Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας…

Για σκεφτείτε.

Εκείνοι που απειλούσαν ακόμη κι απ’ το βήμα της Βουλής με κρεμάλες το «διεφθαρμένο σύστημα», βρέθηκαν αλυσοδεμένοι να γίνονται θέαμα στο πανελλήνιο, που με κομμένη ανάσα άκουγε ότι στην εισαγγελική δίωξη αναφέρονται ως εγκληματική συμμορία.

Η πολιτική βούληση της κυβέρνησης, η ικανότητα κι η φιλελεύθερη σκέψη ενός υπουργού (Δένδιας), το κύρος ενός άλλου (Αθανασίου) και η μεθοδικότητα ενός εισαγγελέα, τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί αυτούς που εμφανίζονταν ως αντισυστημικοί και αμφισβητίες του κοινοβουλευτισμού και τη δημοκρατίας.

Είναι η πρώτη φορά από τότε (2010) που εμφανίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος οι λογής λογής «αγανακτισμένοι», τη χώρισαν σε «πάνω» και «κάτω» και συναντήθηκαν με τον λαϊκισμό και την πολιτική αλητεία, που το Κράτος έκανε αισθητή την παρουσία του.

Κι είναι η πρώτη φορά που η νοήμων κοινωνία αντιλαμβάνεται σε βάθος ότι τα άκρα μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα σε ανείπωτες περιπέτειες.

Μπορεί η επιτελική ομάδα της Χρυσής Αυγής και κάποιοι συμμορίτες της να βρίσκονται ήδη πίσω από τα κάγκελα, αλλά οι ακραίες φωνές του «καθώς πρέπει» πολιτικού συστήματος ζει και βασιλεύει. Είτε στις κοινοβουλευτικές ομάδες κομμάτων, είτε στα πάνελ και στα παράθυρα των τηλεοράσεων.

Να τα πούμε με ονόματα και διευθύνσεις.

Να πούμε κατ’ αρχάς ότι σημαντική μερίδα του Τύπου κολακεύει τον «σοφό λαό».

Αυτόν τον λαό που έχει εμφανέστατο έλλειμμα παιδείας, που αντιδρά αναλόγως των στενών του συμφερόντων, που δεν διστάζει να «συμπορεύεται» είτε με ναζιστές, είτε με όσους φωνάζουν για «κρεμάλες» και «κρεματόρια», όσους επιδίδονται σε παρά φύσιν συμφωνίες, μόνο και μόνο για την στενή πολιτική τους επιβίωση.

Φτάσαμε στο σημείο «έγκριτοι» αναλυτές να βλέπουν θετικά τους «μπαχαλάκηδες», τους πυρπολισμούς δημοσίων κτιρίων, να ισχυρίζονται στα σοβαρά ότι οι ναζιστές μπορούν και καλύπτουν το «κενό» της δημόσιας ασφάλειας σε περιοχές του λεκανοπεδίου…

Φτάσαμε στο σημείο να γίνονται αναλύσεις επί αναλύσεων αναφορικά με το αν μια ….σοβαρότερη Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να γίνει κυβερνητικός εταίρος στο μέλλον!

Φτάσαμε στο σημείο να γίνονται πρωτοσέλιδα οι έρωτες των πρωτοπαλίκαρων του Μιχαλολιάκου με διάφορες ενζενί στην….συστημική …Μύκονο!

Ακόμη και μετά τις αποκαλύψεις του εισαγγελέα, ακόμη και μετά την σύλληψη της εγκληματικής οργάνωσης, κυκλοφόρησε εφημερίδα –που κατά τα άλλα ασπάζεται τις αρχές της Δημοκρατίας- με πρωτοσέλιδο που έχει έντονα στοιχεία συμπάθειας προς αυτήν!

Να πάμε και στα πρόσωπα;

Μήπως ξεχάσατε ότι ο έκπτωτος Μακεδονομάχος Παναγιώτης Ψωμιάδης δήλωσε ανερυθρίαστα ότι «Χρυσή Αυγή και Νέα Δημοκρατία είναι αδελφά κόμματα»;

Μήπως ξεχάσατε το άλλο φάντασμα της Λαϊκής Δεξιάς, τον Βύρωνα Πολύδωρα, που βγήκε και δήλωσε ότι δεν βλέπει απειλή για την Δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή; Κι ότι θα μπορούσε το κόμμα του να συνεργαστεί μαζί της;

Μήπως ξεχάσατε πόσες φορές λειτούργησε η Νέα Δημοκρατία ως χωνευτήρι ακραίων θέσεων που εξέφραζαν διάφοροι μισαλλόδοξοι, εθνικιστές υπερπατριώτες, θρησκόληπτοι και άλλα νούμερα της πολιτικής μας ζωής;

Μήπως ξεχάσατε ότι ο κεντροαριστερός Ανδρέας Λοβέρδος, μόλις προσφάτως είχε δηλώσει ότι … η Χρυσή Αυγή είναι ένα αυθεντικό κίνημα ακτιβισμού;

Μήπως ξεχάσατε ότι ο πολύς Καμμένος είπε προσφάτως ότι …ο μόνος όρος που βάζει για την συμμετοχή του στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο Παπούλια, είναι…η αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού;

Την ώρα, μάλιστα, που προέτρεπε πολίτες να λιντσάρουν έναν αιρετό (όποιος κι αν είναι αυτός) και τη στιγμή που μετά τη σύλληψη των στελεχών της Χρυσής Αυγής ανέφερε την… περίφημη φράση με την οποία…κηρύσσει διμέτωπο αγώνα, εναντίον του νεοναζισμού της Χρυσής Αυγής αλλά και του οικονομικού ναζισμού του Δ΄ Γερμανικού Ράιχ και των μερκελιστών;

Μήπως ξεχάσατε την μιζέρια και την κλάψα που υποδέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ την σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής; Αντί να επιχαίρει και να στηρίζει την προσπάθεια του Κράτους και της κυβέρνησης, τους μέμφεται για ολιγωρία.

