Η ισχνή Δράση

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Στις περυσινές εκλογές, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η Δράση, θα κατάφερνε με άνεση να εκλεγεί στο κοινοβούλιο.

Δεν ήταν μόνο ο καθαρός πολιτικός της λόγος που δημιουργούσαν αυτή τη σιγουριά, δεν ήταν μόνο η προσωπικότητα του Στέφανου Μάνου, δεν ήταν η πρόθεση που άκουγα από πολλούς πολίτες να την υπερψηφίσουν.

Ήταν ότι θεωρούσα πως στο σαθρό πολιτικό σκηνικό, η αναγκαιότητα

 υπερψήφισης κομμάτων που δεν είχαν έφεση στον λαϊκισμό, θα κινητοποιούσε κοινωνικές δυνάμεις που δεν έχουν ευήκοα ώτα σ’ αυτόν.

Τελικά, οι Έλληνες προτίμησαν μορφώματα που είχαν έφεση σε θεωρίες συνωμοσίας κι αρέσκονταν να δρουν πολιτικά βασισμένοι στους αεροψεκασμούς ή στην πατριδοκαπηλία.

Η Δράση δεν μπόρεσε να περάσει το κατώφλι του κοινοβουλίου, ούτε με τη συνεργασία της με το κόμμα του διαδικτύου που δημιούργησε ο Θάνος Τζήμερος.

Έκτοτε και για έναν χρόνο, επιχείρησε να οργανωθεί, να ταυτοποιήσει περισσότερο τις θέσεις της, να παράγει πιο εποικοδομητικό λόγο.

Προχώρησε με άκρως δημοκρατικές διαδικασίες σε συνέδριο, εξέλεξε νέα όργανα και πρόεδρο, τον ευρωβουλευτή Θεόδωρο Σκυλακάκη, που είχε παραμείνει άστεγος μετά την άρνησή του να ακολουθήσει τη Ντόρα Μπακογιάννη στην επιστροφή της στη Νέα Δημοκρατία.

Ωστόσο, εξακολουθώ να παραμένω προβληματισμένος για τη Δράση, κυρίως με την αδυναμία της να διεισδύσει σε ευρύτερο πολιτικό ακροατήριο και πέραν κάποιων μεγαλοαστικών περιοχών του λεκανοπεδίου και της περιφέρειας.

Κι όμως, η πλειοψηφία των πολιτικών στελεχών της Δράσης είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, έχουν αναγνώριση από τον κοινωνικό τους περίγυρο και εκφράζουν σημαντικό λόγο και τεκμηριωμένες προτάσεις.

Όμως, το ερώτημα παραμένει.

Γιατί η Δράση δεν μπορεί να συγκινήσει και να εισπράξει εκλογική αποδοχή;

Αρκεί η απάντηση που δίνεται από πολλούς, ότι όσα «λέει» δεν ηχούν ευχάριστα σε εκείνους που δεν είναι εκπαιδευμένοι να ακούν μόνο όσα τους βολεύουν;

Αρκεί η ελιτίστικη εξήγηση ότι «ο λαός δεν καταλαβαίνει τον πολιτικό λόγο της Δράσης»;

Το «αφήγημα» της Δράσης, είναι πράγματι δύσκολο να το ακούσουν οι Έλληνες.

Ο λόγος της δεν παράγει τις «συγκινήσεις» και τις φορτίσεις που έχουν γαλουχηθεί.

Δεν έχει φανατισμό που δημιουργεί εξάρσεις στα κατώτερα ένστικτα, δεν κινητοποιεί συναισθήματα, δεν φτάνει σε περιοχές που η τσάπα κι ο κασμάς κινητοποιούν τους ιδρωτοποιούς αδένες ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ή ακόμη ακόμη βάζει σε λειτουργία το μυαλό.

Λόγος με μπόλικο ελιτισμό κι ίσως αλαζονεία.

Μαζί με πολιτικό κυνισμό στην οικονομία.

Η Δράση θυμίζει το πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού, με τη διαφορά ότι εκείνο κατάφερνε να είναι «παρών» στο πολιτικό σκηνικό.

Όλα αυτά, είναι ικανά να συνεγείρουν τα στελέχη της και μια μικρή ομάδα ψηφοφόρων, αλλά δεν επιτρέπουν τη διείσδυση σε μεγαλύτερα στρώματα.

Αλλά, σε μια Ελλάδα που ακόμη και σήμερα, μετά την «εθνική καταστροφή», δεν φαίνεται να αλλάζει την πολιτική της κουλτούρα, παρόμοια εγχειρήματα δεν δείχνουν αρεστά και ελκυστικά.

Οι προκλήσεις, σαφώς αποτελούν μια μέγιστη δυνατότητα ανθρώπων και ομάδων να ξεπεράσουν τα όρια και τις δυνατότητες τους.

Νομίζω, ότι μπροστά σε μια τέτοια βρίσκεται η Δράση κι η νέα ηγεσία της.

Δεν γνωρίζω τι σκέφτονται και με ποιον τρόπο θα επιχειρήσουν να ξεπεράσουν τα σοβαρά ζητήματα που κρατούν ισχνή την δυναμική του κόμματός τους.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι πρέπει τη συμπάθεια που ένοιωσαν πολλά τμήματα της κοινωνίας στις περυσινές εκλογές, να τη μετατρέψουν σε έρωτα.

Η Δράση οφείλει να μετατραπεί σε…Άμεση!

Θα είναι χρήσιμο για τον τόπο να έχει στο κοινοβούλιο φωνές πολιτικού ορθολογισμού.

Διαφορετικά, θα είναι επίκαιρη η ρήση του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου, όταν το 1981 το ΚΚΕ Εσ. είχε μείνει εκτός Βουλής:

«Μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται…».