Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία ότι η χρεοκοπία μας και το πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας που ακολούθησε, άλλαξαν άρδην το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Συρρικνώθηκε η Νέα Δημοκρατία, ενώ το ΠαΣοΚ των πάλαι ποτέ θηριωδών ποσοστών αυτοδυναμίας και κυριαρχίας στην Ελλάδα, κατέστη αριθμητικά ένα κόμμα μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.
Από την άλλη μεριά, η μεγάλη πλειοψηφία του κρατικοδίαιτου ΠαΣοΚ, βρήκε φιλόξενη στέγη πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου, όπου στεγάζονται τα οράματα κι οι ουτοπίες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ταυτοχρόνως δημιουργήθηκαν πολιτικά μορφώματα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, που καταδεικνύουν ότι επί δεκαετίες κρύβονταν μουλωχτά στα απόκρυφά της κοινωνικές δυνάμεις που αγνοούν τι σημαίνει ναζισμός ή πολιτικός ρεαλισμός.
Στη χώρα μας είχε πολλές δεκαετίες ν’ ανοίξει η υπόθεση των πολιτικών της συμμαχιών και της θέσης στην Ευρώπη.
Αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και θυμηθούμε το πολιτικό σκηνικό, θα δούμε ότι τότε η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ, είχαν θεμελιώδεις διαφορές ακόμη και στο κορυφαίο ζήτημα της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ευτυχώς για τον τόπο, επικράτησαν οι πολιτικοί οραματισμοί του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Αμέσως μετά τις εκλογές του 1981, το ΠαΣοΚ έκανε την οβιδιακή του μεταμόρφωση και από πολέμιο της Ευρώπης, προσχώρησε στις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και κατέστη σοβαρότατος άξονας συμπόρευσης στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας.
Σ’ αυτό το κορυφαίο ζήτημα, τα δυο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα ήρθαν ακόμη πιο κοντά, μετά την πλήρη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αναγνωρίζοντας ότι δεν μένει τίποτα περισσότερο από την περαιτέρω ενίσχυση κι εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μικρό κόμμα τότε και με άλλο όνομα, εξέφραζε έναν δυσνόητο λόγο αναφορικά με την Ευρώπη, αναλόγως της πολιτικής τάσης που ανήκε εκείνος που τον εξέφερε.
Άλλοτε ακούγαμε για την «κακή» κι άλλοτε για την «καλή» Ευρώπη.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει ακόμη.
Οι αντικρουόμενες τάσεις εξακολουθούν να είναι παρούσες.
Σήμερα, η προεδρική τάση εκφράζει την προσήλωση της χώρας στην Ευρωζώνη.
Η ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση, βρίσκεται πιο κοντά στις θέσεις του ΚΚΕ, το οποίο παραδοσιακά ήταν εναντίον της συμμετοχής της Ελλάδας στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η άκρως συντηρητική και παλαιοκομμουνιστικής νοοτροπίας εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θεωρεί ταμπού την συζήτηση για έξοδο από την Ευρωζώνη.
Ο δε επίσημος λόγος του ΣΥΡΙΖΑ είναι δυσνόητος και αλληλοσυγκρουόμενος, προφανώς για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών.
Στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ (25 Απριλίου 2014) για τις ευρωεκλογές αναφέρεται:
«Εμείς θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ευρώ και όχι, με πρόσχημα τη σωτηρία του ευρώ, να οδηγήσουμε τη χώρα σε καταστροφή».
Ωραία θα πει κάποιος. Ξεκαθαρίζουν ότι η χώρα θα μείνει στην Ευρωζώνη.
Αμ δε.
Υπάρχει κι άλλη παράγραφος που «ικανοποιεί» την εσωκομματική αντιπολίτευση.
«Είμαστε έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι σε κάθε περίπτωση ότι ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει».
Δηλαδή, παίζεται και η συμμετοχή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Δικαίως, λοιπόν, έχουμε μπερδευτεί.
Από το 1981, ουσιαστικά για πρώτη φορά γίνεται αντικείμενο προεκλογικής συζήτησης η Ευρώπη κι η θέση της Ελλάδας σ’ αυτήν.
Και δη από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο βάζει στο τραπέζι ζήτημα προσανατολισμού της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την καταγγέλλει για την «χωρίς προσχήματα στήριξη της στο νέο αντιδραστικό και φιλοφασιστικό καθεστώς της Ουκρανίας».
Προτείνει, μάλιστα, «πανευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας και συνεργασίας με τη συμμετοχή και της Ρωσίας», αδιαφορώντας αν αυτή αμφισβήτησε την εδαφική ανεξαρτησία της γειτονικής της Ουκρανίας.
Επιτίθεται στην «Ευρώπη της γερμανικής κυριαρχίας και του ιμπεριαλισμού», καταδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πόσο βαθιά ριζωμένες είναι στο εσωτερικό του οι παλιές κομμουνιστικές θέσεις.
Όσο κι αν ακούγονται απλοϊκά ή γραφικά τσιτάτα, αυτά τα πράγματα αποδεικνύουν κάτι ακόμη.
Την συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με τα παλαιοδεξιά μορφώματα που ενέσκηψαν μετά την κρίση. Κι αυτά ουσιαστικά τα ίδια ισχυρίζονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μένει έκθαμβος από την γοητεία που ασκεί ο Πούτιν, ως πολέμιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.
Τα δε Δεξιά μορφώματα, από την γοητεία που ασκεί ο Πούτιν, ως ομόθρησκος μιας συντηρητικής ορθοδοξίας, αλλά κι ως εξόχως αυταρχικός.
Ο παρονομαστής είναι κοινός.
Υπό αυτή την έννοια, θέσεις που εκφράζουν την ένταση ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη και τους λαούς, είναι άκρως επικίνδυνες.
Πολύ περισσότερο όταν διακατέχονται από δογματισμούς κι εκφράζονται με επιπολαιότητα και με σαφή άγνοια των διπλωματικών και πολιτικών ισορροπιών.
Το βέβαιο είναι ότι αυτή τη στιγμή της οργής και του θυμού της κοινωνίας, δεν υπάρχουν νηφάλιες απόψεις για να αναλύσουν τις συγκεκριμένες θέσεις και να τις καταστήσουν αντικείμενα μιας μεγάλης συζήτησης.
Όμως, έχουμε την βεβαιότητα ότι αυτές οι θέσεις κι οι επικίνδυνες απόψεις, πρέπει να τεθούν στο τραπέζι και μετά τις ευρωεκλογές και τον αχό τους.
Αν μας το επιτρέψει η προσοχή μας στους νικητές του Voice, στα κλάματα του Μπούκουρα και στις αναλύσεις επί αναλύσεων για το μούσι της Αυστριακής που κέρδισε την Eurovision…ή την ψαροφαγία του Μαρινάκη με την Ρένα Δούρου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου