Ο Ανδρέας, το σήμερα κι η αστάθεια που έρχεται

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μοντέλο του Κράτους που χρεοκόπησε τα τελευταία χρόνια –και μαζί του πήρε όλη την ελληνική κοινωνία- έχει την αφετηρία του στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80.

Ας μη ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων οβιδιακών του μεταμορφώσεων, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εμφανιστεί, εκείνα τα χρόνια, ως έξαλλος «υπερεπαναστάτης Αριστερός», θεωρούσε τους ευρωκομμουνιστές …κρυπτοκαπιταλιστές και τη Σοσιαλδημοκρατία «καπιταλιστικό» παρακλάδι.

Όμως, ως πούρος λαϊκιστής που ήταν, αφού βάφτισε

 το κόμμα του Σοσιαλιστικό, μετονόμασε τον λαϊκισμό του σε προοδευτικότητα, ακολούθησε τον δρόμο των παροχών και της δημιουργίας ενός Κράτους με πυρήνα το Δημόσιο και το κόμμα του.

Με τις δήθεν «προοδευτικές κοινωνικοποιήσεις» του…απέναντι στα «ιδιωτικά» συμφέροντα που …ήθελαν να τον…αποδομήσουν.

Ο νηφάλιος ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει ασφαλώς, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κυβέρνησή του εφάρμοσαν μια άνευ προηγουμένου επεκτατική πολιτική, με άξονα την διεύρυνση της κατανάλωσης μέσω  των υπέρμετρων αυξήσεων –παροχών στα εισοδήματα. Οι μισθοί αυξήθηκαν σχεδόν 40%, ενώ καθιερώθηκε η περίφημη ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή), που ουσιαστικά κατέστρεψαν την ανταγωνιστικότητα και εκτροχίασαν την οικονομία.

Πολύ περισσότερο, αφού όλα αυτά έδιναν ένα καίριο πλήγμα στον ιδιωτικό τομέα, που συν τοις άλλοις συμπιεζόταν τόσο από την γραφειοκρατία, όσο και από την αύξηση του κόστους εργασίας.

Έτσι δημιουργήθηκαν οι «προβληματικές επιχειρήσεις», για τις οποίες ουδείς «έκλαψε», αφού ερχόταν το καλό «ΠαΣοΚ, τις έπαιρνε από τα κακά αφεντικά και τις… «κοινωνικοποιούσε» - κρατικοποιούσε.

Έτσι δημιουργήθηκε το Κράτος δεινόσαυρος.

Μια νέα τάξη γεννιόταν.

Μια τάξη που είχε επίκεντρο την κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα, με απίστευτα προνόμια εις βάρος των άλλων και με την δημιουργία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.

Το 1980, το δημόσιο χρέος ήταν 39,4% του ΑΕΠ.

Δέκα χρόνια μετά, το 1990, είχε εκτιναχθεί στο 109,2% του ΑΕΠ

Μέχρι το 1985, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκε κατά 32%, όπως αναφέρει ο Νίκος Χριστοδουλάκης (υπουργός Οικονομικών του Σημίτη), στο βιβλίο του «Το τοπίο της ανάπτυξης», που εξεδόθη το 1999 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Αυτή, λοιπόν, είναι η αφετηρία των σαθρών θεμελίων της ελληνικής οικονομίας, που οδήγησαν στον σημερινό εκτροχιασμό, αφού πέραν του τριπλασιασμού του χρέους μέσα σε δέκα χρόνια, «εκμαυλίστηκε» πολιτικά και συνειδησιακά η κοινή γνώμη.

Έκτοτε, ο ίδιος ο Παπανδρέου (όταν είδε που οδηγούσε το έκτρωμα που ο ίδιος δημιούργησε) επιχείρησε την σταθεροποίηση στην αρχή της δεύτερης θητείας του, με υπουργό Οικονομικών τον Σημίτη.

Ο λαϊκισμός, όμως, ήταν πλέον πανταχού παρών.

Ο Σημίτης τα βρόντηξε και η κατάληξη ήταν στις αποθεωνόμενες δηλώσεις του τύπου… «Τσοβόλα δώστα όλα»…

Ο Μητοστάκης που ακολούθησε, δεν πρόλαβε και δεν μπόρεσε να πιεί ούτε καν ένα καφέ.

Το ισχυρό Κράτος του προκατόχου του, τον έριξε εν ριπή οφθαλμού.

Μπορεί η ιστορία να «λέει» ότι ο Μητσοτάκης «έπεσε» εκ των έσω, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αν είχε καταφέρει να τελειώσει τις μεταρρυθμίσεις που είχε στο μυαλό του, δεν θα τον «έριχνε» κανένας.

Το «βαθύ Κράτος του ΠαΣοΚ», ήταν ανάχωμα σε οτιδήποτε.

