Αριστερά – Κεντροαριστερά: προοδευτικό πρόσημο κι ερωτήματα

Αν δούμε νηφάλια το πολιτικό μας σκηνικό, αντιλαμβανόμαστε πλήρως ότι διαθέτουμε μια κυβέρνηση βασισμένη στις Δεξιές κι Αριστερές εκφάνσεις των κομμάτων που την συγκροτούν και μια αντιπολίτευση πλήρως ουτοπική, επιπόλαια κι ανερμάτιστη.

Οι μετριοπαθείς, κεντρώες και φιλελεύθερες δυνάμεις είναι «φωναχτά» εκτός σκηνικού. Κάτι που δείχνει απολύτως λογικό, τόσο επειδή οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν να εκφράσουν «λαϊκό» -τουτέστιν λαϊκίστικο λόγο, όσο κι επειδή είναι διάσπαρτες εδώ κι εκεί.

Εκείνο που δεν μπορεί
εύκολα να γίνει κατανοητό σε μεγάλες κοινωνικές μάζες, είναι η συνεχής αναζήτηση των ευσήμων αναφορικά με το ποιος από τους Βενιζέλο και Κουβέλη ή άλλες δυνάμεις, διαθέτει το μεγαλύτερο «προοδευτικό πρόσημο»!

Κάτι, το οποίο η κοινωνία βιώνει καθημερινά ως κωμωδία.

Μόλις χθες, το ΠαΣοΚ σταμάτησε την μικρή –έστω- μεταρρύθμιση της υπόθεσης των λαϊκών αγορών, όπου επί δεκαετίες γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος.

Είναι «προοδευτικό πρόσημο» αυτό;

Όλο το διάστημα που η ΔΗΜΑΡ ήταν στην κυβέρνηση, απλώς κατείχε τους κυβερνητικούς θώκους. Σε οποιαδήποτε σημαντική απόφαση ήταν απούσα, επιλέγοντας «λευκή» ψήφο ή αποχή.

Είναι θέση ευθύνης και «προοδευτικό πρόσημο» αυτό;

Κι από την άλλη πλευρά, τι στο διάβολο είναι αυτό το περιβόητο «προοδευτικό πρόσημο»;

Προσωπικά, όπως πιστεύω κι οι περισσότεροι εξ υμών, εκτιμούμε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη πομπώδη Αριστερή έκφραση, που τόσο αρέσει στις δυνάμεις της ακινησίας ή της συντήρησης.

Γιατί, είναι προοδευτικός κάποιος που τοποθετείται στον Κεντροαριστερό πολιτικό χώρο κι όχι κάποιος που ανήκει στον Κεντροδεξιό ή στον Μεσαίο;

Γιατί κάποιος που έλκει την πολιτική του καταγωγή από τον χώρο της Αριστεράς, αποτελεί de facto συνώνυμο της προοδευτικότητας; Πολύ περισσότερο όταν η ιστορική αλήθεια έχει πλέον καταδείξει ότι η συντήρηση και η μούχλα έδρασαν επί δεκαετίες στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο; Κι όταν η συγκεκριμένη έκφραση δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια κομμουνιστική προπαγάνδα που εισήχθη στη Δύση την δεκαετία του 1930;

Πόσο ακόμη θ’ αναζητούμε τέτοια αναχρονιστικά τσιτάτα και θα τα καθιστούμε σημαίες πολιτικού και κομματικού διαλόγου;

Πόσο θα συνεχίζουμε –και δη βλακωδώς- να ταυτίζουμε την Αριστερά με την πρόοδο, όταν η ίδια η ζωή σε παγκόσμιο επίπεδο μας διδάσκει άλλα;

Είναι προοδευτικό να επιδιώκεται η διάλυση της Ευρώπης στο όνομα κάποιου καταρρεύσαντος μοντέλου;

Είναι προοδευτικό να σκέφτεσαι –αν δεν επιδιώκεις- την έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ;

Είναι προοδευτικό να επιζητάς την συντήρηση των μουχλιασμένων, διεφθαρμένων κι αντιπαραγωγικών δομών του κράτους;

Είναι προοδευτική πράξη η επίδειξη ψευτομαγκιάς;

Είναι προοδευτικό να υποκρίνεσαι και να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις πως δεν μπορεί μια κοινωνία να πορεύεται με συνθήματα και πομφόλυγες;

Είναι πρόοδος η μη σχέση με την απλή λογική;
Είναι προοδευτικό πρόσημο ο εναγκαλισμός με τον κρατισμό και τις λογής λογής συντεχνίες;

Στην Ελλάδα του σήμερα, καθίσταται όλο και περισσότερο σαφές.

Το πολιτικό προσωπικό ζει στον ίδιο κόσμο που ζούσε πριν έναν αιώνα.

Τότε, αυτά που ανεφύησαν, τόσο ως συνθήματα όσο κι ως πολιτικές, μπορεί να είχαν βάση και να ήταν αναγκαία.

Σήμερα όμως;

Μπορούμε σήμερα να ζούμε με βάση όσα μπήκαν στο dna των τότε πολιτικών κι εν συνεχεία της κοινωνίας και των πολιτών της;

Μπορούμε να προτάσσουμε το παράλογο απέναντι στο ορθολογικό;

Μπορεί κάθε προσπάθεια –έστω και δειλή- μεταρρύθμισης στην κατεύθυνση να γίνει η χώρα πραγματικά ευρωπαϊκή, ν’ αναχαιτίζεται συνεχώς από τις…προοδευτικές δυνάμεις;

Σαν κι εκείνες που εκφράζει ο κ. Κασσής ή παλιότερα ο κ. Μανιτάκης κι οι συνοδοιπόροι τους;

Και δη στο όνομα του «προοδευτικού προσήμου»;