Πόση ανοησία κουβαλάνε άραγε;

Από τη μια κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι ανέχεται τους ναζιστές κι απ’ την άλλη όταν κινείται εναντίον τους, μιζεριάζουν και την…ξανακατηγορούν!

Χωρίς οι ίδιοι να κάνουν το παραμικρό για να μαζέψουν τις δικές τους ακραίες φωνές.

Τη φωνή του αυτοαπροσδιορισμένου αναρχικού, Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, που από του βήματος της Βουλής έδωσε ραντεβού στα γουναράδικα…

Τη φωνή του Ιπποκράτη Αμυρά (που τελικά λόγω των απόψεων του δεν τον έβαλαν στο ψηφοδέλτιο), που καλούσε τους πολίτες –μέσω video- σε ένοπλο αγώνα και αυτοοργάνωση με σαμποτάζ…

Τη φωνή Πάνου Σκουρλέτη, που χαρακτήρισε «αντικείμενα καθημερινής χρήσης που υπάρχουν στο σπίτι του καθενός», τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, τα ξύλινα ρόπαλα και τα εκατοντάδες άδεια μπουκάλια που βρέθηκαν στην υπό κατάληψη βίλα «Αμαλία», αλλά και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Τη φωνή του Στάθη Παναγούλη που από βήματος της Βουλής απευθυνόμενος σε συναδέλφους του, ανέφερε πως «όσοι έχετε υπογράψει τα μνημόνια πρέπει να παρακαλάτε να περάσετε από Ειδικό Δικαστήριο, παρά να βρείτε το τέλος του πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Λιβύη»…

Τη φωνή των «συμπαθούντων» την εξωκοινοβουλευτική ακροαριστερά των Εξαρχείων και των καταλήψεων δημοσίων κτιρίων, όπως είναι εκείνη των μελών της συνιστώσας (έστω και πρώην) «Ρόζα».

Τη φωνή των συνηγόρων και υπερασπιστών των κατηγορουμένων της 17^ηςΝ, που ευδοκιμούν στιες τάξεις του.

Κι επειδή είπαμε ότι θα μιλήσουμε με διευθύνσεις και ονόματα, να θυμίσω.

Ζωή Κωνσταντοπούλου (σε επαγγελματικό επίπεδο).

Βένιος Αγγελόπουλος, μέλος σήμερα της διοικούσας του ΣΥΡΙΖΑ, μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου.

Νίκος Μανιός, μέλος της Δ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και Δημ. Στρατούλης, βουλευτής, ήταν μάρτυρες υπεράσπισης του Γ. Σερίφη, στην δίκη της 17^ηςΝ.

Τη φωνή του υποψήφιου βουλευτή Ανδρέα Κραγιαννίδη, ο οποίος μέσω διαδικτύου ανέφερε πως «Ο Αύγουστος να είναι γλυκός όπως το τραγούδι…και μην ξεχνάτε…αυτό τον Αύγουστο συλλέγουμε πέτρες, καδρόνια, τούβλα, ρόπαλα, μάρμαρα, σίδερα, σχοινιά, αναπτήρες, τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε τον Σεπτέμβριο για να καταστείλουμε την κρατική βία…».

Τη φωνή της Ρένας Δούρου, που ανερυθρίαστα δήλωσε προσφάτως ότι κουβαλάει μέσα της, «τη φλόγα του Συντάγματος των Κορυσχάδων». Δηλαδή του Συντάγματος της κυβέρνησης του βουνού που αναζητούσε να φέρει στην Ελλάδα την δικτατορία του προλεταριάτου…

Οι αναφορές στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι αυτονόητο, δεν γίνονται ως αντίβαρα ή συμψηφισμός στις εγκληματικές πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου, των στελεχών της Χρυσής Αυγής.

Γίνονται για να καταδειχθεί ότι οι ακραίες θέσεις κι εκδηλώσεις παρεπιδημούν και σε άλλα, σημεία του πολιτικού σκηνικού.

Γίνονται για να καταδειχθεί ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να ξεπεράσει τις αδυναμίες του και ν’ αποκτήσει ξανά την χαμένη αξιοπιστία του.

Η χαμένη αξιοπιστία δεν αφορά μόνο το ένα  κομμάτι του πολιτικού συστήματος.

Είναι διάχυτη παντού.

Όταν, λοιπόν, το Κράτος, η κυβέρνηση που αυτή τη στιγμή έχει την λαϊκή εντολή, δείχνει να δίνει μάχη για να διεκδικήσει την χαμένη σοβαρότητα, δεν μπορεί ένα μέρος του συστήματος να μιζεριάζει και να μην επιδίδεται σε, τουλάχιστον, εποικοδομητική κριτική.

Η κακοπιστία και ο μικροκομματισμός, ο φανατισμός κι η μισαλλοδοξία, έχουν πρόσκαιρα και μόνο οφέλη…

Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας….