Πόσο νυχτωμένοι είναι;

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πλησιάζοντας προς τις εκλογές σχηματίζω όλο και περισσότερο την πεποίθηση ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, εξακολουθούν να μιλούν και να συμπεριφέρονται με όρους του παρελθόντος και με νοοτροπία εν δυνάμει αυτοδύναμων κυβερνητών.

Άραγε, πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι;

Αλήθεια πιστεύει κάποιος από το κυβερνητικό επιτελείο, ότι με διλήμματα του τύπου «Σταθερότητα ή ΣΥΡΙΖΑ» που εκφράζει η Νέα Δημοκρατία, ή «Δυνατή Ελιά για την σταθερότητα της κυβέρνησης» που εκφράζει το ΠαΣοΚ, μπορεί να προσελκύσουν ψηφοφόρους;

Αλήθεια πιστεύουν στην Κουμουνδούρου ότι με δίλημμα «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ» μπορούν να προσελκύσουν έστω κι έναν σοβαρό άνθρωπο που ξέρει τι του γίνεται;

Αλήθεια πιστεύουν ότι με διλήμματα που υποδηλώνουν ότι οι αντίπαλοί τους είναι χειρότεροι από εκείνους, μπορούν να υφαρπάζουν συστηματικά την ψήφο των πολιτών, ο καθείς για τα δικά του στενά κομματικά συμφέροντα;

Είκοσι ημέρες πριν τις ευρωεκλογές δεν έχουμε ακούσει το παραμικρό για την Ευρώπη. Ούτε καν για την αναγκαιότητα ενός εθνικού σχεδίου με το οποίο θα γίνει βιώσιμος ο τόπος.

Αντιθέτως, ακούμε τον Αλέξη Τσίπρα να εξυμνεί τον κομμουνισμό στην Πράγα, στη χώρα που βίωσε τα τανκς του και να λέει ότι θ’ αλλάξει όλη την Ευρώπη!

Χωρίς να πηγαίνει καν στα ευρωπαϊκά ντομπέιτ των υποψηφίων προέδρων του κοινοβουλίου, όντας ο ίδιος υποψήφιος!

Ακούμε τον πρωθυπουργό να μιλά για σταθερότητα κι ανάπτυξη, προτάσσοντας και το πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά δεν κάνει καμιά αναφορά στο γεγονός ότι αυτό είναι προϊόν του τελευταίου «αίματος» των καταθέσεων των Ελλήνων.

Οι οποίες στερούνται από τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, για να συντηρούνται ακόμη και σήμερα τεράστια αντιπαραγωγικά κομμάτια του δημοσίου και των δομών του.

Στο σημείο αυτό, για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε πράγματι ν’ αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η χώρα μας έχει απομακρυνθεί από την πιθανή ολοκληρωτική κατάρρευση που ήταν επί θύραις πριν δυο χρόνια.

Όμως, όσα εύσημα κι αν αποδώσει κάποιος στην κυβερνητική πλειοψηφία, η αλήθεια δεν αλλάζει.

Η κατάρρευση αποφεύχθηκε επειδή το θέλησαν και το έκαναν πράξη οι δανειστές κι οι σύμμαχοι της χώρας μας.

Κι επειδή η ελληνική κοινωνία επέδειξε πρωτοφανή σύνεση κι υπέστη απίστευτες θυσίες.

Διαφορετικά, με τον πολιτικό αυτισμό που διακρίνει τον κομματισμό του τόπου, η Ελλάδα θα ήταν νεκρή σ’ ένα καναβάτσο γεμάτο αίματα των πολιτών της.

Δεν έχουμε ακούσει, από κανέναν ένα σχέδιο εξόδου από την κατάσταση που βρισκόμαστε ακόμη.

Κάτι ψελλίζει η κυβέρνηση για αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και… καθάρισε.

Κάτι γίνεται –και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό- με τον τουρισμό, αλλά κι αυτό οφείλεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην συρρίκνωση του κόστους που υφίστανται οι επιχειρήσεις.

Από την άλλη πλευρά, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι θέλει να πει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπλέκεται ανάμεσα στη δραχμή το ευρώ, τις αγκυλώσεις και τις ουτοπίες.

Νομίζουν ότι δεν τ’ αντιλαμβάνονται όλα αυτά τα υγιή τμήματα της κοινωνίας;

Νομίζουν ότι δεν αντιλαμβάνονται πως είναι μάταιες οι θυσίες τους, όταν τα δυο –θεωρητικά μεγαλύτερα- κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο από τα δυο θα υπερισχύσει στην προάσπιση του φαύλου παρελθόντος;

Όταν κανένας δεν μιλάει αναφορικά με την υπέρογκη φορολογία που γονατίζει την κοινωνία;

Όταν κανένας δεν μιλάει ή δεν κάνει τίποτα για να μειωθούν οι δομές του κράτους τέρατος και της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας;

Όταν κανένας δεν μιλάει ή δεν κάνει το παραμικρό για ν’ αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα και να γίνει η Ελλάδα πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα;

Όταν κανένας δεν ασχολείται με την καταστροφή της Μεσαίας τάξης και της διάλυσης κάθε παραγωγικού ιστού;

Όταν ακούει φληναφήματα του τύπου ότι μ’ έναν και μόνο νόμο θα επιστρέψουν τα πάντα στα δεδομένα που βρισκόντουσαν πριν από την κρίση;

Όταν βλέπει ότι ακόμη κι ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά από μια τριετία διακοπών και διαλέξεων σε ανά την υφήλιο ιδρύματα,  αναζητά και πάλι ρόλο για την επόμενη ημέρα;

Όταν ακόμη συζητάμε για την απομάκρυνση ή όχι των επίορκων από το δημόσιο;

Όταν ακόμη κρατάμε κλειστά επαγγέλματα;

Όταν ακόμη ο κομματισμός ζει και βασιλεύει;

Όταν λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ένας ακόμη άνθρωπος του κομματικού σωλήνα και αποτυχών πολιτευτής (Ζαγορίτης) διορίζεται σε άλλη μια κρατική καρέκλα;

Όταν τα περισσότερα ψηφοδέλτια είναι καταρτισμένα με κομματάνθρωπους;

Ο γράφων δεν είναι εξ εκείνων που μιλούν για ψήφο «αγανάκτησης».

Είδαμε τα αποτελέσματα της «πλατείας» και τι προέκυψε.

Ούτε για ψήφο κατόπιν της πίεσης των διλημμάτων.

Αλλά, έχει την βεβαιότητα ότι οι προσεχείς ευρωεκλογές, μπορεί ν’ αποδειχτούν καθοριστικές για εξελίξεις που θα οδηγήσουν το πολιτικό σύστημα σε τολμηρά βήματα και τομές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Αρκεί οι ψήφοι να μην πέσουν στην κάλπη υπό το καθεστώς της οργής και αναδείξουμε πρόσωπα και κόμματα που έχουν έφεση στον λαϊκισμό και την ουτοπία, στην προστασία του παλιού ή είναι παιδικές χαρές και ομοιάζουν με δεκαπεντεμελή μαθητικά συμβούλια...