Οι πληγές των εθνικοποιήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου

Για μια ακόμη φορά ο χειρισμός από την τρόικα της υπόθεσης των πολεμικής βιομηχανίας είναι άκομψος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου.

Όμως, από αυτό το σημείο μέχρι την εκτόξευση κατά ριπάς καραμελών εθνικής υπερηφάνειας, ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας και άλλων παρόμοιων ιλαρών, η απόσταση είναι μεγάλη.

Ας δούμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και κυρίως με ρεαλισμό.

Οι τρεις επιχειρήσεις είναι από εκείνες που εθνικοποίησε το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, στα χρόνια της επιχείρησης σοβιετοποίησης του ελληνικού δημοσίου και της οικονομίας.

Να θυμηθούμε:

Η ΛΑΡΚΟ ανήκε στον Μποδοσάκη και φυτοζωούσε.

Το 1989 την κρατικοποίησε το ΠαΣοΚ, αφού πρώτα της βρήκε εταίρους τη ΔΕΗ, την Εθνική Τράπεζα και τον «σκοτεινό» Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.

Η ΕΛΒΟ προέκυψε από την εθνικοποίηση της Στάγιερ Ελλάς το 1987, ενώ η ΕΑΣ είχε εθνικοποιηθεί από το 1982 και συγχωνευθεί με την ΕΒΟ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και τα τρία εργοστάσια, διέθεταν τις πλάτες του Κράτους, και είχαν έτοιμη πελατεία (τον ελληνικό στρατό), άρα δεν μπορούσαν να είναι ανταγωνιστικές.

Και στα τρία εργοστάσια, τα έξοδα ήταν πολλαπλάσια των εσόδων, ενώ ανέπνεαν με δανεικά και φόρτωναν τα ταμεία του Κράτους με περισσότερα από 150 εκατομμύρια ετησίως.

Η ΕΑΣ είναι φορτωμένη με δάνεια (για να ζει και να επιβιώνει) που υπερβαίνουν τα 800 εκατομμύρια ευρώ και οι πωλήσεις της δεν ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια.

Άρα, οι παραγγελίες ακόμη κι από τον ελληνικό στρατό είναι μηδαμινές.

Τα έξοδα μισθοδοσίας των χιλίων εργαζομένων ξεπερνούν τα 85 εκατομμύρια ετησίως.

Το ίδιο συμβαίνει και με την ΕΛΒΟ, η οποία πέρυσι εισέπραξε 10 εκατομμύρια, τα οποία όλα κατευθύνθηκαν σε προμηθευτές της και τα έξοδά της τα κάλυψε ο κρατικός κορβανάς, δηλαδή όλοι οι συνεπείς και χειμαζόμενοι φορολογούμενοι πολίτες.

Όσο για την ΛΑΡΚΟ, όλα είναι γνωστά.

Μια εταιρεία που επεξεργάζεται το περίφημο νικέλιο, αλλά αυτό τελικά κοστίζει 30% περισσότερο απ’ όσο στην ελεύθερη αγορά.

Αυτό το 30% επ’ ουδενί μπορεί να αντισταθμιστεί από το επιχείρημα  ότι πληρώνει το ηλεκτρικό ρεύμα στην κανονική του τιμή, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι ακόμη κι αν το πλήρωνε μειωμένο, πάλι η τελική τιμή θα ήταν εκτός ανταγωνισμού ελεύθερης αγοράς.

Επί δεκαετίες, ουδείς επιχείρησε να τις εξορθολογήσει και να τις καταστήσει βιώσιμες.

Κι ας ήταν οι προϋπολογισμοί τους μονίμως ελλειμματικοί.

Ουδείς σκέφτηκε ότι ακόμη κι η εκκαθάριση εν λειτουργία των εταιρειών ήταν ακριβότερη (σχεδόν σε διπλάσια βάση) από την πτώχευσή τους.

Σήμερα, ο λαϊκισμός επιχειρεί και πάλι να απευθυνθεί στο θυμικό της κοινωνίας κι όχι στη λογική της.

Ας αναρωτηθούμε όμως:

Ποιες λύσεις υπάρχουν ώστε οι συγκεκριμένες εταιρείες να γίνουν βιώσιμες και να έχουν ισοσκελισμένους –αν όχι προσοδοφόρους-  προϋπολογισμούς και να μην επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο;

Υπάρχει κάποιος επενδυτής να τις αγοράσει με τόσες αμαρτίες στην πλάτη τους;

Μπορεί να συνεχίζεται ακόμη και εσαεί (όπως προτείνουν κάποιοι) το πάρτι των δανεικών;

Μπορεί η πολιτική φαυλότητα που τις δημιούργησε να διαιωνίζεται όταν η κοινωνία πνίγεται από φορολογικά μέτρα που αποσκοπούν ουσιαστικά στην κάλυψη τέτοιων εξόδων;

Ναι, είναι πολύ άσχημο να απολύονται οι εργαζόμενοι σ’ αυτές και μάλιστα χωρίς αποζημίωση.

