Κεντρώοι μεταρρυθμιστές! Τι κάνουμε στις εκλογές;

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Είναι και η τέχνη της μετριοπάθειας.

Η τέχνη της διαχείρισης και της κατανομής πολιτικών δυνάμεων.

Ο γράφων είχε κι εξακολουθεί να έχει την άποψη ότι ο κεντρογενής χώρος ήταν εκείνος που αποτελούσε την κρίσιμη –αριθμητικά και ποιοτικά- εκλογική και κοινωνική μάζα που έδινε κυβερνήσεις στον τόπο.

Αυτό συνέβη τόσο στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, όσο και στα μεταπολιτευτικά.

Οι κεντρογενείς κατέστησαν πρωθυπουργό τον Πλαστήρα, οι ίδιοι τον Παπάγο, οι ίδιοι εμπιστεύθηκαν τον Καραμανλή κι αργότερα τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Οι κεντρογενείς εντάχθηκαν και δυνάμωσαν τη Νέα Δημοκρατία αμέσως μετά την μεταπολίτευση κι εκείνοι σε μεγάλο τους ποσοστό στράφηκαν στον Ανδρέα Παπανδρέου αργότερα.

Οι ίδιοι έκαναν κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη κι αργότερα το ΠαΣοΚ του Σημίτη.

Κι αν αυτά, θα πείτε, ανήκουν στο παρελθόν, θα σας υπενθυμίσω ότι ο ίδιος χώρος (Μεσαίος) έκανε πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, μάλλον και τον Σαμαρά, αν αναλογιστούμε ότι επί προεδρίας του δεύτερου στη Νέα Δημοκρατία, αποσχίστηκαν σοβαρές δυνάμεις στα Δεξιά του κόμματός του.

Ο ίδιος χώρος αρνήθηκε την εξουσία στην ουτοπική κι επιπόλαιη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012.

Αυτή τη στιγμή, ο Κεντρώος μεταρρυθμιστικός χώρος βρίσκεται και πάλι προ του διλήμματος αναφορικά με το ποια κατεύθυνση θ’ ακολουθήσει.

Από τη μια μεριά αποδέχεται την απόλυτη αναγκαιότητα διαφύλαξης της πολιτικής σταθερότητας. Από την άλλη, επιθυμεί να σαρωθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα και ν’ ανανεωθεί ριζικά.

Για να το πω σχηματικά, οι Κεντρώοι μεταρρυθμιστές ή ψηφίζουν σταθερότητα και συστημική ανοχή για την αποφυγή του χάους ή προκαλούν «βίαιη» ανανέωση του πολιτικού σκηνικού.

Πώς όμως θα γίνει ανανέωση του πολιτικού σκηνικού όταν οι επιλογές προς αυτή την κατεύθυνση είναι απολύτως περιορισμένες ή κι ανύπαρκτες;

Εδώ είναι που τίθεται ακόμη μεγαλύτερο το δίλημμα.

Ας δούμε, όμως, ποιες είναι οι επιλογές των κεντρογενών μεταρρυθμιστών.

Αν μελετήσει προσεκτικά κάποιος τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπικών ευρημάτων, θα αντιληφθεί ότι σημαντικό μέρος των κεντρογενών, βλέπουν με συμπάθεια τη Νέα Δημοκρατία και θεωρούν ότι ο Σαμαράς έχει ακολουθήσει νηφάλια κι υπεύθυνη πολιτική κι έχει αναδείξει τρία –τέσσερα κυβερνητικά στελέχη με σοβαρό λόγο.

Οι ίδιοι, όμως, του χρεώνουν τους διάφορους Μπαλτάκους! Κι οι δισταγμοί τους μεγεθύνονται.

Του χρεώνουν, ακόμη, αναποφασιστικότητα για τις βαθιές μεταρρυθμίσεις που θ’ αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό τις δομές της οικονομίας, αλλά και «προστασία» του πελατειακού κράτους.

Δίπλα, η «Ελιά».

Σαφώς και διέψευσε τις προσδοκίες όσων κεντρογενών εκτιμούσαν ότι μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης.

Οι ευθύνες γι αυτό δεν είναι της παρούσης στιγμής, όμως πολλοί κεντρογενείς που δεν ανήκουν στο αποθανών ή μεταναστεύσαντα στον ΣΥΡΙΖΑ είδος των «παλαιοπασόκων», προβληματίζονται αναφορικά με την αναγκαστική στήριξή της, αφού αν λάβει χαμηλό ποσοστό θα διακυβευθεί η κυβερνητική σταθερότητα που είναι το μέγιστο ζητούμενο.

Είναι κι η ΔΗΜΑΡ.

Με χαμένη, όμως, την αξιοπιστία, την μετριοπάθεια και το πολιτικό της στίγμα, ειδικά μετά τα εμπρός –πίσω του προέδρου της, των ιδεοληψιών στελεχών της και της μη ανάληψης ευθυνών σε κρίσιμα ζητήματα, όσο ήταν κυβερνητικός εταίρος.

Είναι και η Δράση με τη Δημιουργία Ξανά, που συνασπίστηκαν στις «Γέφυρες».

Που παρά το θαυμάσιο στελεχιακό τους δυναμικό, δεν δείχνουν να μπορούν να διεισδύσουν σε κοινωνικές δυνάμεις περισσότερες από κάποιες ομάδες του διαδικτύου και να διαδραματίσουν τον ρόλο που θα μπορούσαν.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Φρονώ ότι δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί και να συζητηθεί.

Εδώ δεν έγινε μετά τις εκλογές του 2012, θα γίνει εδώ και τώρα;

Είναι και το Ποτάμι.

Η πιο φρέσκια πολιτική δύναμη.

Το οποίο, όμως, ουδείς ουσιαστικά μπορεί να πει τι πρεσβεύει.

Ο ψηφοφόρος δεν γνωρίζει ούτε σε ποια ευρωπαϊκή ομάδα θα ενταχθεί η ψήφος του.

Μπορεί να συσπειρώσει συνειδητοποιημένους Κεντρώους;

Δεν ξέρω.

Στις όχθες του έχουν ταχθεί αρκετοί, ειδικά εκείνοι που περιπλανιόντουσαν ανάμεσα στην Κεντροαριστερά και τον φιλελεύθερο χώρο, αλλά και κάποια δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας, όπως νέοι άνθρωποι.

Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ψήφο Κεντρώων – μεταρρυθμιστών προς τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή τα άλλα Δεξιά πολιτικά μορφώματα, άρα οποιαδήποτε αναφορά περιττεύει.

Συνεπώς, τα διλήμματα παραμένουν.

Τι κάνουν οι Κεντρώοι μεταρρυθμιστές στις εκλογές;