Αυτό το Κράτος, δεν το αντιμετώπισε ούτε ο λεγόμενος μεταρρυθμιστής Σημίτης, με μεγαλύτερη αποτυχία του την απόσυρση του νομοσχεδίου Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό, μόλις αντέδρασαν οι συνδικαλιστές του κόμματός του.

Ούτε φυσικά ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος επέλεξε το μοντέλο διακυβέρνησης εκ του μακρόθεν στα εσωτερικά, αρκούμενος στα θεωρούμενα από τον ίδιο «μεγάλα και σημαντικά» εξωτερικά ζητήματα.

Επί των ημερών, μάλιστα, της Νέας Δημοκρατίας, πλέον των… καθιερωμένων κομματικών προσλήψεων, διείσδυσαν στον κρατικό μηχανισμό και χιλιάδες συμβασιούχοι των προηγουμένων «χρήσεων», με τη μορφή …μονιμοποίησης.

Δεν απείχαμε πολύ από την καταστροφή, πολύ περισσότερο όταν τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο έτερος Παπανδρέου, που αν δεν είχε αυτό το επίθετο, θα του ήταν δύσκολο να διευθύνει ακόμη και περίπτερο στο Καλέντζι.

Τώρα, λοιπόν, που έχουμε φτάσει εδώ που είμαστε, που έχουμε διανύσει περισσότερο από τον μισό δρόμο στα σαγόνια της τρόικας, που έχουμε κάνει πολιτικές υπερβάσεις (με την τρικομματική κυβέρνηση) και τεράστιες οικονομικές θυσίες (φόροι, εισφορές κλπ), έρχεται η ώρα που το μαχαίρι πρέπει να μπει στο κόκαλο.

Δεν νοείται άλλος χαμένος χρόνος.

Δεν νοούνται άλλες… «κόκκινες» γραμμές.

Τώρα χρειάζεται το πολιτικό θάρρος.

Τώρα είναι τα δύσκολα. Στην αντιμετώπιση της «Ιερής αγελάδας».

Του βαθέως Κράτους.

Οι δυο εκ των τριών ετέρων της κυβέρνησης, δεν δείχνουν διατεθειμένοι να υπερβούν τις αγκυλώσεις τους.

Ανέκαθεν άλλωστε  μ’ αυτές πορεύθηκαν.

Τρανή απόδειξη η επιμονή τους σε αποτυχημένους συνδικαλιστές-υπουργούς, οι οποίοι τον μόνο που πράττουν είναι να καθυστερούν όσα οφείλουν να γίνουν.

Από την άλλη πλευρά, μπορεί ο πρωθυπουργός να έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο επιδεικνύοντας πολιτικό θάρρος που ουδείς προκάτοχός του επέδειξε, αλλά το κοντινό του περιβάλλον χειρίστηκε το όλο ζήτημα της ΕΡΤ με απίστευτο ερασιτεχνισμό.

Τέτοιον, που εν πολλοίς ακυρώνει τα σημαντικά οφέλη της κίνησής του.

Το ζήτημα τώρα είναι διττό.

Ο τόπος δεν αντέχει ούτε περιπέτειες –αστάθεια, ούτε εκλογές.

Η μόνη λύση είναι το…κρασάκι μέσα στο νερό.

Ο μεν Σαμαράς να γίνει πιο συλλογικός και να στείλει στο διάβολο τους δικούς του που αντιστέκονται στις μεταρρυθμίσεις.

Οι δε Βενιζέλος και Κουβέλης, να σταματήσουν να «κολλάνε» τα θέματα που πρέπει να τρέξουν, για τα οποία έχουν υπογράψει.

Όμως κι αυτή η λύση θα είναι πρόχειρη κι ίσως εμβαλωματική.

Το γυαλί έχει ραγίσει, αφού οι «Ιερές αγελάδες» που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου κλωτσάνε συνεχώς.

Έχουμε την αίσθηση ότι η χώρα μπαίνει σε μεγάλες περιπέτειες, κυρίως με την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα.

Ακόμη κι εκλογές να γίνουν, οι δημοσκοπικοί αριθμοί δεν δημιουργούν ελπίδες για την αποφυγή της.

Οι λεγόμενοι μεταρρυθμιστές είναι διάσπαρτοι και εν πολλοίς δέσμιοι των πολιτικών τους καταβολών.

Γεγονός που σημαίνει ότι δύσκολα μπορούν να παίξουν ρόλο.

Η Αριστερά εμφανίζεται προστάτιδα των ρετιρέ και των «Ιερών αγελάδων», εν πλήρη αντιθέσει με την ιδεολογία της.

Ενώ, ακόμη και στο χείριστο ενδεχόμενο να συγκυβερνήσουν ο ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα του Καμένου, η αστάθεια θα είναι κυβέρνηση….

Πού πάμε;

Ο Θεός της Ελλάδας ας βάλει το χέρι του…