ΕΥΑερα: «Το τρενάκι του τρόμου»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Νομίζω πως δεν αγαπούσα τίποτα το παιδικό, ποτέ, ούτε όταν ήμουν παιδί. 

Σιχαινόμουν τον Καραγκιόζη, δεν έπαιζα με παιχνίδια παιδικά, έκανα μόνο κούνια στις παιδικές χαρές κι αδιαφορούσα για το λούνα παρκ!

Δεν με λες και πολύ φυσιολογικό παιδάκι, θα μου πεις, αλλά αυτό τώρα ας το κρίνει κανένας ψυχολόγος, δεν είναι και δουλειά μου δηλαδή…

Μεγαλώνοντας, συνέχισα να σιχαίνομαι με το ίδιο πάθος τον Καραγκιόζη, δεν ενδιαφερόμουν ποτέ για κούκλες, δεν χώραγα πια στις κούνιες και η μόνη μου διασκέδαση στο

αναπόφευκτο λούνα παρκ, ήταν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Κι εκεί ποτέ δεν διασκέδαζα όταν με τρακάρανε! Μου άρεσε όμως η αίσθηση της βόλτας μέσα στο αυτοκινητάκι!

Τι τα θες, ήμουν πιο αλητάκι μάλλον. Μου αρέσανε τα «μήλα» με τους φίλους στην αλάνα, η βόλτα με τα ποδήλατα, να φτιάχνω φανταστικά σπιτάκια από πευκοβελόνες στα δασάκια, να κάνω συμμορίτικες αλητείες με την παρέα. Κι όλα αυτά γίνονταν μόνο τα καλοκαίρια, διότι το χειμώνα, εις τα Πατήσια, τα μαγευτικά, δεν υπήρχαν ούτε αλάνες, ούτε παρέες· μόνο διάβασμα πολλών βιβλίων, μουσική και γράψιμο.

Χειμώνιαζαν και οι ασχολίες μου, μαζί με την εποχή…

Ωστόσο, υπήρχε ένα καλοκαίρι στον Ωρωπό, όπου –πάντα με τη γιαγιά και τις αδελφοξαδέλφες μου- είχαμε ξεκαλοκαιριάσει κι εγώ πού με έχανες, πού με έβρισκες όλο στα «Αηδονάκια» ήμουν!

Τα «Αηδονάκια» ήταν το λούνα παρκ της περιοχής, τοποθετημένο στη μέση σχεδόν του κεντρικού δρόμου του Ωρωπού, εκεί που σήμερα βρίσκεται η τεράστια «σικ» παραλία του και σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων στην απογευματινή βόλτα. «Πού θα βρεθούμε; Στα Αηδονάκια, στις επτά!» ήταν το σύνηθες ραντεβού μας.

Δεν ήταν πολύ μεγάλο λούνα παρκ, αλλά δεν ξέρω να σου πω και πόσο ακριβώς, διότι εγώ, πέρα απ’ τα συγκρουόμενα, δεν είχα επισκεφτεί κανένα άλλο παιχνίδι μέσα εκεί.

Εκείνο το καλοκαίρι, πάρα πολλά χρόνια πίσω, ο μάστορας που το είχε, δεν κάτεχε και πολλά από μουσική. Ένα δισκάκι είχε και το έβαζε να παίζει συνέχεια το ίδιο. Ήταν το «Sultans of Swing» των Dire Straits. Με τούτο ξεκίναγε κάθε νέα βόλτα, με τούτο γίνονταν οι καλύτερες «μετωπικές», άλλο δεν υπήρχε και να ήθελες! Ακόμα και σήμερα, κάθε που ακούω αυτό το κομμάτι, νομίζω ότι βρίσκομαι μέσα στο αυτοκινητάκι και πρέπει να πατήσω πιο δυνατά το γκάζι, να γλιτώσω απ’ αυτούς που θα έρθουν απ’ το πλάι να με χτυπήσουν! 

