Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
Λίγα πράγματα μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι καταλαβαίνω καλά στη ζωή τούτου του τόπου κι αυτά τα λίγα δεν τα χρωστώ στις ειδικές γνώσεις που διαθέτω, αλλά στην τριβή μαζί τους, που με έμαθε να ξέρω τι θέλω, τι περιμένω απ’ αυτά και τι είναι αυτό που δεν μου αρέσει, δεν μου κάνει σε δαύτα.
η Εύα Τσαροπούλου
Λίγα πράγματα μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι καταλαβαίνω καλά στη ζωή τούτου του τόπου κι αυτά τα λίγα δεν τα χρωστώ στις ειδικές γνώσεις που διαθέτω, αλλά στην τριβή μαζί τους, που με έμαθε να ξέρω τι θέλω, τι περιμένω απ’ αυτά και τι είναι αυτό που δεν μου αρέσει, δεν μου κάνει σε δαύτα.
Ένα
απ’ αυτά είναι η Παιδεία, όρος κυριολεκτικά κατατρεγμένος, ξεσκισμένος,
κουρελιασμένος, αφού όλοι όσοι κατά καιρούς τον εξουσίασαν, θέλησαν να αφήσουν
πάνω του την «πύρινη» σφραγίδα τους. Το μόνο που κατάφεραν είναι η ιστορία να
τους θυμάται σαν αυτούς που τη γέμισαν πληγές…
Δεν
θα σταθώ στα όσα