Σκέψεις κι ερωτήματα εν όψει κινητικότητας σε Κεντροαριστερά & Κεντροδεξιά

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν μπορώ να κατανοήσω την επιμονή κάποιων στην ανασύσταση της Κεντροαριστεράς.

Ούτε της λεγόμενης Κεντροδεξιάς.

Όχι ότι δεν είναι αναγκαίες, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω το πλαίσιο στο οποίο περιχαρακώνονται.

Και μόνο οι όροι μου φαίνονται
ξεπερασμένοι, τοιχογραφίες από εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Όροι με έντονα αρνητική φόρτιση από το παρελθόν, με έντονα παλαιοκομματικά στοιχεία που έχουν την αφετηρία τους ακόμη και στον εμφύλιο, με πάμπολλες αναφορές μίσους.

Όσο μισητή ή μη αποδεκτή ήταν η Δεξιά για τους μη οπαδούς της, άλλο τόσο ήταν κι η Αριστερά για τους άλλους.

Ακόμη και με τις παραμορφώσεις τους σε πιο κεντροβαρείς –μετριοπαθείς θέσεις.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε –και μάλιστα τώρα που έχουν αρχίσει οι ζυμώσεις  εν όψει της επόμενης ημέρας- ότι ο συντηρητισμός κατοικοεδρεύει και στους δυο βασικούς πόλους του πολιτικού άξονα.

Ο τρίτος πόλος είναι αυτός που λείπει κι έχει ανάγκη η χώρα.

Αυτός που θα περιλαμβάνει δυνάμεις προερχόμενες από τον φιλελευθερισμό και τη σοσιαλδημοκρατία και θα τις ταυτίσει στις μεταρρυθμιστικές αναγκαιότητες με βάση την ελευθερία, τον άνθρωπο, αλλά και το ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Είναι περίεργο ότι στον αυτοαποκαλούμενο «προοδευτικό χώρο», περιλαμβάνουμε τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Άλλο τόσο περίεργο είναι ότι δυνάμεις της αυτοαποκαλούμενης «Κεντροδεξιάς» εκφράζονται μέσω ταλιμπανικών απόψεων της βαθύτατης συντήρησης.

Αλλά, αυτά αποτελούν μέρος αυτών που αποκαλούμε ελληνικές ιδιαιτερότητες.

Είναι σαφές ότι το νέο που πρέπει να γεννηθεί δεν μπορεί να έχει καταβολές από το χθες, ούτε αναφορές σε ξεπερασμένα ιδεολογήματα. Προσοχή δεν μιλώ για ιδεολογίες, αλλά ιδεολογήματα, δηλαδή αγκυλώσεις του χθες.

Είναι σαφές ότι στο νέο που πρέπει να γεννηθεί δεν μπορεί να υπάρχουν ζητήματα που να αποτρέπουν την συμμετοχή ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Είναι σαφές ότι το νέο που πρέπει να δημιουργηθεί δεν μπορεί να έχει αναφορές σε Δεξιά κι Αριστερά. Αν τις έχει αποκλείει αυτομάτως κάποια στρώματα ή πολιτικούς φορείς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ηλίας Μόσιαλος και η «Δυναμική Ελλάδα», που ενώ είναι σε σαφή μεταρρυθμιστικό δρόμο, κοτσάρισαν και την φράση «προοδευτικές αλλαγές» που είναι ταυτισμένη αρνητικά με την Αριστερά ή έστω τις κεντρογενείς παραφυάδες της. Το αποτέλεσμα είναι η επιφυλακτικότητα ή ο σκεπτικισμός όλων των υπολοίπων και δη των λεγόμενων κεντροδεξιών.

Να το πω πιο χαρακτηριστικά:

Μπορεί σε μια αναμορφούμενη «Κεντροαριστερά» να έχει θέση η Δράση; Φοβάμαι όχι. Κι όμως θα μπορούσε να έχει αν το πλαίσιο ήταν ευρύτερο και κυρίως σαφώς μεταρρυθμιστικό.

Μπορεί σε μια αναμορφούμενη «Κεντροαριστερά» να έχει θέση η «Δημιουργία Ξανά»; Φοβάμαι όχι. Κι όμως θα μπορούσε να έχει αν το πλαίσιο ήταν ευρύτερο και κυρίως σαφώς μεταρρυθμιστικό.

Μπορεί σε μια αναμορφούμενη (υποθετικά) «Κεντροδεξιά» να έχουν θέση οι μεταρρυθμιστές της Ανανεωτικής Αριστεράς; Φοβάμαι όχι. Κι όμως θα μπορούσαν.

Προς τι λοιπόν η (κέντρο)Αριστερά και (κέντρο)Δεξιά λαγνεία;

Μπορούμε σήμερα –και όχι μόνο στην Ελλάδα- να μιλάμε για Δεξιά ή Αριστερά;

Μπορούμε να μιλάμε ακόμη και για Κεντροδεξιά ή Κεντροαριστερά;

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι δεν ζούμε στα 1974!

Δεν πρέπει να λησμονούμε κάτι ακόμη όταν κάνουμε λόγο περί «Κεντροαριστεράς», ειδικά με την πραγματικότητα που ζούμε, της αλληλεξάρτησης των αγορών.

Ότι αυτή δεν είναι ασύμβατη ούτε με τις περικοπές, ούτε με τις μεταρρυθμίσεις, ούτε κυρίως με τον εξορθολογισμό. Κι αυτό σημαίνει ότι το βάρος της έννοιας δεν πέφτει στον όρο «Αριστερά» αλλά στον όρο «Κέντρο» -λογική.

Γιατί οι διακινητές των προβληματισμών και των πολιτικών αναζητήσεων δεν μιλάνε ξεκάθαρα για την αναγκαιότητα «Μεταρρυθμιστικού Ευρωπαϊκού Πόλου»;

Πολύ περισσότερο αφού στη μεγάλη τους πλειοψηφία σ’ αυτόν πιστεύουν και αναφέρονται; Αυτό είναι προοδευτικότητα, αυτό επιτάσσουν οι καιροί και δη στη χώρα μας. Σε τελική ανάλυση αυτό αποτελεί και πολιτική ευελιξία.

Γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα αρνητικά φορτισμένα στερεότυπα;

Γιατί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα κοινωνικά ρεύματα και τα «θέλω» μεγάλων στρωμάτων και καταδικάζουν εκ των προτέρων τις όποιες προσπάθειες ανανέωσης ή ακόμη και ανασύστασης του πολιτικού σκηνικού;

Γιατί επιτρέπουν σε πρόσωπα αποδοκιμασμένα να εμφανίζονται ως εκφραστές της αναγκαίας πολιτικής κινητικότητας;

Σκέψεις κι ερωτήματα καταθέτω, προς τροφή και προβληματισμό.

Είμαι βέβαιος ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν κι είναι εκ των ουκ άνευ ότι φορτισμένες αρνητικά πολιτικές καταβολές δεν μπορούν να εξακολουθούν να μας διχάζουν….