Ήχοι και μυρωδιές, στοιχειώνουν τις αναμνήσεις μας!

Είχα κι έναν θαυμαστή εκείνο το καλοκαίρι! Τον Παναγιώτη! 1.98 ύψος! Τετράγωνοι ώμοι, καστανόξανθα μαλλιά, γαλανά μάτια, σκούρο ροζ μπλουζάκι, τζιν ξεθωριασμένο παντελόνι. Ήταν 19 χρονών ο Παναγιώτης και εγώ φαινόμουνα πιο μεγάλη απ’ ότι ήμουν (13 στα 14, έδειχνα τουλάχιστον 16) και τ’ άρεσα.

Με κυνήγαγε ο φουκαράς, με μία βέσπα που είχε, σύχναζε για να με δει στο λούνα παρκ που πήγαινα με τις αδελφοξαδέλφες μου, για να προλάβει να μου πει μία κουβέντα· βοηθούσε μάλλον που ήταν και ανιψιός του μάστορα! Κοντούλα και μικροσκοπική εγώ τότε, χανόμουν μπροστά του κι έτσι, τον πιο πολύ καιρό, μου μιλούσε καθισμένος πάνω στη βέσπα, να έρθει το πράμα σε μια ισορροπία.  Και πάντως εγώ, μάλλον για εκείνον έμαθα να ανέχομαι το λούνα παρκ!

Τις άλλες ώρες, ερχόταν κάτω απ’ το σπίτι που νοικιάζαμε για καλοκαίρι πάνω κάτω στο δρόμο με τη βέσπα, βρουμ βρουμ όλη την ώρα, μπας και βγω να του χαμογελάσω.

Μέχρι που τόνε πήρε χαμπάρι η κυρά Λένη (η γιαγιά μου) και αυτή σε κάτι τέτοια δεν χαριζόταν, του έριξε ένα βράδυ που πέρναγε όλα τα ζουμιά και τα κουκούτσια απ’ το καρπούζι που φάγαμε, τον έκανε χάλια το φουκαρά και δεν ξαναφάνηκε ο έρμος! Πάει κι αυτό το αίσθημα, αχ βρε γιαγιά!

Τι πήγα και θυμήθηκα, θα μου πεις, αλλά ο νους του ανθρώπου ανασύρει αναμνήσεις για λόγους που τους ξέρει μόνο αυτός…

Πολλά χρόνια αργότερα, που λες, στο Μαρούσι νομίζω, είδα ένα λούνα παρκ που το έλεγαν «Αηδονάκια» κι είπα: Να, εκείνο θα είναι! Φαίνεται, μέσα μου έψαχνα να ξαναβρώ τον Παναγιώτη! Αλλά δεν ήταν τελικώς! Μετά άλλο ένα στο Ρέντη, αλλά και αλλού. Δεν εξηγείται αλλιώς, έλεγα, θα πρέπει το ελληνικό όνομα του λούνα παρκ να είναι «Αηδονάκια»!

Μέχρι που βγήκε το «Allou fun park» και πέταξαν μακριά όλα τα «Αηδονάκια» των παιδικών μου χρόνων, που τα έφαγε η πρόοδος και η τεχνολογία των 6G!

Η αλήθεια είναι πως όταν ήταν μικρή η κόρη μου επιχείρησα να την πάω σ’ αυτό το μοδάτο και πλήρως εξοπλισμένο «παιδικό πανηγύρι». Φαίνεται όμως πως εκείνη κληρονόμησε από μένα το γονίδιο της απέχθειας προς το είδος, με μοναδική εξαίρεση τα συγκρουόμενα (!) κι έτσι δεν ασχοληθήκαμε ποτέ ξανά με δαύτο…

Πώς τα ανέσυρα όλα τούτα, θα μου πεις.

Διάβασα μόλις χθες για το ατύχημα στο λούνα παρκ του Αιγίου, όπου μια 39χρονη μητέρα τραυματίστηκε, όταν το υπαίθριο, εναέριο τρενάκι, στο οποίο επέβαινε μαζί με τα τρία ανήλικα παιδιά της, εκτροχιάστηκε και βρέθηκαν όλοι μαζί στο έδαφος! Τρενάκι του τρόμου, στην κυριολεξία!

Η μητέρα, η οποία είχε αρχικώς εγκλωβιστεί στο κάτω μέρος της κατασκευής και χρειάστηκε η επέμβαση του ΕΚΑΒ και της Πυροσβεστικής για να απελευθερωθεί, περίπου 20' λεπτά αργότερα, ευτυχώς τη γλίτωσε μόνο με μία μετατόπιση σπονδύλου και τα παιδιά δεν τραυματίστηκαν. Η έρευνα έδειξε ότι το λούνα παρκ λειτουργούσε χωρίς αδειοδότηση, καθώς δεν είχαν ολοκληρωθεί ακόμα οι διαδικασίες που απαιτούνταν γι’ αυτήν. Ποιες ακριβώς διαδικασίες δεν είχαν ολοκληρωθεί; Μα εκείνες που έπρεπε! Δηλαδή ο έλεγχος για την ασφάλεια των παιχνιδιών!

Διάβασα πως η αστυνομία συνέλαβε μόνο δύο άτομα: τον ιδιοκτήτη του λούνα παρκ, το «μάστορα» και το χειριστή του συγκεκριμένου μηχανήματος. 

Ωστόσο, κάτι δεν καταλαβαίνω εγώ εδώ. Σε ένα μικρό σχετικά μέρος, είναι δυνατόν να έχει τεθεί σε λειτουργία ένα λούνα παρκ, που δεν το λες και εύκολο να κρυφτεί και κανένας απ’ τον δήμο, που γνώριζε ότι δεν του είχε δοθεί άδεια ακόμα, να μην φρόντισε να πάει να ρωτήσει τα πώς και τα γιατί;

Ανάλογα με το δήμο είδα ότι αλλάζουν λίγο τα διαδικαστικά για την αδειοδότηση των «πάρκων ψυχαγωγίας», για να σας το πω με τον επίσημο και εξελληνισμένο όρο του. Ωστόσο, ανεξάρτητα απ’ τις μικροαλλαγές, υπάρχουν δύο παράμετροι, δύο δικαιολογητικά που απαιτούνται απαρέγκλιτα σε όλους:

Δήλωση του Ν. 1599/86 Ηλεκτρολόγου Μηχανικού για την ασφαλή ηλεκτροδότηση και την ασφαλή λειτουργία των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων και δήλωση του ίδιου νόμου Μηχανολόγου Μηχανικού για την καλή λειτουργία των παιχνιδιών. Εάν πρόκειται να λειτουργήσουν πίστες αυτοκινητιδίων δε, απαιτείται τεχνική έκθεση με τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τον αριθμό των οχημάτων.

 Πώς λοιπόν, με αυτά να εκκρεμούν, δόθηκε η άτυπη έστω άδεια να ξεκινήσει η λειτουργία του; 

Έστω ότι δεν δόθηκε· ποιος έκανε τα στραβά μάτια για λειτουργήσει; 

Πόσα πήρε γι’ αυτό; 

Ποιος «λαδώθηκε» και γιατί αυτός δεν σύρθηκε στο τμήμα, μαζί με τον ιδιοκτήτη και το χειριστή;

Σε μια επαρχιακή πόλη, σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο να ξέρει κανείς το πώς, ποιος και γιατί συμβαίνουν διάφορα. 

Αλλά, βλέπεις, στόματα κλειστά...

