Περί Ερντογάν

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο γράφων δεν δηλώνει «τουρκολόγος».

Δεν γνωρίζει τις παραμέτρους της τουρκικής κρίσης εις βάθος.

Όσα εκφράζει σ’ αυτό το άρθρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή παρατήρηση όσων συμβαίνουν στην Τουρκία και κάποιες σκέψεις βασισμένες στην απλή λογική.

Πολύ περισσότερο αφού η

πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ, αντιμετωπίζει το ζήτημα –ως συνήθως – επιδερμικά και μέσω των γνωστών κραυγών της ημιμάθειας, του λαϊκισμού και της χαιρεκακίας.

Το βέβαιο είναι –κι απολύτως ορατό και σε μη ειδικούς- ότι ο Ερντογάν εμφανιζόμενος ως πολιτικός με «μαντήλα» του Ισλάμ, επιχειρεί αργά και σταθερά να μεταβάλλει την Τουρκία σε ισλαμική δημοκρατία, τύπου Ιράν.

Το, επίσης, βέβαιο είναι, ότι η Τουρκία των ημερών Ερντογάν έκανε αλματώδη βήματα προς την ανάπτυξη και από τα σαγόνια του ΔΝΤ μπήκε στις 20 μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη σε οικονομικό επίπεδο.

Μπορεί αυτά να έγιναν με μπόλικη δόση αυταρχισμού, αλλά κακά τα ψέματα, χωρίς τέτοιον, μπορεί να παίζει κάποιος, μόνο με τα δελφίνια του Αιγαίου ή ασχολείται με τον κορμοράνο του Βοτανικού.

Από την άλλη πλευρά – κι αυτό είναι απολύτως ορατό- ο Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα ετερόκλητο πλήθος, κυρίως νέων ανθρώπων, που αντιδρούν είτε στην αυταρχικότητά του, είτε στις επιδιώξεις του για περιορισμό του κοσμικού Κράτους.

Οι δε αντίπαλοί του, τους οποίους δείχνει να προκαλεί συστηματικά για να επιβεβαιώνει την ισχύ του, τον κατηγορούν ότι διχάζει την τουρκική κοινωνία.

Όμως, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι ανέκαθεν η Τουρκία είχε διχασμένη κοινή γνώμη.

Συνέβη δε κι εκεί, περίπου ότι συνέβη στην Ελλάδα με το ΠαΣοΚ που από το 1974 που ιδρύθηκε, κατέκτησε εν ριπή οφθαλμού την εξουσία.

Οι κεμαλιστές απωθούσαν την τουρκική κοινωνία επειδή ο συντηρητισμός τους δεν επέτρεπε τον εκσυγχρονισμό κι ήρθε ο Ερντογάν ν’ απευθυνθεί στους «πληβείους» και στους ισλαμιστές, να τους μιλήσει για την, μέσω του κόμματός του, ανέλιξή τους και να τους συνεγείρει.

Κι όχι μόνο αυτό.

Όπως στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 με τον παπανδρεϊσμό και τους «πρασινοφρουρούς» που αλματωδώς ανέβηκαν τα σκαλιά της οικονομικής - κοινωνικής ιεραρχίας και «καταξίωσης», έτσι και στην Τουρκία δημιουργήθηκαν οι σκληροί «ταλιμπάν» του Ερντογανισμού που απολαμβάνουν και πλούτο και κοινωνική υπεροχή.

Μια απλή διήμερη ταξιδιωτική περιήγηση στην Κωνσταντινούπολη ή στη Σμύρνη –πόσο μάλλον στην βαθειά Ανατολή- πείθει και τον πιο αδαή.

Είναι ολοφάνερες οι διαφορές μεταξύ κεμαλικών – εκσυγχρονιστών και ισλαμιστών.

Κυρίως σε πολιτισμικό επίπεδο και κουλτούρα.

Με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς οι πρώτοι (ξένες γλώσσες, ευρωπαϊκές συμπεριφορές, έφεση στην τεχνολογία και τη χρήση της, επιχειρηματικότητα στραμμένη στη Δύση κλπ), με απολύτως ανατολίτικα οι δεύτεροι (μαντήλα, ιμάμης, προσευχή και ραχάτι).

Όλα αυτά, μπορούν σε μια επιφανειακή ανάλυση να θεωρηθούν ως αιτίες όσων συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τουρκία.

Σκέφτομαι, όμως, ότι μάλλον αποτελούν προειδοποίηση άλλων δυνάμεων στην επεκτατική αλαζονεία του Ερντογάν.

Χωρίς να καταφεύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει σηκώσει μπόι πολύ –μα πολύ- μεγαλύτερο από το δικό του.

Έχει υιοθετήσει την οθωμανική σουλτανική αντίληψη στην εξωτερική του πολιτική, συμπεριφέρεται ως εξουσιαστής στην περιοχή, επί τη βάσει θρησκευτικών δεδομένων, ενώ εμφανίστηκε να επιδιώκει την ηγεμονία ή πρωτοκαθεδρία στις πρωτοβουλίες του έναντι των μουσουλμανικών Κρατών. Ειδικά μετά τις εκδηλώσεις της «Αραβικής Άνοιξης».

Ίσως, λοιπόν, κάποιοι επιθυμούν να τον «κοντύνουν».

Το ίδιο κι οι Κούρδοι (παρ’ ότι συμφώνησαν για ανακωχή), το ίδιο κι οι Αλεβίτες που αποτελούν μια συμπαγή θρησκευτική και πολιτισμική κοινότητα 15 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Τουρκία.

Αν πράγματι κάποιοι επιθυμούν να «κοντύνουν» τον αλαζόνα Ερντογάν, είναι βέβαιο ότι το μπορούν.

Ήδη στενοί του συνεργάτες, όπως ο πρόεδρος της χώρας ή κορυφαίοι παράγοντες του κόμματος και της κυβέρνησής του, εμμέσως πλην σαφώς τον αποδοκιμάζουν.

Όμως, αυτή τη στιγμή, ο Ερντογάν δεν πρόκειται να «πέσει».

Εκτός του ότι εξακολουθεί να είναι ισχυρότατος, δείχνει να είναι ο μόνος που μπορεί να ισορροπεί τις καταστάσεις στη χώρα του, έστω και μεταχειριζόμενος την γνωστή αυταρχικότητα των Τούρκων πολιτικών.

Όσο για εμάς;

Θα ήταν συνετό να σταματήσουμε τις διάφορες αερολογίες στα ΜΜΕ.

Θα ήταν φρόνιμο να σταθούμε στα του οίκου μας και να απομονώσουμε τους γνωστούς υπερπατριώτες που βγαίνουν στις τηλεοράσεις κι ισχυρίζονται διάφορες φαιδρότητες για την…κόκκινη μηλιά…. τους…εξαδάκτυλους και το….ξανθό γένος που θα μας βοηθήσει….να ανακτήσουμε όσα μας "έκλεψαν"....