Η τρικυμία της ΔΗΜΑΡ

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση συνασπισμού που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ήταν τεράστια υπέρβαση.

Τόσο για την ίδια, όσο και για το πολιτικό μας σύστημα.

Με την συμμετοχή της στο κυβερνητικό σχήμα, έβαλε «πλάτη» για την υπεράσπιση της πολιτικής σταθερότητας, της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, αλλά και για την προοπτική των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.

Ήταν πράξη ευθύνης, που την κατέστησε την υπεύθυνη Αριστερά του τόπου και το Αριστερό αντίβαρο των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων εξουσίας που ήταν κυβερνητικοί εταίροι της.

Καταθέτοντας τη δική της ταυτότητα, απευθύνθηκε σε στρώματα της μετριοπαθούς Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς που δεν μπορούσαν να ταυτιστούν με τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, τις ουτοπίες του ΚΚΕ ή έδειχναν αποστροφή προς το «ραδιενεργό» ΠαΣοΚ.

Όμως, από εκείνο το σημείο και μετά, ο Αριστερός της κομφορμισμός ήταν εκείνος που αντικατέστησε την ευθύνη και τη συνέπεια.

Πολιτική ήξεις αφίξεις, πότε εντός και πότε εκτός κυβέρνησης.

Τη μια φορά ψήφιζε τα κυβερνητικά νομοσχέδια και την άλλη ανακάλυπτε διάφορες «κόκκινες γραμμές» σε ανούσια ζητήματα. Ήταν ο κυβερνητικός εταίρος που ψήφιζε «παρών» στις πολιτικές που είχε συμφωνήσει.

Η έννοια της στρατηγικής ήταν ηλίου φαεινότερο πως ήταν ασαφής, αν όχι ανύπαρκτη, η δε εικόνα του κόμματος και του προέδρου Κουβέλη γινόταν καθημερινά όλο και πιο θολή.

Οι ιδεοληψίες και οι αγκυλώσεις, οι εγωισμοί των στελεχών της, ακόμη και οι πελατειακές ματιές προς τον λαϊκισμό, λειτουργούσαν ακόμη κι αποτρεπτικά στις όποιες μικρές μεταρρυθμιστικές τομές επιχειρήθηκαν.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις δημοσκοπήσεις εκείνων των ημερών, οι δυο υπουργοί της είχαν την χειρότερη εικόνα απ’ όλους τους υπουργούς της κυβέρνησης.

Οι τωρινές δημοσκοπήσεις, που την φέρουν εκτός του ποσοστού που επιτρέπει την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή, είναι η μοιραία συνέπεια των αμφισημιών της ηγεσίας της και των πέριξ αυτής.

Τώρα η ΔΗΜΑΡ σύρεται σ’ έναν άνευ προηγουμένου λαϊκισμό επιβίωσης, εγκαταλείποντας κάθε ίχνος πολιτικού ρεαλισμού.

Σύρεται σε ανεδαφικές ουτοπίες.

Κι αυτό είναι χειρότερο γιατί, τόσο ο Κουβέλης όσο και πολλά στελέχη του, έζησαν εκ των έσω την πραγματικότητα. Τη γνωρίζουν.

Παρότι τη γνωρίζουν, ζητούν αποδέσμευση από Μνημόνια, διαφωνούν με τη δημοσιονομική εξυγίανση, με μεταρρυθμίσεις, με τομές, συντάσσονται με θλιβερές συντεχνίες, μέμφονται την κυβερνητική πολιτική που οι ίδιοι είχαν αποδεχθεί.

Φτάνουν στο σημείο να έχουν κορυφαίο ζήτημα της ατζέντας τους τις…δημόσιες επενδύσεις.

Λες και δεν ξέρουν…

Λες και καταθέτουν κάποια διαφορετική ρεαλιστική πρόταση.

Ουσιαστικά η ΔΗΜΑΡ σήμερα, είναι μια πιο ήπια μορφή ΣΥΡΙΖΑ, ένας ψευτοδορυφόρος του, χωρίς διακριτό πολιτικό στίγμα και μειούμενο συνεχώς υπεύθυνο ακροατήριο.

Αφήστε που οι εσωτερικές έριδες και οι προσωπικές πολιτικές κάθε στελέχους ή βουλευτή, βρίσκονται στην ημερησία διάταξη.

Ακόμη και στην περίφημη συζήτηση που έχει ανοίξει για τον ρόλο της Κεντροαριστεράς, η ΔΗΜΑΡ κι η ηγεσία της έδειξαν από την αρχή μια υπέρμετρη έλλειψη αντίληψης της πραγματικότητας.

Ακόμη και σ’ αυτήν τη συζήτηση, η άλλοτε υπεύθυνη ΔΗΜΑΡ προτάσσει τις ιδεοληψίες. Ιδεοληψίες που δεν αφήνουν περιθώρια συνεννόησης.

Από τη  μια μιλάνε για ανάγκη ελκυστικής πρότασης εξουσίας κι απ’ την άλλη απορρίπτουν την συμπόρευση με το ΠαΣοΚ. Συντάσσονται, όμως, με πρώην στελέχη του, που είχαν καταλυτικές ευθύνες σε όσα συνέβησαν στη χώρα (Καστανίδης).

Τρικυμία!

Εκτιμώ, ότι χωρίς σαφείς και ρεαλιστικές θέσεις, χωρίς προσγείωση στην πραγματικότητα, δεν θ’ αργήσει ο καιρός που ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα την αλώσουν και θα βρεθεί σε απόλυτη πολιτική ανυπαρξία.