 Να, από κάτι τέτοια καταστρέφονται οι παιδικές μας αναμνήσεις. Όταν ξυπνάμε μια μέρα, μεγαλωμένοι και διαπιστώνουμε ότι πίσω απ’ αυτά τα ωραία που θυμόμασταν, υπάρχει και κάτι που δεν το ξέραμε, κάτι που δεν δούλευε τότε και δεν του δίναμε τη σημασία που του έπρεπε, απασχολημένοι με τους διάφορους Παναγιώτηδες ετούτης της γης…

Τώρα που ανακαλώ στη μνήμη μου, όλες εκείνες τις παλιές μας βόλτες σε αυτά τα «πλανόδια» πάρκα, δεν θυμάμαι ποτέ όμορφα, αστραφτερά, καινούργια παιχνίδια. Ό,τι θυμάμαι ήταν παλιό και φθαρμένο. Βαρκούλες-κούνιες που τις κοιτούσα και φοβόμουν να ανέβω, γιατί δεν ήξερα αν θα κρατήσουν οι ιμάντες τους, τροχοί και βιδάκια σκουριασμένα. Κι αν πεις για τα τρενάκια του τρόμου, ήταν πιο τρομακτικά απ'έξω παρά από μέσα, φαντάζομαι!

Το λούνα παρκ ήταν μια φτηνή, γυρολόγικη ψυχαγωγία, ιδίως στα μικρά μέρη, στα καλοκαιρινά θέρετρα. Πολύ πριν φτιαχτούν παντού μοντέρνες παιδικές χαρές, εκεί μαζεύονταν ο κόσμος. Ανάλογα με το μέρος έπαιζε το μικρό ή το μεγάλο πάρκο. Το εισιτήριο σχετικά φθηνό για τα παιχνίδια κι αναρωτιέμαι αν τα κέρδη που άφηναν έφταναν για μια καλή συντήρηση ή προτιμούσαν να τα φτιάχνουν οι μάστορες με τα ίδια τους τα χέρια;

Λίγος κομπογιαννιτισμός δεν πειράζει, αλλά όταν έχει να κάνει με την ασφάλεια της ζωής των παιδιών –και των μεγάλων εν προκειμένω- θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη σοβαρότητα και ευθύνη.

Αναρωτιέμαι πόσα τέτοια να έχουν συμβεί εκείνα τα χρόνια, που τα έφαγε η μαρμάγκα της ανωνυμίας.

Πόσες τέτοιες αμέλειες έχουν σημαδέψει ανθρώπους για μια ολόκληρη ζωή, για τις οποίες ποτέ δεν μάθαμε.

Κι όμως, υπάρχει νομολογία και μάλιστα αρκετή –εγώ χάθηκα στην πληροφορία των σχετικών νόμων για τις αδειοδοτήσεις αυτών των πάρκων κι ήταν μόνο για να γράψω ετούτο το μικρό πονηματάκι…

Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η έλλειψη νόμου, αλλά η μη εφαρμογή του...

Μια γυναίκα έπεσε απ’ το τρενάκι κι ευτυχώς δεν σκοτώθηκε. Η είδηση θάφτηκε λίγο στα ψιλά. 

Αν είχε σκοτωθεί, θα ήταν μεγαλύτερο θέμα, ίσως για πιο πολλές μέρες. 

Αναφορά για την ευθύνη του δήμου δεν έκανε κανείς. 

Θάφτηκε κι αυτή στα ψιλά ψιλά, όπως θάβονται πάντα οι ευθύνες…

Κι αν πούμε και τίποτα, τότε σίγουρα θα τα βάλουν μαζί μας που συνωμοσιολογίες βλέπουμε παντού…

Ευτυχώς, μεγάλωσα αρκετά πια. 

Ακόμα δεν μου αρέσουν τα παιδικά παιχνίδια, δεν πηγαίνω σε λούνα παρκ και ξέρω πια με σιγουριά ότι σιχαίνομαι κάθε είδους υπεύθυνους και ανεύθυνους Καραγκιόζηδες, που κάνουν τη ζωή μου να μοιάζει με τρενάκι του τρόμου κάθε φορά…

"SULTANS OF SWING" - DIRE STRAITS

https://www.youtube.com/watch?v=l5Zpmaz2OKE