Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η χώρα έφτασε στην οικονομική –και όχι μόνο- καταστροφή και σώθηκε από τους εταίρους της. Αυτούς που ακρίτως κάποιοι αποκαλούν «κατακτητές» και «τοκογλύφους».
Ναι, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι σήμερα εντός Ευρωζώνης, χάριν των εταίρων της και των θυσιών μεγάλης μερίδας της κοινωνίας της.
Όμως, αυτή η πραγματικότητα υποδηλώνει και κάτι ακόμη.
Ότι το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόστηκε από το 1981 χρεοκόπησε.
Κι ότι, εκτός ελαχίστων ανεπιτυχών προσπαθειών, οι πολιτικές ηγεσίας της Ελλάδας δεν
έκαναν το παραμικρό για ν’ αλλάξει το κρατικιστικό μοντέλο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν το 1985 κατάλαβε τι έκτρωμα είχε δημιουργήσει, επιχείρησε να το αλλάξει. Αλλά, προτίμησε την κοινωνική ησυχία που εξασφάλιζαν οι παροχές σε συνδικαλιστές και άλλες συντεχνίες. Όλα πήραν τον δρόμο τους….
Ο Μητσοτάκης, πράγματι επιχείρησε να κάνει τομές. Όμως, δεν ήλεγχε ούτε καν το κόμμα του… Οι κρατικοδίαιτοι της δικής του παράταξης έκαναν τις δικές τους επελάσεις στο Κράτος…
Ο Σημίτης, προσηλωμένος στον στόχο της ΟΝΕ, δεν πολυπροσπάθησε να γιατρέψει την γάγγραινα. Πόσο μάλλον, που κι αυτός ήταν ουσιαστικά ξένος στο κόμμα του.
Όσο για τον Καραμανλή; Ήταν πλήρης καλών κι αγαθών προθέσεων, αλλά όλες χάθηκαν στη γωνία των οδών «Επανίδρυσης του Κράτους» και «Νταβατζήδων»….
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι ευθύνες αυτού του Κράτους που φτιάχτηκε, ανήκουν σε ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία, ενώ η Αριστερά όχι μόνο επιθυμούσε το συγκεκριμένο μοντέλο, αλλά ακόμη και σήμερα που μαζί μ’ αυτό κατέρρευσε ολόκληρη η χώρα, εκείνη δείχνει να είναι σιδηροδέσμια μαζί του.
Είναι προφανές ότι για δεκαετίες η βασική φιλοσοφία που διέπει το πολιτικό σύστημα –ανεξαρτήτως κομμάτων- είναι η «παραμύθι φούρναρης» κοινωνική πολιτική, αφού γινόταν με ξένα κόλλυβα και δη δανεικά.
Θα το πούμε για μια κόμη φορά.
Μπορεί την κοινωνία να την «τρώει» η αμείλικτη καθημερινότητα, αλλά φρονούμε ότι πρώτιστο μέλημά της θα έπρεπε να είναι η αλλαγή του μοντέλου και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς.
Οι κομματικοί μηχανισμοί και οι διακλαδώσεις τους στο βαθύ Κράτος, είναι αυτονόητο ότι αντιδρούν και μάλιστα λυσσαλέα.
Όμως, δεν μπορούν πλέον να τους ακολουθούν και να τους εμπιστεύονται ούτε καν τα ίδια τα κόμματα από τα οποία προέρχονται.
Κι αυτά τα κόμματα που ήταν υπεύθυνα για την κρίση, που ήταν υπεύθυνα για τη μέχρι σήμερα ατολμία στην περίοδο της κρίσης, οφείλουν πλέον να κάνουν τις υπερβάσεις τους.
Μόνο έτσι θα σωθεί ο τόπος.
Με ένα άλλο μοντέλο απ’ αυτό μέσα στο οποίο χρεοκοπήσαμε.
Αυτό το νέο μοντέλο, μακριά από τους κρατικούς παρεμβατισμούς, δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν ούτε ιδεοληψίας, ούτε πολιτικών καταγωγών.
Πρέπει να είναι μοντέλο αποτελεσματικό, αντιγραφειοκρατικό, αναπτυξιακό.
Μοντέλο πραγματιστικό.
Με μεταρρυθμίσεις.
Με δραστική μείωση του δημοσίου τομέα, ούτως ώστε να ελαφρώσει και να απαλλαγούν οι λοιποί φορολογούμενοι από την κοστοβόρα συντήρησή του.
Με δραστικό περιορισμό στις κρατικές σπατάλες.
Με την κατάργηση των δήθεν κεκτημένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Με το πλήρες άνοιγμα των επαγγελμάτων και δη των λεγομένων ευγενών.
Με τη δημιουργία ευέλικτου και κατανοητού φορολογικού συστήματος και την εξάλειψη της επάρατης πολυνομίας και γραφειοκρατίας.
Με τον εκσυγχρονισμό της Παιδείας και δη της πανεπιστημιακής, στη βάση προηγμένων ευρωπαϊκών προτύπων, για να μπορέσει η χώρα μας να αποκτήσει στελεχιακό δυναμικό με πραγματικά εφόδια στην ζώσα πραγματικότητα.
Ας το πούμε μια ακόμη φορά.
Για να ζήσει η Ελλάδα που θέλουμε, πρέπει να ψοφολογήσει η Ελλάδα που ξέρουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου