Φτάσαμε πάτο…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά έχω την αίσθηση ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει φτάσει κάτω κάτω, στον πάτο.

Μαζί του κι όλοι εμείς.

Η απαξίωσή του καταδεικνύεται από το γεγονός ότι τα δυο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα του τόπου μετά βίας φτάνουν το 50% κι ότι τρίτο κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή. Καταδεικνύεται από τα πρόσωπα που εκλέξαμε ευρωβουλευτές, με μοναδικό και κύριο κριτήριο την αναγνωσιμότητά τους!

Κι αν οι ευρωεκλογές χαρακτηρίζονται ως δόκιμο έδαφος για ψήφο διαμαρτυρίας, τότε τι να πούμε για το γεγονός ότι αναδείχθηκαν δήμαρχοι και περιφερειάρχες άνθρωποι που βαρύνονται με κακουργηματικές πράξεις ή είναι ομοφοβικοί ή εξελέγησαν με σύνθημα να…φύγουμε από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ;

Τι να πούμε και για το σύνηθες φαινόμενο της πολιτικής ζωής της Ελλάδας, να είναι όλοι νικητές μετά από εκλογές; Το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους ή η προφανής αδυναμία τους να δουν καθαρά τα πράγματα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ότι έδωσε δημοψηφισματικό χαρακτήρα στην εκλογική αναμέτρηση, δεν κατήγαγε συντριπτική νίκη, αλλά αυτή που προεξοφλούσαν οι πολιτικοί αναλυτές κι οι δημοσκοπήσεις. Ούτε το πολιτικό σκηνικό άλλαξε, όπως προσδοκούσε ο πρόεδρός του, ούτε μετενσάρκωσε το ΕΑΜ στα νέα δεδομένα, ούτε πολύ περισσότερο κατέδειξε τον «επαναστατικό» και ριζοσπαστικό χαρακτήρα του.

Πιο πολύ φάνηκε και φαίνεται ως κόμμα διψασμένο για εξουσία, παρά οτιδήποτε άλλο.

Προς τι, λοιπόν τα πανηγύρια κι οι αμετροέπειες;

Προς τι η μαζική προσέλευση σε ραφτάδες υπουργικών κοστουμιών;

Η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ υπέστησαν συνδυασμένη μείωση των ποσοστών τους, αλλά άντεξαν απέναντι στον λαϊκισμό και στην πιθανολογούμενη μεγαλύτερη φθορά τους.

Αρκεί αυτό για πανηγύρια;

Πολύ περισσότερο όταν απέτυχε η σαφής «Δεξιά» ρητορεία της Νέας Δημοκρατίας, που δεν είχε την παραμικρή απήχηση στο εκλογικό σώμα;

Αρκεί η περιθωριοποίηση των μικρότερων γραφικών συνδυασμών στα Δεξιά της, όταν καταδεικνύεται ότι οι οπαδοί τους σπεύδουν προς την Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι προς εκείνη;

Το ΠαΣοΚ, ακόμη κι ανεβασμένο σε μια «Ελιά», έχασε το 30% της δύναμης που είχε πριν δυο χρόνια, παρ’ ότι συνήθως στις ευρωεκλογές τα μικρά κόμματα πάνε καλύτερα.

Η διάσωσή του κι η διάψευση των δημοσκοπήσεων, αρκούν για πανηγύρια;

Η ΔΗΜΑΡ, καταποντίστηκε και την πήρε το… Ποτάμι.

Λογικό, αν συνυπολογίσουμε τις πολιτικές ήξεις –αφίξεις.

Τα στελέχη της, τουλάχιστον δεν πανηγύριζαν αλλά κόντεψαν να βάλουν τα κλάματα, όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός την ώρα που το ανακοινώθηκε η συντριβή.

Ούτε όλοι εμείς βάλαμε τα κλάματα, όταν είδαμε το 6% του εκλογικού σώματος ν’ αναζητά σωτηρία στα ορφανά του Στάλιν.

Ούτε όταν αντιλαμβανόμαστε πλέον, ότι γύρω μας έχουμε 10% συνανθρώπους μας φασίστες.

Ούτε όταν εκλέξαμε τον Θοδωρή Ζαγοράκη αντί της Νίκης Τζαβέλλα…

Ή της Μαρίας Σπυράκη αντί του Μπήτρου, έστω κι αν ήταν σε άλλα κόμματα…

Ή του Αχιλλέα Μπέου στον Βόλο…

Είπαμε.

Φτάσαμε πάτο.

Κόμματα κι όλοι εμείς…