Έχουμε την αίσθηση, ότι η μόνη διαπραγμάτευση που μπορεί να γίνει, είναι επί των αποζημιώσεων.

Όλα τ’ άλλα, η τρόικα γνωρίζει ότι αποτελούν άλλον έναν από τους χιλιάδες ανορθολογισμούς αλλά και τις στρεβλώσεις στις οποίες βασίστηκε η οικονομία μας….επί δεκαετίες.

Κι έφτασε μέχρι εδώ…

Όμως, για να καταθέσουμε πλήρη άποψη για το θέμα, οφείλουμε να δούμε και την άλλη πλευρά του ζητήματος, δηλαδή τη γνώμη όσων ισχυρίζονται ότι η χώρα θα μείνει χωρίς σφαίρες και πολεμικό υλικό κι ανησυχούν για την ετοιμότητά της.

Η γνώμη αυτή θεωρούμε ότι ομοιάζει με τα κροκοδείλια δάκρια για την πολεμική βιομηχανία που πεθαίνει.

Για τον απλούστατο λόγο ότι είχαμε κι έχουμε αμυντική βιομηχανία demec.

Είναι γεγονός ότι χωρίς αμυντική βιομηχανία μπορεί να έχει σοβαρά προβλήματα η εθνική άμυνα.

Όμως, η σημερινή κατάσταση των εγχώριων πολεμικών επιχειρήσεων κάθε άλλο παρά συντελεί στον ομαλό ανεφοδιασμό των ενόπλων δυνάμεων.

Καμιά από τις συγκεκριμένες εταιρείες δεν είχε προχωρήσει σε έρευνα και ανάπτυξη σοβαρών οπλικών συστημάτων, αλλά λειτουργούσαν ως συνηθισμένες δημόσιες υπηρεσίες.

Εδώ και μέχρι προσφάτως διοικούσε την ελληνική αμυντική βιομηχανία, πρόσωπο με πλαστούς τίτλους σπουδών!

Με υπερπληθώρα προσωπικού – με διοικητικό προσωπικό περισσότερο του τεχνικού- με ανεπάρκεια και αδυναμία παραγωγής έργου, είχαν καταστεί εταιρείες χωρίς δουλειά, άρα και χωρίς δυνατότητες κάλυψης του ελληνικού στρατού.

Τα στοιχεία βρίσκονται στο Υπουργείο Άμυνας και για ευνόητους λόγους δεν είναι ανακοινώσιμα. Γνωρίζουν τα Επιτελεία.

Είναι δυνατόν μια χώρα σαν την Ελλάδα, που αποτελεί τον πλέον ισχυρό πελάτη στρατιωτικών προμηθειών από τις χώρες της Ευρωζώνης, να υπάρχει βιομηχανία οχημάτων μάχης και αρμάτων χωρίς κανέναν πελάτη; Ουσιαστικά ούτε τον ίδιο τον ελληνικό στρατό;

Επιπλέον, όταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όλες οι πολεμικές – αμυντικές βιομηχανίες της Ευρώπης, είχαν προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις και κυρίως σε συνενώσεις, ούτως ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν και ν’ ανταπεξέλθουν τον διεθνή ανταγωνισμό, οι δικές μας βιομηχανίες κρατικοποιήθηκαν και εισήλθαν στην παρωχημένη –πλην καταστροφική- πορεία της εσωστρέφειας του κομματικού –πολιτικού συνδικαλισμού.

Ας μιλήσουν οι στρατιωτικοί που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Οι αμυντικές μας βιομηχανίες –πλέον των οικονομικών παραμέτρων- είναι μη ανταγωνιστικές, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές περιβάλλον.

Δεν τα γνωρίζουν αυτά οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις βιομηχανίες, αλλά και οι στρατιωτικοί κύκλοι;

Τα έχει αναλύσει –σε ανύποπτο χρόνο- ο Ιωάννης Παρίσης, υποστράτηγος ε.α. και διδάκτωρ πολιτικών επιστημών, στο περίφημο 6^ο Διεθνές Συνέδριο «Στρατηγική 2009», που διεξήχθη τον Νοέμβριο του 2009 στην Αθήνα.

Είχε προβλέψει το τέλος!
Στο οποίο αναπόφευκτα οδηγούσαν οι επιλογές του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και το βόλεμα όλων των διαδόχων του στην διακυβέρνηση της χώρας.

Υστρ. Τις τελευταίες ώρες, έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους οι Ρώσοι.

Από μοναστικούς κύκλους του Αγίου Όρους (!!!) διαρρέεται ότι ο γενικός διευθυντής της ρωσικής βιομηχανίας Rosoboronexprort Α. Ισαάκιν, πρότεινε στην ελληνική κυβέρνηση την εξαγορά κάποιας εκ των ΕΑΣ ή ΕΛΒΟ.

Έχουμε ν’ ακούσουμε πολλά.