Όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες με το βιβλίο του πρώην Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάϊτνερ, αποδεικνύουν ότι η χώρα μας πήγε στην κόλαση κι επέστρεψε.
Βρέθηκε τόσο κοντά στην έξοδο από την Ευρωζώνη, όσο ποτέ κι όσο καμιά άλλη χώρα. Πολύ περισσότερο με το αρνητικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί για την Ελλάδα, συνέπεια τόσο της τραγικής κατάστασης της οικονομίας μας, όσο και της δυσφήμισης που της είχε προκαλέσει ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που γύριζε την υφήλιο και με κάθε τρόπο συκοφαντούσε τους Έλληνες ως διεφθαρμένους!
Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών δια χειρός και στόματος Σόιμπλε, αλλά κι άλλοι Ευρωπαίοι, είχαν το δίλημμα μεταξύ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ή την στήριξη της Ελλάδας μέσω βαρύτατης δημοσιονομικής προσαρμογής. Όχι μόνο αυτοί αλλά κι η παγκόσμια κοινότητα ταλαντεύτηκαν σοβαρά γύρω από αυτό δίλημμα.
Μέσες άκρες το ξέραμε, τώρα το επιβεβαιώνουμε.
Ευτυχώς για τον τόπο, προκρίθηκε η δεύτερη άποψη, είτε με παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της Κίνας, είτε με τους σοβαρούς προβληματισμούς της Μέρκελ αναφορικά με το τι θα συνέβαινε αν προκρινόταν το «εξωπέταγμα» της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ.
Αν θυμηθούμε τις συνθήκες της χώρας το 2010, θα ξανάρθουν στη μνήμη μας οι θέσεις κι οι δηλώσεις της αντιπολίτευσης, που θεωρούσε ότι οι πιέσεις προς την χώρα μας ήταν προσχηματικές και κανένας δεν θα τολμούσε να μας εξαναγκάσει σε φυγή –έξοδο από την Ευρωζώνη, επειδή το κόστος θα ήταν τεράστιο.
Πόσο έξω έπεσαν για μια ακόμη φορά;
Με πόση επιπολαιότητα είχαν κι εξακολουθούν να έχουν ντυμένο τον πολιτικό τους λόγο και την πολιτική τους στρατηγική;
Πράγματι το κόστος θα ήταν τεράστιο.
Τόσο για την παγκόσμια οικονομία, όσο κυρίως για την Ελλάδα, ειδικά μετά από όσα αποκαλύπτονται για το σχέδιο που είχε εκπονηθεί αναφορικά με τις συνθήκες που θα επικρατούσαν στο εσωτερικό της χώρας. Όπου θα ήταν σφραγισμένα τα ATM των τραπεζών, με νόμισμα ΙΟUS αξίας το ήμισυ του ευρώ, σχεδόν κλειστά τα σύνορα, με απαιτήσεις κρατικών ομολόγων από την Τράπεζα της Ελλάδας για οιονδήποτε δανεισμό (δηλαδή μηδενικής αξίας ομόλογα) και διάφορα άλλα που θα δημιουργούσε ο ξαφνικός θάνατος της Ελλάδας.
Αυτό ήθελε η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση που σήμερα επιτίθεται και κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση ως μαριονέτα των Ευρωπαίων, για τον δρόμο που ακολούθησε;
Θυμόμαστε ακόμη, ότι αυτή η ανασφάλεια των πολιτών, σε συνδυασμό με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την ακατάσχετη φημολογία, δημιούργησαν μια ακατάσχετη εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες, που τις υπονόμευσε.
Κι αν δεν υπήρχε η αρωγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τις τεράστιες χρηματαποστολές, το τραπεζικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει με ευνόητες τις τραγικές συνέπειες.
Θυμόμαστε και κάτι ακόμη.
Την τραγική για τον τόπο ανικανότητα του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και μεγάλου μέρους της κυβέρνησή του.
Ένας πρωθυπουργός που ζούσε στον δικό του κόσμο και σχεδίαζε επί χάρτου οράματα για κάποια «πράσινη» ανάπτυξη κι έπαιρνε φίλους του από τα γυμναστήρια για να τους κάνει υπουργούς!
