Πολιτική σταθερότητα σημαίνει να πειστούν πρώτα οι πολίτες

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει λάβει λάθος μήνυμα από την κάλπη των ευρωεκλογών, την οποία εκτός άλλων μπερδεύει με την κάλπη των πολιτικών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επιδιώκει με κάθε τρόπο πολιτική και κοινωνική αναταραχή προσδοκώντας κομματικά οφέλη. Τάζει στους πάντες τα πάντα, υποθάλπει κάθε συντεχνιακή παραλογία, παίζει με τους θεσμούς. Ουδόλως δε, παραδειγματίζεται από
την πιο πρόσφατη «ιστορικά» περίοδο, τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου νίκησε στις ευρωεκλογές του 2009 κι αντί ν’ «ακούσει» τα αγωνιώδη κελεύσματα του Καραμανλή για την δύσκολη κατάσταση της χώρας και να συναινέσει σε αναγκαίες τομές, αποσταθεροποίησε την χώρα, η οικονομία αποδιαλύθηκε  κι ακόμη βιώνουμε όσα ακολούθησαν…

Από την άλλη πλευρά ο πρωθυπουργός και το κυβερνητικό επιτελείο κάνουν ότι μπορούν για να δημιουργούνται κοινωνικές εντάσεις.

Λες και το κάνουν επίτηδες.

Τελευταίο παράδειγμα η πρόσληψη στο υπουργείο Παιδείας ως μετακλητού υπαλλήλου, του πρώην ποδοσφαιριστή και πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ Γ. Ανατολάκη. Πρόκληση του απερχόμενου υπουργού Παιδείας, την ώρα που η ανεργία των νέων παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη.

Λέω, λοιπόν, ότι η περίφημη πολιτική σταθερότητα που επαγγέλλεται ο πρωθυπουργός, απαιτεί πρωτίστως κοινωνική συναίνεση.

Κοινωνική συναίνεση με παρόμοια περιστατικά δεν επιτυγχάνεται, αντιθέτως η οργή κι ο θυμός οδηγούν σε ενδυνάμωση των ακραίων μορφωμάτων.

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι η πολιτική που ακολουθούν είναι απολύτως ερμαφρόδιτη και δεν επιτρέπει σε κανέναν να είναι ευχαριστημένος, ούτως ώστε να προσφέρει τη συναίνεσή του;

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι η πολιτική τους δεν είναι καν φιλελεύθερη (πόσο μάλλον νεοφιλελεύθερη όπως νομίζει ο Αλέξης Τσίπρας), αλλά ούτε και σοσιαλιστική;

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι το Κράτος κι η γραφειοκρατία του εξακολουθούν να παραμένουν ως είχαν ως προς τις δομές τους, άρα να εξακολουθεί να είναι ο πλέον ισχυρός γενεσιουργός  παράγοντας προβλημάτων;

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι η μεσαία, κυρίως, τάξη έχει διαλυθεί από την βαρύτατη φορολογία (κι ύστερα κάποιοι μιλάνε για φιλελευθερισμό), άρα οργισμένη, άρα ανεξέλεγκτη, άρα μη συναινούσα στην πολιτική σταθερότητα;

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι δεν προκαλεί κοινωνική –άρα και πολιτική σταθερότητα- το γεγονός της φορολόγησης επί ύλης που δεν αποφέρει εισόδημα;

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι δεν προκαλεί κοινωνική –άρα και πολιτική σταθερότητα- το γεγονός ότι τα ακίνητα δεν μπορούν να πωλούνται στις τιμές που καθορίζει η εφορία και το Κράτος;

Δεν γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι δεν προκαλεί κοινωνική –άρα και πολιτική σταθερότητα- το γεγονός ότι η μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών κατέβαλλε υπέρογκες εισφορές για να έχει οψέποτε αξιοπρεπή σύνταξη κι όλα αυτά τα χρήματα τα πήρε ο αέρας των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου; Κι η προσδοκώμενη αξιοπρεπής σύνταξη έγινε ένα απλό βοήθημα;

Δεν καταλαβαίνουν στην κυβέρνηση ότι χωρίς εμπιστοσύνη και συναίνεση της κοινωνίας και δη της μεσαίας τάξης δεν μπορεί να επιτευχθεί απολύτως τίποτα, πλέον της παράδοσης της χώρας στον λαϊκισμό και την ουτοπία;

Δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς την ανακούφιση και επαναπροσέγγιση της μεσαίας τάξης, το θυμικό της θα εξακολουθεί να την οδηγεί στα άκρα; Άρα η πολιτική σταθερότητα τινάζεται στον αέρα με αυτογκόλ;

Ο επερχόμενος ανασχηματισμός είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Κινήσεις και μετακινήσεις σαν κι αυτές που διαρρέονται, καλύτερα είναι να επαναπροσδιοριστούν…