Η κυβερνητική πολιορκία της δημοκρατίας

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ο φετινός Δεκέμβριος ήταν πολύ περιεκτικός. Όποιος παρακολούθησε την επικαιρότητα μέσα σε αυτό το μήνα, μπορεί να έχει μία πολύ καλή εικόνα για το τι είναι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

Τι εννοούμε;

Στις 7 Δεκεμβρίου αναλύαμε σκωπτικά την πρώτη εβδομάδα του μήνα ως εξόχως χαρακτηριστική για τα ήθη κι έθιμα της ελληνική κοινωνίας, καθώς περιείχε επεισόδια για τους πλειστηριασμούς, καταστροφές από τον Ρουβίκωνα και την ετήσια αναβίωση των Δεκεμβριανών του 2008. 

Όλα αυτά μέσα σε μια εβδομάδα! («Καταστροφές, ξύλο και λοιπά ελληνικά έθιμα», https://grpost.blogspot.gr/2017/12/blog-post_7.html)

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κλείνει

η προτελευταία εβδομάδα του μήνα, η οποία περιείχε:

Πρώτον, την επίθεση της κυβέρνησης στον πρύτανη του ΠΑΜΑΚ, επειδή είναι πολέμιος των «συλλογικοτήτων» που τα σπάνε στα πανεπιστήμια.

Δεύτερον, την προσωπική επίθεση της κυβέρνησης κατά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, επειδή εκείνος έκανε τη δουλειά του.

Τρίτον, την επίθεση των «παιδιών» στην TV100 και την ΕΣΗΕΜΘ, δηλαδή στα «βοθροκάναλα».

Και τέταρτον, τη συνέχεια του «ντέρμπι» κυβέρνηση εναντίον Δικαιοσύνης.

Με άλλα λόγια, μετά τα ήθη της κοινωνίας μας, έχουμε και την εβδομάδα-επιτομή του ήθους της κυβέρνησής μας. Τέσσερις περιπτώσεις εκφοβισμού, και στις τέσσερις η κυβέρνηση βρίσκεται στη λάθος πλευρά…

Και είναι να αναρωτιέται κανείς αν υπό αυτές τις συνθήκες έχει κανένα νόημα να ασχολούμαστε με την οικονομία. Σίγουρα, όταν η αγορά λειτουργεί αποδοτικά, απελευθερώνονται υγιείς δυνάμεις από την κοινωνία που επηρεάζουν όλες τις πτυχές τής ζωής.

Αλλά, από την άλλη, τι να τις κάνεις τις εξόδους από τα μνημόνια και τις εισόδους στις αγορές (αμφότερα όνειρα θερινής νυκτός για την ώρα), όταν δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους οι δικαστικοί, οι δημοσιογράφοι, οι πανεπιστημιακοί και οι ανεξάρτητες αρχές. Αν, δε, σκεφτούμε πού βρίσκεται η επιχειρηματικότητα, κυριολεκτικά κανένας δεν μπορεί να λειτουργήσει εκτός από την κεντρική διοίκηση της χώρας.

Αν κάτι στην τελευταία πρόταση σας ακούγεται ολοκληρωτικό ή αντιδημοκρατικό είναι επειδή αυτό ακριβώς είναι.

Δεν μιλάμε για κάτι που υπάρχει κίνδυνος να συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Ήδη δεν μπορούν να λειτουργήσουν κλάδοι και θεσμοί που στηρίζουν το πολίτευμα, που αποτελούν βασικότατα γρανάζια μίας δημοκρατίας.

Όταν δέκα άτομα με απειλές και ενίοτε με λοστούς διακόπτουν το μάθημα στο πανεπιστήμιο, δεν έρχεται η Αστυνομία να τα βγάλει έξω ούτε έρχεται το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα που ονειρεύεται ο υπουργός να τα μαγέψει με ατράνταχτα επιχειρήματα. Απλά δεν γίνεται μάθημα.

Επίσης, αν ο δημοσιογράφος, γράφοντας ένα άρθρο ή μία είδηση, «στρογγυλεύει» έστω και μισή λέξη επειδή έχει στο μυαλό του τη σωματική του ακεραιότητα, απλά δεν γίνεται δημοσιογραφία.

Και σε όλα αυτά η κυβέρνηση μας λέει με τον τρόπο της, «συνηθίστε το».

Η Τράπεζα της Ελλάδας και οι δικαστικοί, επειδή έχουν πιο… ανελαστικά καθήκοντα, συνεχίζουν να λειτουργούν, αλλά, για τον ίδιο λόγο, δέχονται και πιο ευθεία επίθεση από την κυβέρνηση.

Πόσο να αλλάξει η ερμηνεία του νόμου για να ευχαριστηθεί η κυβέρνηση δηλαδή;

Δεν γίνεται απλά να δοθούν τέσσερις άδειες για τα κανάλια ή να αλλάξει το όριο συνταξιοδότησης των ανώτατων δικαστικών με το «έτσι θέλω».

Ο κεντρικός τραπεζίτης κατηγορείται και υβρίζεται για την επίσημη έκθεσή του, λες και μπορεί να αλλάξει τα στοιχεία και τους δείκτες της ελληνικής ή της παγκόσμιας αγοράς ή να καταργήσει τα κεφάλαια με τους Κινδύνους και τις Προκλήσεις της ελληνικής οικονομίας, τα οποία βρίσκονται εκεί, στις εκθέσεις, από τότε που τα μπουζούκια άνοιγαν τις Τρίτες.

Αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για την κυβέρνηση, που επιμένει να πολιορκεί τα τείχη του πολιτεύματος της χώρας. Απαραίτητα συστατικά για μία δημοκρατία αντιμετωπίζονται ως εμπόδια, επειδή δεν είναι μέρος του αφηγήματός της και το αποτέλεσμα είναι η, αργή μεν σταθερή δε, διολίσθηση προς τον ολοκληρωτισμό.

Έτσι γίνεται. Ενώ στην αρχή οι αλλαγές είναι ανεπαίσθητες, σιγά σιγά αθροίζονται σε καταστάσεις που πριν λίγα χρόνια θα μας φαίνονταν άνω ποταμών. Οι πολιορκίες άλλωστε θέλουν υπομονή…

Για αυτό και στις ΗΠΑ, μελετητές των απολυταρχικών καθεστώτων έχουν συμβουλεύσει τους Αμερικανούς να κρατούν σημειώσεις από τις μικρές καθημερινές αλλαγές που βιώνουν υπό την προεδρία Τραμπ, ώστε να έχουν συναίσθηση της πορείας που ακολουθεί η χώρα τους.

Εκεί, πάντως, τάγματα εφόδου δεν έχουν.

Εδώ, μπορεί η τήρηση των νόμων να μην ήταν ποτέ το φόρτε μας, αλλά την Αστυνομία να κάνει τον ταξιτζή σε τύπους που επιτίθενται σε πρεσβείες ξένων κρατών, πρώτη φορά τη βλέπουμε.