ρωσία, όσο υπάρχει εν ισχύ –έστω κι ατύπως – η Γιάλτα, εθελοτυφλούμε.

Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε –και μάλιστα γρήγορα-  ότι ιστορικά η Ελλάδα δεν ωφελήθηκε ποτέ, όσες φορές επιχείρησε «στρατηγικές συμφωνίες» εκτός δυτικού πλαισίου.

Η δική μας ιστορία με τους Ρώσους, αλλά και η πρόσφατη των Κυπρίων, δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από σαφείς αποδείξεις πως η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπροσανατολίζεται αναφορικά με τους στρατηγικούς της συμμάχους.

Είναι σαφές, ότι ούτε με τη Ρωσία βγαίνει άκρη, ούτε με τη Γερμανία που εξακολουθεί να σφίγγει το σκοινί του πνιγμού μας, αρνούμενη το νέο «κούρεμα» του χρέους.

Κι η λύση είναι μονόδρομος.

Αφού η θέση μας είναι στη Δύση –εκτός αν αποφασίσουμε ότι δεν είναι- δεν μπορούμε να πειραματιζόμαστε ούτε να αποπροσανατολιζόμαστε.

Είναι επικίνδυνο κι άκαιρο να είναι η Ελλάδα απομονωμένη, χωρίς άριστες διπλωματικές σχέσεις με τους γείτονές της και τους φυσικούς της συμμάχους.

Οι σχέσεις της χώρας μας πρέπει πάση θυσία να αναθερμανθούν τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με τις Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, ακόμη και με το Ισραήλ.

Όσο πιο γρήγορα, όσο πιο νηφάλια, όσο πιο διπλωματικά κινηθούμε, τόσο μεγαλύτερο όφελος θα έχουμε.

Ακόμη κι αν, όπως λένε οι πληροφορίες, οι Ρώσοι επανέλθουν…

Ο γέρο Καραμανλής, έκανε την περίφημη πολυδιάστατη εξωτερική του πολιτική, είχε κολλητό φίλο τον Τίτο, πήγαινε δεξιά κι αριστερά και προωθούσε τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά το δόγμα της Δύσης δεν το εγκατέλειψε ποτέ…

Ούτε «ψήθηκε» από διάφορες υποσχέσεις που στόχευαν στην δημιουργία εντάσεων.

Αντιθέτως, σήμερα και τα τελευταία χρόνια αναβιώνει το δημώδες άσμα της τουρκοκρατίας «ακόμη τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες, όσο να ρθει ο Μόσχοβος να φέρει το σεφέρι…»…