Μια κυβέρνηση που άλλα συμφωνούσε στα ευρωπαϊκά φόρα κι άλλα έκαναν οι λογής λογής κηπουροί της. Αναξιοπιστία στο έπακρο, σε σημείο που οι Ευρωπαίοι αναζητούσαν έναν δυο υπεύθυνους ανθρώπους για να συνεννοηθούν.
Όταν, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στις Κάνες εγκλωβισμένος στην απίστευτη κουταμάρα του δημοψηφίσματος που πρότεινε κι εξωπετάχτηκε από το κόμμα του, επιχείρησε να συνεχίσει την καταστροφική του πολιτική, αρκεί να είναι εκείνος στο κόλπο της εξουσίας.
Θυμόμαστε ότι πρότεινε κι επέμενε να γίνουν πρωθυπουργοί οι …Έλσα Παπαδημητρίου, ο Φίλιππος Πετσάλνικος, ο Απόστολος Κακλαμάνης κλπ κλπ κλπ
Ο δε Σαμαράς, με την οβιδιακή του μεταμόρφωση, δεν έδειχνε να έχει λόγο στο ποιος θ’ αναλάβει τις τύχες της χώρας, παρά τη συμμετοχή του κόμματός του στην νέα κυβέρνηση.
Κι αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς με τα γεγονότα, πρέπει να θυμηθούμε και να τονίσουμε ότι εκείνος που πρότεινε κι επέμεινε στη λύση Παπαδήμου, ήταν ο Καρατζαφέρης.
Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, παρά τις καθυστερήσεις στο θέμα των μεταρρυθμίσεων,αλλά και με τη συμβολή των αιματηρών θυσιών της ελληνικής κοινωνίας, αποκατέστησαν και την αξιοπιστία της χώρας κι εν μέρει ανταποκρίθηκαν στις δεσμεύσεις που ανέλαβαν.
Οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε (συμπεριλαμβανομένου και του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ) ότι έκλεισαν τον δρόμο της Ελλάδας προς την κόλαση.
Οφείλουμε να ελπίζουμε ότι τα χειρότερα πέρασαν κι ότι έχουμε μπει σε δρόμους με περισσότερη ασφάλεια και μεγαλύτερη προοπτική.
Τέλος, οφείλουμε να αναρωτηθούμε τι επιτέλους επιθυμούσε η σημερινή αντιπολίτευση; Να είχαμε βρεθεί στην κόλαση;
Το βέβαιο είναι ότι η ελληνική κρίση ταρακούνησε συθέμελα την Ευρώπη.
Σχεδιάστηκαν πολλές εναλλακτικές λύσεις για την αντιμετώπισή της, ακόμη κι η έξοδος της Ελλάδας από τον σκληρό πυρήνα της.
Βρεθήκαμε πολύ κοντά σ’ αυτήν.
Το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι έσωσαν ουσιαστικά την Ελλάδα με την λύση που επέλεξαν, πάλι δεν μπορεί ν’ αμφισβητείται, εκτός από τους δογματικούς αντιευρωπαίους.
Αναπροσάρμοσαν την πολιτική της σε πολλούς τομείς, μας δάνεισανμε λιγότερο επιτόκιο απ’ ότι δανείζονταν πολλές χώρες τους, έγιναν διαπραγματεύσεις ακόμη και μ’ ανεπαρκείς πολιτικούς που παράγει το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Κι είναι επίσης βέβαιο, ότι όσα συνέβησαν, πρέπει ν’ αποτελέσουν σκληρά μαθήματα τόσο για την Ευρώπη όσο και για τη χώρα μας.
Από εδώ και στο εξής πρέπει ν’ αναζητηθούν πιο ήπιοι δρόμοι, ούτως ώστε ν’ αλλάξει η συνολική εικόνα της και ν’ αμβλυνθούν οι σημαντικότατες διαφορές μεταξύ Βορά και Νότου.
Όλα τ’ άλλα αποτελούν ιστορία ή παράδειγμα προς αποφυγήν.
Κυρίως από εμάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου