Αυτό που δεν λύνεται κόβεται!

Η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει το άντρο του κομματισμού και της κακοδιαχείρισης, προκαλεί και αντικρουόμενα συναισθήματα και αντιδράσεις.

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι είναι λυπηρό να κλείνει ένας φορέας που έχει συνδεθεί τόσο με το συναίσθημα των Ελλήνων, όσο και με μεγάλες καμπές και γεγονότα της δημόσιας ζωής.

Όμως, η εικόνα της ΕΡΤ κάθε άλλο παρά ρεαλιστική ήταν, είτε σε συνδυασμό με την κατάσταση του τόπου, είτε σε
 σχέση με το τι παρείχε, είτε –ακόμη ακόμη- με την άναρχη γιγάντωση της.

Η ΕΡΤ, μέχρι χθες βράδυ, είχε:

-         Πέντε κανάλια: ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, ERT WORLD (δορυφορικό), ΕΡΤ HD (Ψηφιακό)

-         Επτά ραδιοφωνικούς σταθμούς με έδρα την Αθήνα: 91,6 Πρώτο Πρόγραμμα, 103,7 Δεύτερο Πρόγραμμα, 90,9 Τρίτο Πρόγραμμα, 93,6 Kosmos, 101,8 ΕΡΑ Σπορ, 106,7 Φιλία, Πέμπτο Πρόγραμμα-Φωνή της Ελλάδας [στα βραχέα σε όλο τον κόσμο]).

-         Τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς με έδρα τη Θεσσαλονίκη (95,8, 102 και Τρίτο)

-         19 περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα

-         Δυο μουσικά σύνολα (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα, Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής, Χορωδία).

-         Μια έντυπη έκδοση, τη «Ραδιοτηλεόραση», ένα διαδικτυακό τόπο το www.ert.gr και το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ, archives.ert.gr.

-         2.656 «εργαζομένους» και εργαζομένους.

-         6 λογιστήρια που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους

Μια εικόνα, που ασφαλώς δεν μπορούσε να συνεχίζεται εσαεί.

Η ΕΡΤ, ακόμη και σήμερα στην εποχή της ταχύτητας και του διαδικτύου, είχε σταθμό που εξέπεμπε…στα Βραχέα…

Η ΕΡΤ, λειτουργούσε με τόσους «εργαζομένους» και εργαζομένους, όταν τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης (με όλα τα μεμπτά τους) λειτουργούν με υποπολλαπλάσιους.

Όταν ο πρώην υπουργός Τύπου, ο Ηλίας Μόσιαλος, μια από τις ελάχιστες φωνές λογικής και πολιτικού ρεαλισμού στην κυβέρνηση Παπανδρέου, επιχείρησε να βάλει τάξη σ’ αυτό το χάος, οι συνδικαλιστές εξεγέρθηκαν, αντέδρασαν ακόμη και σε στοιχειώδη πράγματα, όπως ο εξορθολογισμός των υπερωριών και ο περιορισμός των εξωτερικών συνεργείων.

Όταν συζητήθηκε η σταδιακή αναμόρφωση αυτού του γίγαντα σε σύγχρονο μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, με κατάργηση περιφερειακών σταθμών και συρρίκνωση άλλων στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, χάλασε ο κόσμος.

Η μια απεργία διαδεχόταν την άλλη, ενώ οι γραφικές αντιδράσεις των δυνάμεων της στασιμότητας ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Η αναγκαιότητα εξορθολογισμού της ΕΡΤ «έπαιζε μπουνιές» με τις αντιδράσεις συνδικαλιστών και κομματικών.

Τρία ή περισσότερα χρόνια, έδειχναν να «παίζουν τις κουμπάρες».

Πότε με τη διαθεσιμότητα, πότε με τις μετατάξεις, πότε με τις κόκκινες και πότε με τις πράσινες γραμμές.

Οι παραλογισμοί στην αποκορύφωσή τους.

Μέχρι και πανάκριβη κατασκευή που πληρώθηκε από τον ελληνικό λαό, κατέληξε στα σκουπίδια, επειδή δεν ..ταίριαζε με τα …μάτια κάποιας κυρίας!

Με δεκάδες εξωτερικές παραγωγές, όταν είχε όλα τα μέσα για δικές της.

Σπατάλες, σπατάλες, σπατάλες!

Ρουσφέτια, ρουσφέτια, ρουσφέτια!

Αναξιοκρατία στη νιοστή!

Κι ένας κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, καταστροφικός και απαρχαιωμένος!

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Κι η απόφαση μονόδρομος.

Ότι δεν λύνεται κόβεται, είχε πει ο μέγας στρατηλάτης της ιστορίας.

Πρέπει, επιπλέον, να σκεφτούμε και κάτι ακόμη.

Από τα χρόνια της αείμνηστης Μερκούρη που δεν πλήρωνε την ΕΡΤ, μέχρι την ΕΡΤ του Μαρούδα και τη «φασιστική» τηλεόραση, όπως την ονόμασε ο Μητσοτάκης, αλλά  και τα χιλιάδες δημοσιεύματα των μη συντεχνιακών δημοσιογράφων, υπήρχε η αντίληψη ότι η δημόσια τηλεόραση ΔΕΝ παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο της στην ενημέρωση.

Επιπλέον, στα χρόνια άνθισης του διαδικτύου, δεν υπήρξε ούτε μια ημέρα που να μην υπάρχουν μακροσκελείς συζητήσεις περί «μη πληρωμής» των υποχρεωτικών τελών προς την ΕΡΤ, ή για τις «ρουσφετολογικές» ή άκρως «κομματικές» τοποθετήσεις «εργαζομένων» και εργαζομένων σ’ αυτήν.

Και μιας που μιλήσαμε για «εργαζομένους» και εργαζομένους.

Πράγματι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι λυπηρό που χάνουν τις θέσεις τους.

Πράγματι, είναι λυπηρό να χάνουν τις θέσεις και την εργασία τους άνθρωποι που ήταν και είναι άξιοι.

Πράγματι, είναι ισοπεδωτική αυτή η λογική.

Όμως, είναι κι υπερβολική.

Αν όλοι αυτοί οι γραφικοί συνδικαλιστές, παντός κρατικοδίαιτου κλάδου, που έτρεξαν να συμπαρασταθούν στους «εργαζόμενους» και εργαζόμενους της ΕΡΤ,

αν όλοι αυτοί οι μεγαλοκαλλιτέχνες –κρατικοδίαιτοι κατά βάση, επιδοτούμενοι επί δεκαετίες από πληρωμένες συναυλίες δημοτικών ή άλλων αρχόντων-,

αν όλοι αυτοί που μιλούσαν για «χούντα» χθες βράδυ από τις συχνότητες της ΕΡΤ,

αν όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι της που χθες βράδυ έλεγαν απίστευτα πράγματα και φανέρωσαν τη γύμνια τους, είχαν αντιδράσει έτσι ή στο ένα χιλιοστό αυτών, κάθε φορά που έκλεινε μια επιχείρηση και βρέθηκε η Ελλάδα με 1,5 εκ. ανέργους, θα μπορούσε κάποιος να τους συμπαθήσει.

Χίλιοι άνεργοι την ημέρα στον ιδιωτικό τομέα και δεν άνοιξε μύτη.

Ούτε είδαμε κανένα Τσίπρα, Λαφαζάνη, Βενιζέλο ή Κουβέλη να απειλούν Θεούς και δαίμονες.

Ούτε κανένα Μπαλασσόπουλο, Σταματόπουλο, Φωτόπουλο και λοιπά ευλογημένα παιδιά της μονομότητας να ξεσηκώνουν την κοινωνία και να φωνάζουν για…χούντα!

Βλέπετε, οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα είναι παιδιά ενός κατώτερου παιδιού και δεν έχουν μικρόφωνα και εικόνα για να «πουλήσουν» τον πόνο τους.

Επαναλαμβάνουμε ότι η απόφαση για το λουκέτο στην ΕΡΤ είναι μαχαιριά στα συναισθήματα πολλών Ελλήνων.

Αλλά, έτσι όπως λειτουργούσε δεν μπορούσε πλέον να λειτουργεί.

Ναι χρειαζόμαστε την δημόσια τηλεόραση.

Όχι αυτή που είχαμε, αλλά μια μικρότερη πιο παραγωγική και αποτελεσματική.

Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει βασισμένη στον οδικό χάρτη που είχαν δημιουργήσει ο Ηλίας Μόσιαλος κι η επιτροπή του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου.

Η ΕΡΤ προφανώς δεν έκλεισε.

Ανέστειλε τη λειτουργία της για να εξορθολογιστεί, να «τετραγωνιστούν» και να εκλογικευτούν οι υπηρεσίες της και να ξαναανοίξει για να επιτελεί τον πραγματικό της ρόλο.

Όσο πιο γρήγορα γίνει, τόσο το καλύτερο και για το νέο σχήμα που θα δημιουργηθεί (μάλλον με δυο τηλεοπτικά και τρία ραδιοφωνικά κανάλια), αλλά και για όσους εκ των αξίων (ελπίζουμε) επαναπροσληφθούν.

Αν βγάλουμε το συναίσθημα στην άκρη, ασφαλώς δεν μπορούμε να κλαίμε για την ΕΡΤ που χάσαμε.

Όμως, θα κλαίμε και θα οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε, αν ο οργανισμός που θα δημιουργηθεί στη θέση της, συνεχίσει να έχει τις δικές της παθογένειες….