Η δημόσια ενημέρωση κι οι οίκοι ανοχής

Αγωνίζονται, λέει, οι κρατιστές υπέρ της ενημέρωσης, που όπως ισχυρίζονται πρέπει να είναι δημόσια και να προσφέρεται μέσα από μια δημόσια τηλεόραση.

Άλλο ένα από τα γνωστά φληναφήματα.

Οι εκφραστές της ακινησίας, είναι βέβαιο ότι ζουν πολλές δεκαετίες πίσω.

Διαφορετικά δεν εξηγούνται οι εμμονές τους σε ζητήματα που η παγκόσμια κοινότητα αλλά κι η ίδια η ζωή τα έχουν λύσει.

Από πού κι ως που

 πρέπει ή οφείλει το Κράτος να παρέχει ενημέρωση;

Βλάκες είναι οι πολίτες και δεν μπορούν να τη βρουν μόνοι τους;

Από πού κι ως που πρέπει ή οφείλει το Κράτος να παρέχει ψυχαγωγία;

Ηλίθιοι είναι οι πολίτες του ή ζουν στην εποχή του τηλέγραφου και των Σοβιέτ;

Σήμερα, που η πληροφορία τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα αυτής του ήχου, είναι αδιανόητο να την θέτουμε υπό…κρατική σκέπη, ως εγγύηση φερεγγυότητας και εγκυρότητας.

Την είδηση, την πληροφορία, την ψυχαγωγία, ο κάθε πολίτης την αναζητεί κατά το δοκούν.

Άλλος βλέπει την τηλεόραση Α, άλλος βλέπει τη Β, άλλος αγοράζει και διαβάζει την τάδε εφημερίδα, άλλος τη δείνα ή ανακαλύπτει με τα κουμπάκια του ραδιοφώνου, τι θέλει ν’ ακούσει.

Γιατί πρέπει υποχρεωτικά, να υπάρχουν δημόσια μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας και μάλιστα με υποχρεωτική καταβολή οικονομικού τιμήματος ακόμη κι από εκείνους που δεν τα παρακολουθούν;

Από την άλλη πλευρά, η ταχύτητα της είδησης είναι, πλέον, τέτοια ώστε πάντα η πραγματική ώρα να είναι πίσω από τα γεγονότα.

Το δε διαδίκτυο, έχει πλέον υποκαταστήσει τις παραδοσιακές πηγές ενημέρωσης, άρα και την προσφορά δημόσιας ενημέρωσης ή ψυχαγωγίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εφημερίδες, που την ώρα της κυκλοφορίας τους, οι περισσότερες ειδήσεις τους είναι μπαγιάτικες.

Άλλο παράδειγμα, τα πρωινά δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών, που ουσιαστικά είναι επανάληψη εκείνων της προηγούμενης βραδιάς κι άρα…μουχλιασμένα.

Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε στα δελτία ειδήσεων της πρώην ΕΡΤ, να μεταδίδονται ημέρα Τρίτη….τα γκολ από τους αγώνες ξένων πρωταθλημάτων της προηγούμενης…Κυριακής; Όχι απλώς μπαγιάτικα, όχι απλώς μουχλιασμένα, αλλά ίσως και σε πλήρη αποσύνθεση…

Κι αφού η ενημέρωση πρέπει να βρίσκεται οπωσδήποτε υπό κρατική σκέπη, γιατί να μη βρίσκονται κι οι εφημερίδες;

Γιατί να μη βρίσκεται και το βιβλίο; Πολιτισμό δεν παράγει κι αυτό; Γιατί να μη δημιουργήσουμε, λοιπόν, δημόσιους εκδοτικούς οίκους;

Γιατί να μη βρίσκεται κι η μουσική; Γιατί να μη δημιουργήσουμε και δημόσιες δισκογραφικές εταιρείες;

Γιατί να μη βρίσκεται κι ο αθλητισμός; Γιατί να μη δημιουργήσουμε και δημόσιες ποδοσφαιρικές ομάδες (αν και ατύπως έχουμε μία, επί δεκαετίες στα νότια προάστια);

Γιατί να μη βρίσκεται κι ο κινηματογράφος; Το θέατρο σε όλες τους τις εκφάνσεις;

Κι αφού θα δημιουργήσουμε όλα αυτά, αφού θα τα θέσουμε υπό δημόσια σκέπη, ας σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε και με καταστήματα που πουλάνε γυαλιά, ρούχα, παπούτσια, μηχανήματα, αυτοκίνητα, ηλεκτρικά κι ηλεκτρονικά είδη (αυτά κι αν είναι απαραίτητα στη ζωή μας, ίσως πιο πολύ από την ενημέρωση) και πολλά άλλα…

Κι αφού τα κάνουμε κι αυτά δημόσια, ας δούμε τι θα γίνει και με τα σουβλατζίδικα, τα ζαχαροπλαστεία, τις ταβέρνες…

Κι αφού τελειώσουμε και μ’ αυτά, ας δούμε τι θα κάνουμε και με τα ξενοδοχεία, μιας κι είμαστε η χώρα του Ξένιου Διός….Ας τα κάνουμε δημόσια να παρέχουμε καταλύματα σε όσους μας επισκέπτονται…

Κι αφού θα έχουμε δημόσια ενημέρωση, δημόσιες εφημερίδες, μουσική, θέατρο, κινηματογράφο, καταστήματα, ξενοδοχεία κι ότι κινείται και πετάει, ας δούμε τι θα κάνουμε και με τους οίκους ανοχής…

Κρίμα δεν είναι να μην είναι δημόσιος υπάλληλος η πουτάνα, που άλλωστε παράγει σημαντικό έργο στην κοινωνία;

Κι αφού τα κάνουμε όλα αυτά, που ξέρετε, μπορεί να έχουμε γίνει προοδευτικοί....