Η αναγκαιότητα ισχυρής Κεντροαριστεράς

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αν ένας πολιτικός αναλυτής επιχειρήσει να «διαβάσει» το σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι, δεν θα δυσκολευθεί να καταλήξει σε κάποια βασικά συμπεράσματα.

Κατ’ αρχάς, θα δει την Νέα Δημοκρατία να έχει σαφές και σταθερό προβάδισμα και τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται πίσω της, έστω και τελματωμένος, από τις παλινωδίες της ηγεσίας του και την πολυγλωσσία που εκφράζουν οι συνιστώσες του.

Εν συνεχεία, θα διαπιστώσει ότι ο χώρος

 ανάμεσα στα δυο κόμματα, συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα τα προβλήματα τόσο στο ΠαΣοΚ (κυρίως), όσο και στη ΔΗΜΑΡ.

Τέλος, θα διαπιστώσει ότι τα κόμματα που εκφράζουν ακραίες θέσεις ή επαγγέλλονται ασυνάρτητα πράγματα, εξακολουθούν να κρατούν θέση στην πολιτική καθημερινότητα, ενώ το ΚΚΕ αναζητά λόγους ύπαρξης στη νέα εποχή.

Φυσικά, θα διαπιστώσει και την σημαντικότατη μερίδα της κοινωνίας, που παρακολουθεί τα πολιτικά δρώμενα αποστασιοποιημένη, αναζητώντας πολιτικά στηρίγματα κι ελπίδα.

Πέραν των δημοσκοπήσεων, ο ίδιος πολιτικός αναλυτής δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει και κάτι ακόμη.

Την τεράστια επιρροή του λαϊκισμού, αλλά και τις κινήσεις πολιτικού τακτικισμού στις οποίες καταφεύγουν εσχάτως, τα δυο μικρότερα κόμματα της κυβερνητικής συνεργασίας.

Το βέβαιο είναι ότι ο λεγόμενος Κεντροαριστερός χώρος, υφίσταται τις συνέπειες των αφρόνων πολιτικών επιλογών των Παπανδρέου.

Οι επιλογές του Ανδρέα υποθήκευσαν το μέλλον της Ελλάδας κι οι επιλογές του γόνου του, της έδωσαν τη χαριστική βολή και ουσιαστικά κατέστρεψαν πρόσωπα και πράγματα.

Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ο χώρος αυτός δεν αποτελεί υπερπολύτιμο πυλώνα τόσο της δημοκρατίας, όσο και της ίδιας της κοινωνίας.

Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία του είναι προσηλωμένη στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας.

Κι αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να φορέσει άλλα ρούχα πλην των αμπέχωνων της άρνησης και της μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι αυτός ο χώρος παραμένει άστεγος ή έστω προσωρινά στεγασμένος σε κάτι που δεν τον εκφράζει.

Συνεπώς, είναι απαραίτητη η αναδημιουργία, η αναγέννηση αυτού του χώρου.

Δεν νοείται η ευρωπαϊκή Ελλάδα να μην διαθέτει σύγχρονη, ευέλικτη και παραγωγική Κεντροαριστερά.

Ούτε νοείται ο χώρος κι ο κόσμος αυτός, να γίνεται έρμαιο της κάθε περιθωριακής συνιστώσας.

Πώς, όμως, μπορεί να αναγεννηθεί και να ανασυσταθεί η Κεντροαριστερά, όταν σήμερα είναι κατακερματισμένη και παρακολουθεί ανήμπορη τις εξελίξεις και τους ναπολεοντισμούς εφήμερων ηγετών και ηγετίσκων;

Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα κόμμα σοβαρό, αξιοπρεπές και δημιουργικό για τον τόπο, όταν κάθε πρώην υπουργός του Παπανδρέου δημιουργεί κι από ένα κόμμα, που στηρίζεται στον εγωκεντρισμό του, μόνο και μόνο για να παραμένει «παρών» στο πολιτικό σκηνικό;

Πώς μπορεί με τις σημερινές συνθήκες και την τεράστια φθορά που έχουν υποστεί κορυφαία στελέχη της Κεντροαριστεράς να δουν τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος και να καταφέρουν να ζυμωθούν σ’ ένα κόμμα, μια ηγεσία, μια προοπτική;

Πώς μπορούν να προσελκύσουν νέα, άφθαρτα πολιτικά στελέχη;

Τη λύση δεν μπορεί να τη δώσει άλλος, πλην εκείνων που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι.

Μπορεί όταν επαναλαμβάνεται η ιστορία να καταλήγει σε φάρσα, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι στη Δύση που είμαστε ενταγμένοι, αποτελεί κεφαλαιώδες ζήτημα η εναλλαγή στην εξουσία, ανάμεσα σε Κεντροδεξιούς και Κεντροαριστερούς συνασπισμούς.

Κι όταν λέμε επανάληψη της ιστορίας, αναφερόμαστε στη δεκαετία του ΄50, όταν μετά την ίδρυση της ΕΡΕ από τον Καραμανλή, ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός, αρνήθηκε τη συμμετοχή σ’ αυτήν κεφαλαιωδών προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς (π.χ. Σοφοκλής Βενιζέλος, Γεώργιος Παπανδρέου κλπ) και ώθησε στη δημιουργία της Ένωσης Κέντρου, που ήταν συνασπισμός των κομμάτων και κομματιδίων της αντιπολίτευσής του (Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου, Λαϊκό Κοινωνικό του Στέφανου Στεφανόπουλου, Κόμμα Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη, Προοδευτικό Εργατοτεχνικό του Παυσανία. Κατσώτα, ΕΠΕΚ του Σάββα Παπαπολίτη, Δημοκρατικό Κέντρο-Αγροτική Φιλελευθέρα Ένωσις του Ηλία Τσιριμώκου και ένα μικρό δεξιό κόμμα του Θεόδωρου Τουρκοβασίλη), υπό οκταμελή διοικητική επιτροπή και πρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Από την άλλη πλευρά, χωρίς ισχυρό Κεντροαριστερό κόμμα, τα δεδομένα διακυβέρνησης του τόπου την επόμενη ημέρα, προδιαγράφονται εξαιρετικά ομιχλώδη.

Με ποιον άραγε –πλην ενός τέτοιου κόμματος- θα μπορούσε να συνασπιστεί κυβερνητικά η Νέα Δημοκρατία;

Με ποιους από τους ανερμάτιστους αρχηγούς των λοιπών κομμάτων του πολιτικού σκηνικού, θα μπορούσε να υπάρξει οποιαδήποτε –ακόμη κι η πιο απλή- συζήτηση;

Εξ ου και υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα δημιουργίας ισχυρού Κεντροαριστερού κόμματος.

Κι ας μη ξεχνάμε, το επαναλαμβάνουμε, ότι σε όλη την Ευρώπη η εναλλαγή στην εξουσία πραγματοποιείται ανάμεσα σε ισχυρά και κυρίως σοβαρά κόμματα.

Στη δε Γερμανία, η πιο πιθανή εξέλιξη μετά τις εκλογές, είναι η συνεργασία της Μέρκελ με τους σοσιλδημοκράτες.