«Ελλάς: Δύση ή Ανατολή;»

Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης

γράφει

για το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Γεννηματά

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ροές», το νέο βιβλίο του επιτίμου αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, Παναγιώτη Γεννηματά, με τίτλο «Ελλάς: Δύση ή Ανατολή».

Το βιβλίο παρουσίασαν οι πρώην υπουργοί Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Αλέκος Παπαδόπουλος, οι δημοσιογράφοι Κώστας Αγγελόπουλος και Αθανάσιος Παπανδρόπουλος κι ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Την παρουσίαση συντόνισε ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος.

Κατωτέρω παρουσιάζω τα εισαγωγικά σχόλια που

 έκανε ο κ. Βέλιος, παρουσιάζοντας έναν προς έναν τους συμμετέχοντες.

Στην αρχή σκέφθηκα να τα παρουσιάσω ένα προς ένα με αναφορά στα ονόματα των ομιλητών που ακολουθούσαν κάθε σχόλιο. Όμως, με έκπληξη, ανακάλυψα ότι βάζοντάς στα σε μια σειρά -και με μία μόνον αντιμετάθεση, της 1ης παραγράφου με την 3η- προκύπτει ένα εξαιρετικό μικρό κείμενο που θα μπορούσε να είναι ο πρόλογος του βιβλίου. Το παρουσιάζω, λοιπόν σε αυτή την ενιαία μορφή:

Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι στη διαδικασία έκδοσης αυτού του βιβλίου, με το οποίο συμφωνώ γραμμή προς γραμμή, διαφωνούσα με τον τίτλο, αλλά δυστυχώς δεν βρήκα τίποτα καλύτερο. Βρίσκω ότι ο τίτλος, το ερώτημα μάλλον, «Ελλάδα: Δύση ή Ανατολή;» είναι ερώτημα αυτοαναιρούμενο. Στην πραγματικότητα εκείνο που υποδηλώνει είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι Δύση και δεν θέλει να είναι Ανατολή. Αυτή τη σχιζοφρένεια κουβαλάμε.

Το βιβλίο του πράγματι είναι αποδομητικό και αποκαλυπτικό. Ταυτόχρονα όμως διακατέχεται από μία αγωνία. Αναζητεί την προοπτική ενός ριζοσπαστικού εθνικού εκσυγχρονισμού, μία νέα παραγωγική αντίληψη στην οικονομία, ένα νέο μορφωτικό πρότυπο στην παιδεία. Αναζητεί δηλαδή εναγωνίως ο Τάκης Γεννηματάς μία ανταγωνιστική θέση για την Ελλάδα στον σύγχρονο κόσμο, μία σύγχρονη θέση για την Ελλάδα στον ανταγωνιστικό κόσμο.

Στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο το οποίο όντως προσφέρεται για λιθοβολισμό από τους απανταχού αγνούς Ελληναράδες.

Και χαίρω διότι ανάμεσά μας δεν βρίσκονται τέτοιοι.

Χαίρω διότι δεν έχουν συγκεντρωθεί –δεν το ήξεραν προφανώς– τέτοιοι απ’ έξω. Χωρίς αστεία πάντως, είναι όντως ένα βιβλίο ανίερο, ένα βιβλίο άκρως αποδομητικό. Θα είχατε κι εσείς δίκιο αν σοκαριζόσαστε διότι ο Παναγιώτης ο Γεννηματάς –ακούσατε, ακούσατε!– «καταλύει τον ένδοξόν μας βυζαντινισμό, δυσφημεί την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, συντάσσεται με τους βαρβάρους σταυροφόρους, σαρκάζει την εθνική μας ταυτότητα σε μία εποχή κατά την οποίαν χάνεται η πατρίς, υπονομεύει την πίστη μας σε μια εποχή που δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο για να στηριχθεί κανείς».

Φανταστείτε ότι αμφισβητεί μέχρι και το κάλλος της Αγια-Σοφιάς.

Αποδομεί μέχρι και τη βυζαντινή αγιογραφία.

Και σας ερωτώ: Τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από ένα βιβλίο;

Τώρα θα μου πείτε σε αντίλογο, το έθνος δεν πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές; Ποιος τα λέει αυτά; Αυτά τα λέει ο ποιητής ποιητική αδεία.

Ο λαός δεν λέει τέτοια! Ο λαός δεν θέλει να μάθει, θέλει να χειραγωγηθεί!!

Κάτι που αποδεικνύεται και από τον τρόπο άλλωστε που ψηφίζει!!!

Εξάλλου λύσεις ριζοσπαστικές διά πάσα νόσο και πάσα ψευδαίσθηση προσφέρονται καθημερινά στα τηλεοπτικά μας παράθυρα...

Είμαστε όλοι εξίσου αισιόδοξοι για το μέλλον αυτής της χώρας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Σας έλεγα προηγουμένως ότι το βιβλίο αυτό έχει ένα στοιχείο πολεμικής. Ενώ έχει μία εκπληκτική ευρυμάθεια, εμπεριέχει έναν σκληρό πυρήνα πολεμικής, η οποία συνίσταται στο εξής - παίρνω από τον πρόλογο ήδη: «Η ανατολική ορθοδοξία έχει αναδειχτεί ως ιδεολογία της οικονομικής καθυστέρησης, της κοινωνικής υπανάπτυξης και της εθνικής εσωστρέφειας».

Αυτό είναι το -ας πούμε- επίκαιρο στοιχείο, στο οποίο κατατείνει αυτό που αποκαλώ πολεμική αυτού του βιβλίου.

Και έχει βεβαίως να κάνει με το γεγονός ότι σήμερα η Ελλάδα της Ευρώπης, η Ελλάδα της ευρωζώνης είναι η τελευταία θεοκρατία μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο.

Το βιβλίο στην πραγματικότητα εξηγεί γιατί έχουμε μείνει αγκυλωμένοι σε αυτούς τους ιδεολογικούς, θεσμικούς και ψυχολογικούς -τολμώ να προσθέσω- αναχρονισμούς.